O norte verdexante mollado

Donderdag 7 juni nam ik nog maar eens afscheid van een goede vriend(in) in Spanje. Ik vertrok voor de laatste keer in Spanje op reis en Charlotte terug naar België. Het was nog maar eens een moment dat mij confronteerde met hoe dichtbij mijn eigen afscheid hier in Spanje komt. We haalden allebei onze Spaanse vlag boven om te laten signeren en wisten dat het geen definitief afscheid was gezien we misschien wel aan de andere kant van de taalgrens leven maar toch nog steeds in hetzelfde land.

Die avond kwam ik na een veel te lange busrit aan in A Coruña waar ik mijn naamgenoot uit het Baskenland terugzag. Na A Coruña stonden ook nog Santiago de Compostela en Vigo op het programma. In geen van die drie steden viel echter veel te zien. Het plan was dan ook vooral om tochtjes met de motor te maken door de natuur, maar daar strooide het weer roet in het eten. De eerste dag was er zon in A Coruña maar in Santiago de Compostela en Vigo viel dat tegen. Toch was het best een geslaagde reis. We hadden tijd genoeg om een aantal matchen van het EK te zien en 's avonds wat mensen te ontmoeten. Pelgrims in Santiago en anarchisten in Vigo, het contrast kon bijna niet groter zijn.
De laatste dag nam ik de boot in Vigo naar de Islas Cies net voor de kust. Een aards paradijs was dat. Het eerste wat ik deed was mij beklagen waarom we gewoon niet een nacht op de camping daar hadden geboekt. De zon scheen en de natuur was prachtig. Samen met Cabo de Gata veruit het mooiste qua natuur dat ik ooit gezien heb.


                           

De laatste dag bracht ook groot nieuws. Zoals ik ergens al kon vermoeden was ik voor één vak niet geslaagd. De dag erna mocht ik dus direct beginnen studeren voor wat hopelijk mijn allerlaatste examen in Spanje zou worden. Deze ochtend was het dan zo ver. Om 10u30 stond ik daar vol stress te wachten aan het kantoor van de professor om een mondeling examen af te leggen. De opluchting was immens toen hij zich op het einde afvroeg wat er was misgegaan op het vorige examen en mij buitenstuurde met de geruststelling dat ik deze keer wel geslaagd was. 

En zo worden mijn laatste dagen in Salamanca ingezet. Hopelijk blijft het mooie weer dit weekend duren. Voor ik vertrek wil graag nog een paar terrasjes in de zon doen, eens varen op de Tormes, een paar lekkere gintonics drinken in Revolutum en uiteraard feest vieren. Het zijn mijn laatste dagen hier. En dat zal Salamanca geweten hebben!
Bedankt aan alle mensen die mijn avonturen hier een jaar lang gevolgd hebben via deze blog. De liefhebbers kan ik alvast vertellen dat dit geen definitief afscheid is. Ergens in de loop van de komende maand ben ik nog van plan een balans te schrijven over een jaar in Salamanca.

Aldus, voor de allerlaatste keer:


Hasta luego!

Ultimos examenes en España

De show is afgelopen, de klus is hier geklaard.
Dat kennis in mijn hoofd, dat is nu niks meer waard.

Alleszins dat is wat ik hoop na de meest bizarre examenperiode uit mijn studentenleven...

Na mijn laatste lessen had ik twee weken tijd tijd voor mijn eerste examen. Twee weken, dat is op zich meer dan redelijk. Ik wist niet goed waaraan ik mij mocht verwachten, ik wist zelfs niet hoeveel examens ik uiteindelijk ging moeten afleggen. Twee weken blok, dat is zoiets als de kerstvakantie net voor je examens in januari. Je leert je cursussen, maar het echte werk begint pas daarna waardoor je met de feestdagen eens vrijaf kan nemen. Feestdagen had ik hier niet, dus nam ik maar rustig mijn tijd voor alles en kon ik eens genieten van een picknick aan de Tormes met een paar Canadese bezoekers van Gabriel.

Maandag had ik dan mijn eerste examen. Het werd absurd doordat ik met mijn verstrooid hoofd een van de nuttigste hulpmiddelen ooit vergeten was: een woordenboek. Ik heb dan een woordenboek kunnen lenen van een Franse vriend die pro forma ging afgeven. Wat natuurlijk impliceert dat die woordenboek in het Frans was, maar beter dan niks natuurlijk! Uiteindelijk bleek dat examen nog goed te lukken dus was die woordenboek enkel nodig om de spelling van een paar woorden op te zoeken.
De echte absurditeit moest dan nog beginnen. Direct na het examen begon ik te leren voor mijn volgende examen van de dag erna, en direct na dat examen begon ik dan weer te leren voor mijn volgende examen diezelfde namiddag. Ondertussen moest ik ook nog eens op de faculteit zijn om te luisteren naar een professor die zijn lijstje afging om te zeggen wie er al dan niet examen moest afleggen die vrijdag. Ik hoorde bij de gelukkigen wiens taak goed genoeg was, waardoor mijn examenperiode ingekort werd tot de drie examens op twee dagen. Het waren de meest vermoeiende en stressvolle dagen van mijn heel jaar. Tegen de vermoeidheid dronk ik zelfs een of ander wansmakelijk energiedrankje genaamd Rockpower.

Het resultaat van deze twee gekke dagen weet ik ten laatste maandag. Voor één examen vrees ik toch wel. De professor vond het blijkbaar niet nodig vragen te stellen maar gewoon twee titels van artikels te geven die we moesten studeren. Wat we daarmee moesten doen, moesten we zelf maar uitvinden. Interpretatie, reproductie, wie zal het zeggen? De kans dat ik nog even tweede zit mag afleggen de dag voor ik naar Vlaanderen terugkeer is bestaande. Maar voorlopig wens ik daar nog niet aan te denken. Morgen stap ik op de bus naar Galicië. Als ik terugben, zie ik wel wat het wordt: nog een weekje stress en leren of nog een weekje genieten. Ik hoop natuurlijk ten volle op het laatste.

Hasta luego!