O norte verdexante mollado

Donderdag 7 juni nam ik nog maar eens afscheid van een goede vriend(in) in Spanje. Ik vertrok voor de laatste keer in Spanje op reis en Charlotte terug naar België. Het was nog maar eens een moment dat mij confronteerde met hoe dichtbij mijn eigen afscheid hier in Spanje komt. We haalden allebei onze Spaanse vlag boven om te laten signeren en wisten dat het geen definitief afscheid was gezien we misschien wel aan de andere kant van de taalgrens leven maar toch nog steeds in hetzelfde land.

Die avond kwam ik na een veel te lange busrit aan in A Coruña waar ik mijn naamgenoot uit het Baskenland terugzag. Na A Coruña stonden ook nog Santiago de Compostela en Vigo op het programma. In geen van die drie steden viel echter veel te zien. Het plan was dan ook vooral om tochtjes met de motor te maken door de natuur, maar daar strooide het weer roet in het eten. De eerste dag was er zon in A Coruña maar in Santiago de Compostela en Vigo viel dat tegen. Toch was het best een geslaagde reis. We hadden tijd genoeg om een aantal matchen van het EK te zien en 's avonds wat mensen te ontmoeten. Pelgrims in Santiago en anarchisten in Vigo, het contrast kon bijna niet groter zijn.
De laatste dag nam ik de boot in Vigo naar de Islas Cies net voor de kust. Een aards paradijs was dat. Het eerste wat ik deed was mij beklagen waarom we gewoon niet een nacht op de camping daar hadden geboekt. De zon scheen en de natuur was prachtig. Samen met Cabo de Gata veruit het mooiste qua natuur dat ik ooit gezien heb.


                           

De laatste dag bracht ook groot nieuws. Zoals ik ergens al kon vermoeden was ik voor één vak niet geslaagd. De dag erna mocht ik dus direct beginnen studeren voor wat hopelijk mijn allerlaatste examen in Spanje zou worden. Deze ochtend was het dan zo ver. Om 10u30 stond ik daar vol stress te wachten aan het kantoor van de professor om een mondeling examen af te leggen. De opluchting was immens toen hij zich op het einde afvroeg wat er was misgegaan op het vorige examen en mij buitenstuurde met de geruststelling dat ik deze keer wel geslaagd was. 

En zo worden mijn laatste dagen in Salamanca ingezet. Hopelijk blijft het mooie weer dit weekend duren. Voor ik vertrek wil graag nog een paar terrasjes in de zon doen, eens varen op de Tormes, een paar lekkere gintonics drinken in Revolutum en uiteraard feest vieren. Het zijn mijn laatste dagen hier. En dat zal Salamanca geweten hebben!
Bedankt aan alle mensen die mijn avonturen hier een jaar lang gevolgd hebben via deze blog. De liefhebbers kan ik alvast vertellen dat dit geen definitief afscheid is. Ergens in de loop van de komende maand ben ik nog van plan een balans te schrijven over een jaar in Salamanca.

Aldus, voor de allerlaatste keer:


Hasta luego!