O norte verdexante mollado

Donderdag 7 juni nam ik nog maar eens afscheid van een goede vriend(in) in Spanje. Ik vertrok voor de laatste keer in Spanje op reis en Charlotte terug naar België. Het was nog maar eens een moment dat mij confronteerde met hoe dichtbij mijn eigen afscheid hier in Spanje komt. We haalden allebei onze Spaanse vlag boven om te laten signeren en wisten dat het geen definitief afscheid was gezien we misschien wel aan de andere kant van de taalgrens leven maar toch nog steeds in hetzelfde land.

Die avond kwam ik na een veel te lange busrit aan in A Coruña waar ik mijn naamgenoot uit het Baskenland terugzag. Na A Coruña stonden ook nog Santiago de Compostela en Vigo op het programma. In geen van die drie steden viel echter veel te zien. Het plan was dan ook vooral om tochtjes met de motor te maken door de natuur, maar daar strooide het weer roet in het eten. De eerste dag was er zon in A Coruña maar in Santiago de Compostela en Vigo viel dat tegen. Toch was het best een geslaagde reis. We hadden tijd genoeg om een aantal matchen van het EK te zien en 's avonds wat mensen te ontmoeten. Pelgrims in Santiago en anarchisten in Vigo, het contrast kon bijna niet groter zijn.
De laatste dag nam ik de boot in Vigo naar de Islas Cies net voor de kust. Een aards paradijs was dat. Het eerste wat ik deed was mij beklagen waarom we gewoon niet een nacht op de camping daar hadden geboekt. De zon scheen en de natuur was prachtig. Samen met Cabo de Gata veruit het mooiste qua natuur dat ik ooit gezien heb.


                           

De laatste dag bracht ook groot nieuws. Zoals ik ergens al kon vermoeden was ik voor één vak niet geslaagd. De dag erna mocht ik dus direct beginnen studeren voor wat hopelijk mijn allerlaatste examen in Spanje zou worden. Deze ochtend was het dan zo ver. Om 10u30 stond ik daar vol stress te wachten aan het kantoor van de professor om een mondeling examen af te leggen. De opluchting was immens toen hij zich op het einde afvroeg wat er was misgegaan op het vorige examen en mij buitenstuurde met de geruststelling dat ik deze keer wel geslaagd was. 

En zo worden mijn laatste dagen in Salamanca ingezet. Hopelijk blijft het mooie weer dit weekend duren. Voor ik vertrek wil graag nog een paar terrasjes in de zon doen, eens varen op de Tormes, een paar lekkere gintonics drinken in Revolutum en uiteraard feest vieren. Het zijn mijn laatste dagen hier. En dat zal Salamanca geweten hebben!
Bedankt aan alle mensen die mijn avonturen hier een jaar lang gevolgd hebben via deze blog. De liefhebbers kan ik alvast vertellen dat dit geen definitief afscheid is. Ergens in de loop van de komende maand ben ik nog van plan een balans te schrijven over een jaar in Salamanca.

Aldus, voor de allerlaatste keer:


Hasta luego!

Ultimos examenes en España

De show is afgelopen, de klus is hier geklaard.
Dat kennis in mijn hoofd, dat is nu niks meer waard.

Alleszins dat is wat ik hoop na de meest bizarre examenperiode uit mijn studentenleven...

Na mijn laatste lessen had ik twee weken tijd tijd voor mijn eerste examen. Twee weken, dat is op zich meer dan redelijk. Ik wist niet goed waaraan ik mij mocht verwachten, ik wist zelfs niet hoeveel examens ik uiteindelijk ging moeten afleggen. Twee weken blok, dat is zoiets als de kerstvakantie net voor je examens in januari. Je leert je cursussen, maar het echte werk begint pas daarna waardoor je met de feestdagen eens vrijaf kan nemen. Feestdagen had ik hier niet, dus nam ik maar rustig mijn tijd voor alles en kon ik eens genieten van een picknick aan de Tormes met een paar Canadese bezoekers van Gabriel.

Maandag had ik dan mijn eerste examen. Het werd absurd doordat ik met mijn verstrooid hoofd een van de nuttigste hulpmiddelen ooit vergeten was: een woordenboek. Ik heb dan een woordenboek kunnen lenen van een Franse vriend die pro forma ging afgeven. Wat natuurlijk impliceert dat die woordenboek in het Frans was, maar beter dan niks natuurlijk! Uiteindelijk bleek dat examen nog goed te lukken dus was die woordenboek enkel nodig om de spelling van een paar woorden op te zoeken.
De echte absurditeit moest dan nog beginnen. Direct na het examen begon ik te leren voor mijn volgende examen van de dag erna, en direct na dat examen begon ik dan weer te leren voor mijn volgende examen diezelfde namiddag. Ondertussen moest ik ook nog eens op de faculteit zijn om te luisteren naar een professor die zijn lijstje afging om te zeggen wie er al dan niet examen moest afleggen die vrijdag. Ik hoorde bij de gelukkigen wiens taak goed genoeg was, waardoor mijn examenperiode ingekort werd tot de drie examens op twee dagen. Het waren de meest vermoeiende en stressvolle dagen van mijn heel jaar. Tegen de vermoeidheid dronk ik zelfs een of ander wansmakelijk energiedrankje genaamd Rockpower.

Het resultaat van deze twee gekke dagen weet ik ten laatste maandag. Voor één examen vrees ik toch wel. De professor vond het blijkbaar niet nodig vragen te stellen maar gewoon twee titels van artikels te geven die we moesten studeren. Wat we daarmee moesten doen, moesten we zelf maar uitvinden. Interpretatie, reproductie, wie zal het zeggen? De kans dat ik nog even tweede zit mag afleggen de dag voor ik naar Vlaanderen terugkeer is bestaande. Maar voorlopig wens ik daar nog niet aan te denken. Morgen stap ik op de bus naar Galicië. Als ik terugben, zie ik wel wat het wordt: nog een weekje stress en leren of nog een weekje genieten. Ik hoop natuurlijk ten volle op het laatste.

Hasta luego!

La ultima semana de clases, estudiar y el tren de la inercia

Hemelvaartsweekend is traditioneel het einde van de lessen en het begin van de blok. Ook in Spanje is dat niet anders, al blijkt Hemelvaart hier wel niet te bestaan en gingen de lessen gewoon door tot vrijdag. In elk geval zit mijn laatste les ooit aan de Universidad de Salamanca er op. De laatste taakjes zijn ingediend. Donderdag moest ik voor de derde (en laatste?) keer in mijn leven een taak in Spaans voorstellen aan de klas. De vorige keren ben ik daar rijkelijk voor beloond, hopelijk is dat deze keer niet anders.

Nieuwe mensen ontmoeten na het vertrek van de Amerikanen is goed gelukt. We kennen nu een hoop sympathieke mensen, met wie we af en toe eens uitgingen of iets gaan drinken, maar wat mij betreft is het niet meer zoals vroeger. Bij het begin van mijn Erasmus in september en het begin van het tweede semester in februari was ik dolenthousiast om mensen te ontmoeten en vriendschappen te maken die voor het leven zouden zijn. Wel, dat is gelukt maar in deze laatste maand ontbreekt mij de energie en de tijd om hier opnieuw aan te beginnen. Ik bewonder de moed van mijn kotgenote Prakriti die hier nog zeker tot december blijft en dus heel veel moeite steekt in nieuwe sociale contacten maar voor mij hoeft dat niet meer.
Het zal dus blijven bij het ontmoeten van sympathieke mensen, en daar gaan nog gelegenheden voor zijn. Donderdag hebben we twee Canadese vrienden van Gabriel over de vloer die voor enkele dagen naar Salamanca komen. En vooral de komst van Alfie zijn gekke broer na mijn examens is iets waar we allemaal naar uitkijken. Er komen dus nog een aantal toffe momenten aan en daar ben ik blij om.

Het hoofdstuk lessen en taakjes is dus afgesloten waardoor ik mij vandaag voor de eerste dag helemaal op mijn examens kon focussen. Cursussen die tot nu toe onaangeroerd waren, worden geopend en lijken op het eerste zicht een haalbare kaart. Mijn drie examens gaan allemaal over de twintigste eeuwse geschiedenis van Spanje, exact datgene wat ik hier wou studeren waardoor de motivatie er wel is. Ik heb nu twee weken tijd om mij voor te bereiden voor 3 examens op 2 dagen. Of ik mijn vierde examen over Latijns-Amerika op 8 juni nog zal moeten afleggen, hangt af van het werk dat ik gepresenteerd heb en weet ik pas op 4 juni. De Spaanse traagheid is niet altijd cliché, soms is ze ook realiteit.

Wat wel zeker is, is dat 8 juni de dag zal zijn dat ik richting het Noorden trek. Met mijn vriend Jochen uit San Sebastian op de moto door Galicië trekken, dat gaat mij enorm veel deugd doen na de examens. Ik kijk er enorm naar uit. Een betere reis om mijn Erasmus in Spanje af te sluiten lijkt mij onmogelijk.

Hasta luego!

Un año en Salamanca: la entrevista

Een maand geleden deed ik een paar vaststellingen die aanduiden dat mijn Erasmus er bijna opzat. En wat gaat het leven rap. Mijn eerste vaststelling was de berg schoolwerk. Die berg is ondertussen nog een heuveltje sinds mijn bachelorpaper af is en de eindmeet (8 juni) al enorm in zicht is. De tweede vaststelling, de paasvakantie, zit er al enkele weken op. De derde vaststelling, mijn vrienden die bijna vertrokken, is ondertussen realiteit.

Dat laatste maakt dus dat we de afgelopen dagen wat meer moeite staken in het ontmoeten van nieuwe mensen. Florian kwam op bezoek met een paar vrienden en Gabriel nodigde een vriendin uit die ons meesleurde naar een heel tof kotfeestje. Daar waren maar liefst 50 mensen op een appartement. Met minstens tien mensen heb ik een gesprek kunnen aanknopen en ze waren allemaal fantastisch.

Een van de mensen die we ontmoet hebben is de sympathieke Kelsey. Een Amerikaans meisje dat binnen twee weken naar huis gaat en daarom bezig is met een heel tof herinneringsproject: het afnemen van interviews. Samen met Prakriti werd ik door haar geïnterviewd en het resultaat daarvan wil ik heel graag met de lezers van deze blog delen.

• Wat is het beste deel van ons leven in Salamanca? Ons appartement. Daarover waren we het direct eens. En wat daar zo fantastisch aan is? De diversiteit. Amerikanen, Canadezen, Mexicanen, Indiërs, Belgen... Noem maar op, het komt hier allemaal over de vloer. 
• Wat is het slechtste deel van ons leven in Salamanca? Voor Prakriti was dat duidelijk: Spaanse mannen. Veel te direct en ze begrijpen niet wat het woord nee betekent. Ik moest even nadenken en kwam dan uiteindelijk bij het weer. Naar Spaanse normen valt het weer hier echt tegen, en dat bleek een antwoord te zijn dat veel mensen op deze vraag geven. 
• Wat we niet hadden verwacht aan ons leven in Salamanca? Voor Prakriti het gebrek aan mensen die Engels spreken, wat ook zijn voordelen had gezien je verplicht bent Spaans te leren. Voor mij het hoge aantal Belgen dat hier op Erasmus bleek te zitten in het eerste semester. Het aantal Belgen is in verhouding bekeken echt wel hoog. 
• Beste herinneringen? Prakriti begon direct weer over ons appartement maar dat was natuurlijk niet origineel meer. Carnaval in Ciudad Rodrigo kwam ter sprake, net zoals Lunes de aguas maar voor mij zijn de reizen sowieso de beste herinneringen. Het Baskenland, Andalousië, Madrid, daguitstapjes naar Segovia en Bejar. Allemal fantastische herinneringen. 
• Waar ben je het meest enthousiast over om terug naar huis te gaan? Het Indische eten en de vrienden thuis waren de twee antwoorden. Clichés dus, mijn excuses voor ons gebrek aan originaliteit. 
• Favoriete uitdrukkingen in het Spaans? Mijn favoriete vraag. Vrij populair in Spanje, en dus bekend bij iedereen na drie dagen in Salamanca, zijn “no pasa nada” en “no te preocupes”. Ze zijn enorm tekenend voor het relativisme in Spanje (door een cultuurpessimist ook wel laksheid genoemd) en worden voortdurend gebruikt op ons appartement. Maar mijn persoonlijke favoriet blijft “Quien a buen árbol se arrima, buena sombra le cobija”, wat zoveel betekent als “wie dicht bij een goede boom staat, wordt bedekt door goede schaduw”. De mensen met een goed geheugen herinneren zich nog dat een van mijn blogs zo getiteld was en dat het erop neerkomt dat wie goede vrienden heeft, zich nergens zorgen over moet maken. 
• Tips voor mensen die in het buitenland willen studeren? Eerst en vooral niet luisteren naar mierenneukers die je bang maken voor de bureaucratie. Ik denk dat Gent op dit vlak zelfs gerust iets kan leren van Salamanca. En een goede tip van Prakriti was om emotioneel goed voorbereid te zijn. Het goede is fantastisch maar het slechte is verschrikkelijk. Want als het slecht gaat, heb je niet je vertrouwde, comfortabele omgeving om op terug te vallen dus je moet het dan wel eens op je eentje doen. En dat kan ik ook helemaal bevestigen, je moet soms sterk in je schoenen staan. Maar ondanks dat kunnen we het iedereen aanraden: open staan voor nieuwe ontmoetingen en alles komt goed. 
• Wat heb je over jezelf geleerd of hoe ben je veranderd? Prakriti is een sterker persoon geworden. Ze dacht dat ze sterk was, maar leerde al rap dat dat niet zo is. En ik? Ik heb geleerd belangrijke zaken te onderscheiden van onbelangrijke. Het leven is te kort je met onbelangrijke zaken of mensen bezig te houden.
• Dank u voor het interview 

En u bedankt voor het lezen.

Hasta luego!

Una semana de despedida

Eerst en vooral heb ik goed nieuws te melden: mijn bachelorpaper ligt momenteel op de bureau van mijn promoter in Gent. Tenminste toch als hij al de moeite gedaan heeft hem af te drukken, anders zit hij nog gewoon in de dropbox. De deadline is met twee dagen voorsprong gehaald en ik ben alvast zeer benieuwd naar het resultaat. Graag wil ik nog eens Kenneth en mijn vader bedanken voor de tips en de spellingcorrectie. 

Dat brengt ons dan direct op het volgende onderwerp van deze blog: mijn ouders waren begin deze week in Spanje. Maandagochtend namen ze het vliegtuig in Charleroi om in de namiddag met de auto in Salamanca aan te komen. Ik toonde hen een paar mooie plekjes in de stad en zij leerden mij dat ik sommige dingen zelf nog nooit had gezien. Ze maakten eens kennis met mijn kotgenoten en vertrokken daarna naar Madrid. Het was leuk hen eens te zien en nog eens af en toe Nederlands te praten. Schrijven ben ik nog steeds gewoon dankzij deze blogs en mijn bachelorpaper maar spreken was geleden van de paasvakantie. 

Maar geen van die beide nieuwtjes zijn eigenlijk het belangrijkste van deze week. Het belangrijkste, en ook het triestste, was het afscheid van twee heel goede vrienden. Mijn kotgenoot Forrest ging terug naar de Verenigde Staten, net zoals Veronica. Dinsdagavond was het groot feest. Een afscheidsfeestje dat ook een verjaardagsfeestje van niet één maar twee verjaardagen was! Veronica was jarig en ook Gabriel, die trouwens nu mij nieuwe kotgenoot is. 
Het begon met een gezellig dinertje en naarmate de avond vorderde kwamen steeds meer mensen voor een drankje (en ook wel voor de overschot van het dessert). Na middernacht werden dan de verjaardagscadeau's overhandigd: twee grote pakken Belgische chocolade die mijn ouders hadden meegebracht. Daarna gaf Forrest een korte, lichtjes beschonken, afscheidspeech en overhandigden we hem en Veronica nog een afscheidscadeau. Ze kregen beiden een Spaanse vlag gesigneerd door al de mensen aanwezig op het feest. Het werd een emotioneel moment maar de tranen bleven gelukkig uit. Net voor Forrest vertrok, kreeg ik trouwens nog een klein souvenir van hem ook. Ik had nog nooit in mijn leven een dollarbillet in het echt gezien, tot verbazing van iedereen. Forrest besloot dan maar om het mij cadeau te doen.

    

Zoals dus al vermeld heb ik een nieuwe kotgenoot en de traditie eist dan dat ik die hier even kort voorstel. Gabriel is al sinds januari een vriend des huizes maar woont dus nu ook officieel bij ons. Hij komt uit Quebec, Canada, en studeert economie. Net zoals mij blijft hij tot eind juni in Salamanca om daarna terug naar huis te keren.

En zo is mijn dichte vriendenkring hier jammer genoeg een beetje geslonken. Er is dus ruimte om terug nieuwe mensen te leren kennen. Al komen ook de examens steeds dichterbij dus zo evident zal dat misschien niet zijn. De laatste fase van mijn erasmus is voorlopig nog vrij vaag. Al zijn er ook een paar zekerheden.
Maandag en woensdag zijn mij laatste deadlines. Dan moet ik nog twee taakjes indienen, daarna kan ik mij op mijn examens focussen die normaal gezien vallen op 4, 5, 5 en 8 juni. U leest het goed, het ziet er naar uit dat ik op een dag twee examens heb. Benieuwd wat dat gaat geven.
Na mijn examens ga ik Jochen weer opzoeken. Deze keer niet in het Baskenland maar in Gallicië. Hij is daar dan op tocht met zijn moto en ik ga hem met alle plezier vergezellen. Daarna komt hij mij normaal gezien bezoeken in Salamanca.
En dan komt het grote moment. Ik heb deze week een vliegticket richting België geboekt, en deze keer is er geen terugvlucht. Op 19 juni trek ook ik de deur van Plaza de San Justo 1 (portal 2, piso 1C) definitief achter mij toe. En rouwig ben ik daar voorlopig niet om. De beste vrienden zijn al vertrokken, en de meeste anderen zullen dat in diezelfde periode ook doen. Mijn avontuur hier zal er op zitten, en het is goed geweest.


Hasta luego!

¿Hay una vida despues de Erasmus?

Mijn leven in Salamanca heeft hier weer zijn gewone draai gevonden. Uitgaan, lessen volgen, bachelorpaper schrijven en in het weekend uitrusten. Eerst en vooral zal ik de familie en de sceptici (“Dient dat belastinggeld gewoon om wat studenten op vakantie te sturen?”) onder de lezers goed nieuws meedelen: mijn bachelorpaper telt 10 dagen voor de deadline 8800 woorden. Nu nog de laatste vragen naar mijn promotor mailen, conclusies schrijven, het geheel eens overkijken, een vliegticket naar België boeken en hem daar gaan presenteren. Met andere woorden: bachelorpaper afwerken in eerste zit, check!

Ondertussen zit het eerste semester er al enkele maanden op, en het tweede binnenkort ook. Dat betekent dus dat de mensen die in het eerste semester op Erasmus geweest zijn al een nieuw leven opgebouwd hebben. Of niet?
Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb al alle soorten verhalen gehoord. De ene heeft het moeilijk met zich terug aan te passen en kijkt vol heimwee terug naar zijn Erasmus, de andere heeft zijn leven een nieuwe invulling gegeven, nog een ander keert terug naar zijn oude leven en de slimsten proberen het beste van twee werelden te combineren. Het zet mij aan het denken. Hoe zal ik mijn leven aanpakken na een jaar in Salamanca? Tot welk van de typologieën die ik zonet beschreven heb zal ik behoren?

Heimwee
Heimwee is een gevoel dat iedereen die op Erasmus is geweest sowieso wel kent. Moeite om je terug aan te passen hebben velen allicht ook. Dit mag echter geen overwegend gevoel worden. Mijn week in België leerde mij dat je terug aanpassen voor zo'n korte periode eigenlijk heel makkelijk ging. Hopelijk lukt dit op lange termijn ook. Het zal met vallen en opstaan worden, maar ik zie het wel zitten en kijk er af en toe ook wel naar uit.

Terug naar het oude leven? 

Sommige mensen zijn eigenlijk nooit op Erasmus gegaan met de bedoeling een nieuwe wending te geven aan hun leven. Ze zijn een paar maand op vakantie in het buitenland, hebben nooit echt de intentie zich daar te integreren, studeren zo veel als noodzakelijk maar amuseren zich vooral zoveel mogelijk en keren daarna gewoon naar huis. En uiteraard is daar niks mee, iedereen zijn eigen manier. Anderen hebben echter wel de intentie iets nieuws te hebben in hun leven maar keren daarna gewoon terug naar hun oude leven omdat het nu eenmaal vertrouwd en veilig aanvoelt. En dat vind ik dan maar lame. Veel woorden, weinig daden. Dit is alvast niet hoe ik mijn leven na Erasmus wil.
En eigenlijk kan dat ook niet omwille van een heel simpele reden: mijn oude leven, dat bestaat niet meer. Het studentenleven dat ik gisteren kende, wordt morgen beleefd door een nieuwe generatie waar ik nog weinig affiniteit mee heb. Dat lint, die kiel, die gekke feestjes, dat presidium: dat zal er volgend jaar simpelweg niet meer zijn. En ben ik daar rouwig om? Absoluut niet. De vrienden die ik maakte, zijn dat vandaag en ook volgend jaar nog steeds. En zij zijn de enigen die er toe doen.

Een nieuw leven dan maar? 

Nieuwe plannen en ideeën, daar zit mijn hoofd vol mee. Ik probeer ze realistisch te houden, want als er een ding is waar ik het voor heb zijn het mensen die om ter gekste plannen maken om ze dan niet uit te voeren. Ik geef enkele voorbeelden van ideeën, zaken die ik vroeger niet deed maar nu wel wil doen

• Nieuwe dingen in Gent ontdekken (cultuur, nieuwe cafés)
• Dit najaar teruggaan naar Salamanca voor Prakriti, Alfie, Laura en Justin 
• De komende jaren reizen naar Noord-Amerika (Canada en VS) en India 
• Eigenlijk valt dit gewoon onder de noemer: contact houden met mensen die ik op Erasmus ontmoet heb en ze gaan bezoeken (ook in België, beide kanten van de taalgrens zowaar) 
• Om bovenstaande zaken waar te kunnen maken: voldoende werken, als het even kan ook in het jaar
• Mij inschrijven voor couchsurfing 
• Erasmussers in Gent leren kennen 
• ... 

Het beste van twee werelden 

Een ander voornemen heeft dan weer alles met mijn oude wereld te maken. Oude vrienden niet verwaarlozen, en dus ook geen tijd meer verspillen aan mensen van wie gebleken is dat ze het niet waard zijn.
Het resultaat van deze denkoefening is heel eenvoudig: het goede van vroeger bewaren en aanvullen met het goede van het nieuwe. Zo wil ik mijn leven in Vlaanderen iets nieuws geven. En wie weet ga ik in de toekomst nog wel eens een tijdje naar het buitenland. Stiekem droom ik van niet meer te studeren maar te werken in het buitenland. En dan valt de naam Zuid-Afrika wel eens. Maar dromen zijn dromen. Wie weet worden ze ooit waarheid, wie weet worden ze vervangen door iets dat het volledig waard is om dromen voor te laten vallen. Maar dat zien we dan wel. Van een ding ben ik na dit jaar in elk geval overtuigd: als je iets ECHT wil, is het mogelijk.

Hasta luego!

La reintegración

In mijn vorige blog stelde ik vast dat mijn tijd hier beperkt is. Ik besloot dan ook om mijn week in België te zien als een poging tot re-integratie in mijn geboorteland. Het resultaat was niet gegarandeerd. Mijn vorige bezoekjes aan ons belgenlandje voelden telkens aan als vakantie. Want zeg nu zelf: een lustrum van de VGK en eindejaarsfeesten, dan is het nogal moeilijk je niet in vakantiesfeer te voelen. 

Zaterdagavond kwam ik aan in de luchthaven om vervolgens naar Oostende te gaan. Pasen was een rustige bachelorpaperdag met Parijs-Roubaix als tussendoortje en een heerlijk diner als afsluiter. Maandag trok ik naar het Waasland om mijn familie en vrienden daar op te zoeken. Ik genoot er enorm van om nog eens bij te praten, een boterham te eten (klinkt zo banaal voor Vlamingen maar hier in Spanje is het een en al stokbrood) en 's avonds uiteraard een paar lekkere biertjes te drinken. 

Vanaf dinsdag was ik weer in Gent te vinden. Velen zeggen dat je pas weet wat je mist als je het niet meer hebt, bij mij was het omgekeerde waard: ik besefte wat ik gemist heb toen ik het weer voor mijn neus kreeg. De leuke momenten in de Korianderstraat, de vakbibliotheek en Café Amber: ze waren er allemaal weer en ik apprecieerde ze.

 

Twee bijzondere zaken blijven mij bij van de afgelopen week. Het eerste is het weerzien met enkele andere erasmussers die ik niet meer gezien had sinds afgelopen zomer: Michiel en Maaike. Het was geweldig om eens bij te praten met mensen die vorig jaar samen met mij in het presidium zaten en net als mij besloten het studentenleven in Gent achter te laten voor een buitenlands avontuur. Dat schept een band die gesprekken mogelijk maakt die je met anderen niet zou kunnen hebben.
Het tweede dat mij bijblijft, was de vrijdagavond in de Amber. Onze goede vriend Jacques werd 80 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden. De opkomst was talrijk, de verrassing voor Jacques compleet. Zelfs een deel van de studentenfanfare liet ondanks hun kiescantus die avond van zich horen. Net als de bijdrages aan het gigantische cadeau: een vliegticket naar het enige continent waar Jacques nog niet geweest was: Oceanië. En met een budget van €1040 komt dat wel heel dichtbij!

En zo kwam er een einde aan mijn week in België. Voor de eerste keer vond ik het jammer terug op het vliegtuig naar Spanje te moeten stappen. Dat ging overigens niet van een leien dakje: de vlucht had een uur vertraging waardoor ik in alle haast een taxi moest nemen in Madrid om mijn laatste bus te halen. Een taxi die zowaar... 35 euro kostte. Dank u Ryanair!
Op studievlak was de week een matig succes. Voor mijn bachelorpaper ziet het er goed uit, maar HP2 zal de deadline van eerste zit niet halen. Daarvoor was de week te kort en de opdracht veel te onduidelijk. Het enige dat er opzit is mij eerst op de belangrijke zaken focussen: eerst Spanje, daarna Gent. Jammer dus dat het voornemen van eerste zit mislukt maar misschien is maar beter zo.

Balans van de week: reïntegratie geslaagd. Ik voel mij klaar om terug naar Vlaanderen te komen. Af en toe krijg ik wel eens een gevoel dat ik het hier wel gehad heb in Salamanca en dat het dus maar best is dat ik niet te lang meer blijf. Gelukkig word ik er nog regelmatig aan herinnerd dat dit niet ook niet helemaal waar is. Vandaag bijvoorbeeld werd in Salamanca el lunes de aguas gevierd. De hele stad zakte af naar de Tormes voor een gigantische picknick. Deze traditie dateert uit langvervlogen tijden waarbij op deze dag de hoeren terug de stad inmochten. Tijdens de Goede Week werden ze immers weggestuurd, waardoor de mannen van Salamanca moesten kinnenkloppen en collectief gingen kijken naar de hoeren die de brug over kwamen. Toch wel een rare, lichtjes vieze traditie zelfs. Spanjaarden, het blijft een ras apart. 

Hasta luego!