La ultima semana de clases, estudiar y el tren de la inercia

Hemelvaartsweekend is traditioneel het einde van de lessen en het begin van de blok. Ook in Spanje is dat niet anders, al blijkt Hemelvaart hier wel niet te bestaan en gingen de lessen gewoon door tot vrijdag. In elk geval zit mijn laatste les ooit aan de Universidad de Salamanca er op. De laatste taakjes zijn ingediend. Donderdag moest ik voor de derde (en laatste?) keer in mijn leven een taak in Spaans voorstellen aan de klas. De vorige keren ben ik daar rijkelijk voor beloond, hopelijk is dat deze keer niet anders.

Nieuwe mensen ontmoeten na het vertrek van de Amerikanen is goed gelukt. We kennen nu een hoop sympathieke mensen, met wie we af en toe eens uitgingen of iets gaan drinken, maar wat mij betreft is het niet meer zoals vroeger. Bij het begin van mijn Erasmus in september en het begin van het tweede semester in februari was ik dolenthousiast om mensen te ontmoeten en vriendschappen te maken die voor het leven zouden zijn. Wel, dat is gelukt maar in deze laatste maand ontbreekt mij de energie en de tijd om hier opnieuw aan te beginnen. Ik bewonder de moed van mijn kotgenote Prakriti die hier nog zeker tot december blijft en dus heel veel moeite steekt in nieuwe sociale contacten maar voor mij hoeft dat niet meer.
Het zal dus blijven bij het ontmoeten van sympathieke mensen, en daar gaan nog gelegenheden voor zijn. Donderdag hebben we twee Canadese vrienden van Gabriel over de vloer die voor enkele dagen naar Salamanca komen. En vooral de komst van Alfie zijn gekke broer na mijn examens is iets waar we allemaal naar uitkijken. Er komen dus nog een aantal toffe momenten aan en daar ben ik blij om.

Het hoofdstuk lessen en taakjes is dus afgesloten waardoor ik mij vandaag voor de eerste dag helemaal op mijn examens kon focussen. Cursussen die tot nu toe onaangeroerd waren, worden geopend en lijken op het eerste zicht een haalbare kaart. Mijn drie examens gaan allemaal over de twintigste eeuwse geschiedenis van Spanje, exact datgene wat ik hier wou studeren waardoor de motivatie er wel is. Ik heb nu twee weken tijd om mij voor te bereiden voor 3 examens op 2 dagen. Of ik mijn vierde examen over Latijns-Amerika op 8 juni nog zal moeten afleggen, hangt af van het werk dat ik gepresenteerd heb en weet ik pas op 4 juni. De Spaanse traagheid is niet altijd cliché, soms is ze ook realiteit.

Wat wel zeker is, is dat 8 juni de dag zal zijn dat ik richting het Noorden trek. Met mijn vriend Jochen uit San Sebastian op de moto door Galicië trekken, dat gaat mij enorm veel deugd doen na de examens. Ik kijk er enorm naar uit. Een betere reis om mijn Erasmus in Spanje af te sluiten lijkt mij onmogelijk.

Hasta luego!

Un año en Salamanca: la entrevista

Een maand geleden deed ik een paar vaststellingen die aanduiden dat mijn Erasmus er bijna opzat. En wat gaat het leven rap. Mijn eerste vaststelling was de berg schoolwerk. Die berg is ondertussen nog een heuveltje sinds mijn bachelorpaper af is en de eindmeet (8 juni) al enorm in zicht is. De tweede vaststelling, de paasvakantie, zit er al enkele weken op. De derde vaststelling, mijn vrienden die bijna vertrokken, is ondertussen realiteit.

Dat laatste maakt dus dat we de afgelopen dagen wat meer moeite staken in het ontmoeten van nieuwe mensen. Florian kwam op bezoek met een paar vrienden en Gabriel nodigde een vriendin uit die ons meesleurde naar een heel tof kotfeestje. Daar waren maar liefst 50 mensen op een appartement. Met minstens tien mensen heb ik een gesprek kunnen aanknopen en ze waren allemaal fantastisch.

Een van de mensen die we ontmoet hebben is de sympathieke Kelsey. Een Amerikaans meisje dat binnen twee weken naar huis gaat en daarom bezig is met een heel tof herinneringsproject: het afnemen van interviews. Samen met Prakriti werd ik door haar geïnterviewd en het resultaat daarvan wil ik heel graag met de lezers van deze blog delen.

• Wat is het beste deel van ons leven in Salamanca? Ons appartement. Daarover waren we het direct eens. En wat daar zo fantastisch aan is? De diversiteit. Amerikanen, Canadezen, Mexicanen, Indiërs, Belgen... Noem maar op, het komt hier allemaal over de vloer. 
• Wat is het slechtste deel van ons leven in Salamanca? Voor Prakriti was dat duidelijk: Spaanse mannen. Veel te direct en ze begrijpen niet wat het woord nee betekent. Ik moest even nadenken en kwam dan uiteindelijk bij het weer. Naar Spaanse normen valt het weer hier echt tegen, en dat bleek een antwoord te zijn dat veel mensen op deze vraag geven. 
• Wat we niet hadden verwacht aan ons leven in Salamanca? Voor Prakriti het gebrek aan mensen die Engels spreken, wat ook zijn voordelen had gezien je verplicht bent Spaans te leren. Voor mij het hoge aantal Belgen dat hier op Erasmus bleek te zitten in het eerste semester. Het aantal Belgen is in verhouding bekeken echt wel hoog. 
• Beste herinneringen? Prakriti begon direct weer over ons appartement maar dat was natuurlijk niet origineel meer. Carnaval in Ciudad Rodrigo kwam ter sprake, net zoals Lunes de aguas maar voor mij zijn de reizen sowieso de beste herinneringen. Het Baskenland, Andalousië, Madrid, daguitstapjes naar Segovia en Bejar. Allemal fantastische herinneringen. 
• Waar ben je het meest enthousiast over om terug naar huis te gaan? Het Indische eten en de vrienden thuis waren de twee antwoorden. Clichés dus, mijn excuses voor ons gebrek aan originaliteit. 
• Favoriete uitdrukkingen in het Spaans? Mijn favoriete vraag. Vrij populair in Spanje, en dus bekend bij iedereen na drie dagen in Salamanca, zijn “no pasa nada” en “no te preocupes”. Ze zijn enorm tekenend voor het relativisme in Spanje (door een cultuurpessimist ook wel laksheid genoemd) en worden voortdurend gebruikt op ons appartement. Maar mijn persoonlijke favoriet blijft “Quien a buen árbol se arrima, buena sombra le cobija”, wat zoveel betekent als “wie dicht bij een goede boom staat, wordt bedekt door goede schaduw”. De mensen met een goed geheugen herinneren zich nog dat een van mijn blogs zo getiteld was en dat het erop neerkomt dat wie goede vrienden heeft, zich nergens zorgen over moet maken. 
• Tips voor mensen die in het buitenland willen studeren? Eerst en vooral niet luisteren naar mierenneukers die je bang maken voor de bureaucratie. Ik denk dat Gent op dit vlak zelfs gerust iets kan leren van Salamanca. En een goede tip van Prakriti was om emotioneel goed voorbereid te zijn. Het goede is fantastisch maar het slechte is verschrikkelijk. Want als het slecht gaat, heb je niet je vertrouwde, comfortabele omgeving om op terug te vallen dus je moet het dan wel eens op je eentje doen. En dat kan ik ook helemaal bevestigen, je moet soms sterk in je schoenen staan. Maar ondanks dat kunnen we het iedereen aanraden: open staan voor nieuwe ontmoetingen en alles komt goed. 
• Wat heb je over jezelf geleerd of hoe ben je veranderd? Prakriti is een sterker persoon geworden. Ze dacht dat ze sterk was, maar leerde al rap dat dat niet zo is. En ik? Ik heb geleerd belangrijke zaken te onderscheiden van onbelangrijke. Het leven is te kort je met onbelangrijke zaken of mensen bezig te houden.
• Dank u voor het interview 

En u bedankt voor het lezen.

Hasta luego!

Una semana de despedida

Eerst en vooral heb ik goed nieuws te melden: mijn bachelorpaper ligt momenteel op de bureau van mijn promoter in Gent. Tenminste toch als hij al de moeite gedaan heeft hem af te drukken, anders zit hij nog gewoon in de dropbox. De deadline is met twee dagen voorsprong gehaald en ik ben alvast zeer benieuwd naar het resultaat. Graag wil ik nog eens Kenneth en mijn vader bedanken voor de tips en de spellingcorrectie. 

Dat brengt ons dan direct op het volgende onderwerp van deze blog: mijn ouders waren begin deze week in Spanje. Maandagochtend namen ze het vliegtuig in Charleroi om in de namiddag met de auto in Salamanca aan te komen. Ik toonde hen een paar mooie plekjes in de stad en zij leerden mij dat ik sommige dingen zelf nog nooit had gezien. Ze maakten eens kennis met mijn kotgenoten en vertrokken daarna naar Madrid. Het was leuk hen eens te zien en nog eens af en toe Nederlands te praten. Schrijven ben ik nog steeds gewoon dankzij deze blogs en mijn bachelorpaper maar spreken was geleden van de paasvakantie. 

Maar geen van die beide nieuwtjes zijn eigenlijk het belangrijkste van deze week. Het belangrijkste, en ook het triestste, was het afscheid van twee heel goede vrienden. Mijn kotgenoot Forrest ging terug naar de Verenigde Staten, net zoals Veronica. Dinsdagavond was het groot feest. Een afscheidsfeestje dat ook een verjaardagsfeestje van niet één maar twee verjaardagen was! Veronica was jarig en ook Gabriel, die trouwens nu mij nieuwe kotgenoot is. 
Het begon met een gezellig dinertje en naarmate de avond vorderde kwamen steeds meer mensen voor een drankje (en ook wel voor de overschot van het dessert). Na middernacht werden dan de verjaardagscadeau's overhandigd: twee grote pakken Belgische chocolade die mijn ouders hadden meegebracht. Daarna gaf Forrest een korte, lichtjes beschonken, afscheidspeech en overhandigden we hem en Veronica nog een afscheidscadeau. Ze kregen beiden een Spaanse vlag gesigneerd door al de mensen aanwezig op het feest. Het werd een emotioneel moment maar de tranen bleven gelukkig uit. Net voor Forrest vertrok, kreeg ik trouwens nog een klein souvenir van hem ook. Ik had nog nooit in mijn leven een dollarbillet in het echt gezien, tot verbazing van iedereen. Forrest besloot dan maar om het mij cadeau te doen.

    

Zoals dus al vermeld heb ik een nieuwe kotgenoot en de traditie eist dan dat ik die hier even kort voorstel. Gabriel is al sinds januari een vriend des huizes maar woont dus nu ook officieel bij ons. Hij komt uit Quebec, Canada, en studeert economie. Net zoals mij blijft hij tot eind juni in Salamanca om daarna terug naar huis te keren.

En zo is mijn dichte vriendenkring hier jammer genoeg een beetje geslonken. Er is dus ruimte om terug nieuwe mensen te leren kennen. Al komen ook de examens steeds dichterbij dus zo evident zal dat misschien niet zijn. De laatste fase van mijn erasmus is voorlopig nog vrij vaag. Al zijn er ook een paar zekerheden.
Maandag en woensdag zijn mij laatste deadlines. Dan moet ik nog twee taakjes indienen, daarna kan ik mij op mijn examens focussen die normaal gezien vallen op 4, 5, 5 en 8 juni. U leest het goed, het ziet er naar uit dat ik op een dag twee examens heb. Benieuwd wat dat gaat geven.
Na mijn examens ga ik Jochen weer opzoeken. Deze keer niet in het Baskenland maar in Gallicië. Hij is daar dan op tocht met zijn moto en ik ga hem met alle plezier vergezellen. Daarna komt hij mij normaal gezien bezoeken in Salamanca.
En dan komt het grote moment. Ik heb deze week een vliegticket richting België geboekt, en deze keer is er geen terugvlucht. Op 19 juni trek ook ik de deur van Plaza de San Justo 1 (portal 2, piso 1C) definitief achter mij toe. En rouwig ben ik daar voorlopig niet om. De beste vrienden zijn al vertrokken, en de meeste anderen zullen dat in diezelfde periode ook doen. Mijn avontuur hier zal er op zitten, en het is goed geweest.


Hasta luego!