El otoño: grandes expectivas

Niemand die het zag aankomen. Alhoewel, eigenlijk wisten we het allemaal maar toch kwam het als een verrassing. Nog geen twee weken geleden lag ik te zonnen aan de Tormes en vandaag kan ik de straat niet op zonder mijn jas. U leest het goed, ook in Salamanca is de herfst begonnen. In de straten staat een stevig windje en ook regen blijkt hier soms te bestaan. Ik heb er zelfs een ferme verkoudheid aan overgehouden. Helaas dus, gedaan met het mooie weer.

Dit mag natuurlijk de erasmuspret niet bederven. Het uitgaan is ondertussen al wat meer gematigd. Het is lang geen schande om ook eens een avond op een rustige manier te spenderen en vaak is het minstens even leuk. Zo herinner ik mij nog een heel gezellig etentje vorige donderdag in internationaal gezelschap: een Nederlander, twee Belgen, een Indische, twee Canadezen, een Mexicaan en een Filipijn. Het klinkt als het begin van een veel te lange en slechte mop maar dat was het dus niet.

Op zondagavond organiseert ESN telkens een aperitivo linguistica. Een rustige caféavond die vaak de ideale gelegenheid is om eens nieuwe mensen te ontmoeten en te proeven van andere culturen. De laatste keer was dat zelfs letterlijk. Iedereen die kwam, moest iets klaarmaken dat typisch is voor zijn land en zo kon iedereen eens bij elkaar komen proeven. Met enkele Belgen hadden we besloten om puree en appelmoes met worst uit te roepen tot een typisch gerecht van ons land en het viel in de smaak. Stille getuige daarvan waren de potten die na een kwartier helemaal leeg waren. Ikzelf was een enorme fan van de Ierse stew, de Milanese risotto en de Spaanse tortilla.

De mensen die je ontmoet op zo'n aperitivo linguistica zijn heel divers. Ook Spanjaarden komen er graag naartoe. Om buitenlanders te leren kennen en soms om hun Engels bij te schaven, hetgeen vaak niet lukt gezien de erasmussers er juist komen om hun Spaans bij te schaven. Verder denk ik ook met een glimlach terug aan de gekke Italianen. Vooral het ene enthousiaste meisje die zich in haar geweldig Italiaans accent aan het beklagen was over Berlusconi, de Italianen uit het noorden (onder het motto “la gente del sur son más de corazon”), de mafia in haar thuisstad Napels en de economische puinhoop blijft wel even hangen in het geheugen.

Everybody wants to be Italian? Ik dacht het niet. Ze was een grote fan van West-Europa, al vond ze wel dat “westerlingen” nogal veel dronken en moest ik haar tevens uitleggen dat België niet ten noorden van Duitsland lag en dat ik hola niet in het Belgisch kon vertalen gezien die taal nu eenmaal niet bestaat.

De fervente lezers van mijn blog is het misschien al opgevallen dat ik de laatste weken geen verslagen meer heb geschreven van een of andere uitstap. Dat heeft twee redenen. De eerste is dat Toledo niet echt de moeite was om veel over te schrijven. Het was een toffe daguitstap maar de rondleiding viel wat tegen, vele dingen waren gesloten en eigenlijk was het meer een toeristisch dorp te noemen dan een echte stad. Zonder toerisme zou er werkelijk niks zijn. De tweede reden is dat ik de laatste twee weekends helemaal geen uitstapjes meer gedaan heb. Er moest een beetje schoolwerk ingehaald worden en mijn bankrekening was ook wel toe aan een kalme periode.

Maar genoeg gerust nu, tijd om weer wat toffe dingen te doen. Vanavond ga ik naar Real Madrid-Villareal. Niet omdat ik zo'n gigantische voetbalfan ben maar omdat de prijs best meeviel en zo'n ploeg aan het werk zien altijd een spektakel is. Tevens maakt het ook wel een belangrijk deel uit van de Spaanse cultuur.

Morgenavond komt Sarah aan in Salamanca en diezelfde nacht vertrekken we nog naar Lissabon. Een tripje waar ik enorm naar uitkijk, zeker gezien de enthousiaste verhalen van mensen die er reeds geweest zijn. En daarbij houdt het niet op want het weekend daarna staat Segovia op het programma. En dan wordt het waarschijnlijk terug even rustiger tot ik naar het lustrum kom.

De mensen die dus graag nog eens een reisverslag willen lezen kan ik bij deze dus geruststellen, er komen er nog wel enkele aan.

Hasta luego!

La matriculación y la integración

Sinds maandag is het officieel: ik ben een student aan de Universidad de Salamanca voor het academiejaar 2011-2012. Met studentenkaart en al. En een lelijke pasfoto uiteraard, wat had je gedacht. Ik ben ingeschreven voor 8 vakken waarvoor ik geacht word te slagen dit jaar. Point of no return. Entonces, vamos!

Zij die denken dat het in Spanje uitsluitend fiesta en siesta is, vergissen zich. Op zich is de leerstof hier zeker niet moeilijk maar er wordt toch wel verwacht dat je tamelijk wat teksten leest en op een of andere manier verwerkt. Soms via een presentatie, soms door er een taakje over te maken, soms via discussie in de les en uiteraard ook door er op het examen naar te peilen. Een presentatie moet ik voorlopig nog niet maken en in de lesdiscussie's is het opvallend stil bij de meeste erasmussers. Op zich ook niks verwonderlijk. In het dagelijkse leven kan ik mij wel behelpen in het Spaans en ondertussen heb ik ook al genoeg Spanjaarden ontmoet om te weten dat een gesprek “poco a poco y con algunas palababras ingleses” mogelijk is maar een discussie over de wereldgeschiedenis volgens Braudel in het Spaans voeren blijft toch nog een beetje te hoog gegrepen. Een tekst erover lezen is trouwens ook allesbehalve eenvoudig. Maar opgeven is voor mietjes dus we blijven er vollenbak in geloven! Gisteren was ik licht euforisch nadat ik zowaar een les had kunnen volgen. Tot nu toe was weten waarover het ging al een mooie prestatie maar gisteren kon ik de uitleg begrijpen en notities nemen in een mengeling van Spaans en Nederlands. Een artikel uit El País over de Spaanse grondwet en het referendum in het Baskenland lezen, samenvatten en becomentariëren bleek vandaag echter onmogelijk zonder de vertaalmachine van Google Chrome. Ach ja, dat komt wel zeker.

Ondertussen kabbelt het leven hier rustig verder. Een Frans-Belgisch feestje in de Irish Rover bleek vooral Frans te zijn, met hier en daar een vleugje Soulwax, Kate Ryan of Milk Inc. Uiteindelijk werd dan toch “Dos cervezas por favor!” gespeeld. Dit was tevens de enige zin die iedereen uit volle borst meezong. Al is dit buiten de Vlamingen gerekend, die konden het uiteraard wel van begin tot einde meezingen.

Missie “introductie van de Vlaamse cultuur in Spanje” volbracht. Gezien we hier met een hele kolonie Vlamingen zijn, wordt het misschien eens tijd om faciliteiten aan te vragen. Kwestie van de integratie te vervolledigen. Of toch maar niet?

Voor degenen die het nog niet doorhadden: aanpassing en integratie zijn het onderwerp van deze blog. Na een maand tijd behoor je als student in Salamanca toch al een beetje tot die locals die weten waar en wanneer ze een straat kunnen oversteken ongeacht de aanwezigheid van een verkeerslicht, waar de mooie plaatsen zijn, waar er een feestje kan gebouwd worden en waar er rustig een pintje kan gedronken worden, in welk park er aan sport kan worden gedaan en in welk park je een romantische wandeling met je lief kan maken. Tevens ben ik ook een van die mensen die toeristen op de Plaza Mayor omverloopt als de les bijna begint en de faculteit nog een heel pak verder ligt. Je ziet het, ik ben al nen echten.

Integratie houdt ook in dat het studentenleven in Gent een jaar lang niet aan mij besteed zal zijn. Een nieuw leven opbouwen houdt ook in dat je het vorige achter je laat. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik graag op de hoogte ben van alles wat er gebeurt in Gent. Het is tof om dat allemaal te weten maar raar genoeg roept het niet zoveel gemis op. Het leven an sich lijkt daar nog steeds sterk op wat het vorig jaar was. Al is er wel een uitzondering: het lustrum van de VGK in november waarvoor ik naar huis ga. Ik kijk er alvast naar uit om nog eens te cantussen en naar het galabal te gaan met de mensen die ik daar zo graag heb. Het feestbeest dat zichzelf consequent overschat op eender welk vlak in het leven, de sportpreses met een rookverslaving, de schooldirecteur met een verslaving aan Karmeliet, de toogfilosoof en tevens eeuwige vrijgezel die van 't straat is geraakt, de West-Vlaamse versie van mijn Mexicaanse homokotgenoot, de sociaal werkster die bang is van mensen en het lieve, onzekere meisje dat mij tevergeefs op een beter pad probeerde te brengen door mij vegetarisch te doen eten.
En uiteraard vergeet ik er dan nog een hele hoop (ik kan nu eenmaal niet over iedereen zo'n zin bedenken), maar wie dit leest en zich benadeeld voelt: ik kijk er naar uit om ook jou in november terug te zien.

Hasta luego!

El día de la Hispanidad

We schrijven woensdag 12 oktober. Geen enkele les gaat door want het is een feestdag. Exact 519 jaar geleden zette Columbus zijn voet op Amerikaanse bodem en dat wordt in Spanje vandaag de dag gevierd als “el día de la Hispanidad”. De cynicus in mij vraagt zich af of de inwoners van Latijns-Amerika blij zijn om onder de noemer Hispanidad te vallen, of zij deze dag ook een feestje waard vinden en of de indianen in 1492 wel zo blij waren om ontdekt (lees: uitgemoord) te worden. Maar kom, elke reden is goed om een dagje les minder te hebben dus waarom ook niet.

Gisterenavond begon het feest echter in mineur. Na een tevergeefse zoektocht langs de cafés van Salamanca en een half uur gepruts op de laptop, konden we eindelijk naar Duitsland-België kijken. Helaas, het stond toen al 2-0 dus niet zo'n reden tot feest. Het verdriet was slechts van korte duur. Dankzij de vele pizza's, goedkope cava en enkele hilarische filmpjes op Youtube kwam de sfeer er direct weer in. Daarna trokken we de stad in, langs enkele koten waar de nodige alcohol gedronken werd, om uiteindelijk in het uitgaansleven te belanden. Het was weer een van die vele toffe avonden. Een speciale dank hiervoor aan de blonde française die mij eigenlijk niet interesseerde (ik val nog steeds niet op blond, wat jullie ook mogen zeggen), de vuist van Wout, de jarige Matthias, de scheldende restauranthouder, chupitos con tequila en de Cubic.

Vandaag heb ik dan naar goede, oude gewoonte een siesta gehouden aan de Tormes om daarna nog even met ijsje te genieten van het spektakel op de Plaza Mayor. Want ja, we moesten toch even vieren dat er 500 jaar geleden een nieuw continent uitgemoord werd. En hoe kan dat beter dan door wat dansende latina's met een valse slang op te voeren.

Er moest ook een beetje gewerkt worden. Ik voelde mij terug in het koopcentrum in Kortrijk waar ik enquetes afnam voor onze aller Jacques Pottie toen ik de straat opging om de Salamantinos enkele vragen te stellen over het Centro Documental de Memoria Histórica. Die kleine taakjes helpen mij om inspiratie te zoeken voor mijn bachelorpaper. Het belooft een hele klus te worden maar ik zie het helemaal zitten. Zonet op skype was mijn vader zo attent om mij er eens aan te herinneren dat ik in Spanje ben om te studeren. Wel ja, de lessen verstaan zal misschien wel eens lukken tegen december. Ondertussen probeer ik mij zoveel mogelijk te smijten op de teksten in de hoop dat het zo ooit wel eens lukt. Maar je weet hoe dat gaat in een zuiders land.

Mañana, mañana, no te preocupes!

Hasta luego!

El viaje a Porto y la empieza de la vida cotidiana

Het afgelopen weekend was het tijd voor een eerste uitstap. Tegen een veel te hoge snelheid reden we richting Portugal. Het viel op dat eens je de grens oversteekt het landschap een stuk groener en heuvelachtiger wordt. Rond Salamanca zijn het eigenlijk een en al dorre vlaktes.

Op een beetje gesukkel met de weg na, geraakten we vrij vlot in Porto. Eens we geïnstalleerd waren, konden we rustig de stad verkennen. Ik verwachtte een vuile havenstad maar kreeg een centrum te zien dat best de moeite waard is. De brug over de Douro is gebouwd door Eifel, hetgeen vrij duidelijk te merken valt aan de bouwstijl. Toen het donker werd, bekeken we de verlichte stad vanaf de overkant van het water. Echt een prachtig uitzicht.


Die avond hadden we afgesproken met Erika, een Vlaams meisje op Erasmus in Porto, die ons het nachtleven toonde. Het was heel gezellig om iets te gaan drinken en eens met mensen daar te praten. Portugezen zijn doorgaans beter in vreemde talen dan Spanjaarden. Een geluk overigens, want Portugees is zeer moeilijk te begrijpen. Het lijkt op Spaans maar wordt vaak heel anders uitgesproken. De meeste Portugezen kunnen wel vrij goed Spaans maar uit een zekere trots verkiezen ze toch Engels. Een ander verschil dat opviel was dat Portugezen een pak minder luidruchtig zijn. Een plein vol mensen in Porto klinkt een pak stiller dan een plein in Salamanca.

Het echte uitgaansleven viel uiteindelijk maar tegen. Een veelbelovend feestje in een studentenhuis bleek zo leeg als iets te zijn en de andere clubs waren een pak verder gelegen. Een probleem dat in Salamanca niet bestaat gezien het centrum hier vrij klein is.
Een opvallend fenomeen in Porto zijn de zwarte capes die studenten dragen. Het is een beetje zoals een lint in Gent: je krijgt het als je gedoopt wordt en je draagt het als een statussymbool. Het verschil is dat een doop daar een heel jaar duurt waarbij de studenten minstens elke week een bepaalde opdracht krijgen. De capes waren een inspiratie voor de boeken van Harry Potter. JK Rowling heeft namelijk een tijdje in Porto geleefd.

Zondag was het tijd voor een middagje aan de Atlantische Oceaan. Ondanks het feit dat het al oktober is, is het hier nog steeds 30 graden. Ideaal strandweer dus! Met zijn hoge golven en rotsen is de Portugese kust best aantrekkelijk.

Conclusie? Ik verwachtte er helemaal niks van maar Porto is zeker de moeite voor een weekendje.

          

Stilletjes aan begint mijn leven hier structuur te krijgen. Ik heb een nieuw vak gekozen, moet aan mijn taken beginnen denken en ik heb niet meer elke ochtend les om 9u. Ik weet nu ook waar en wanneer de goede feestjes zijn en begin naast de bende Belgen ook stilletjes aan vrienden te worden met enkele mensen uit de politieke wetenschappen en mijn kotgenoten. Mensen ontmoeten is hier doorgaans niet moeilijk gezien iedereen daar voor openstaat en zo worden vrienden van vrienden al rap ook jouw vrienden.

Mijn kotgenoten zijn trouwens niet meer dezelfde als de kotgenoten uit de vorige blogs. Laura en Anna zijn verhuisd en vervangen door twee andere mensen. Samen met Alfie behoor ik hier dus al tot de anciens.
Prakriti is een Indisch meisje uit New Delhi. Ze heeft net haar bachelor filosofie afgewerkt en komt nu een jaar Spaans studeren in Salamanca. Sam is een Vlaamse jongen die net zijn master fysica in Leuven behaald heeft. Hij komt naar Salamanca om een specifieke manama te volgen en om Spaans te leren. Het klikt echt heel goed op ons kot. Ik pas mij zelfs aan door samen met mijn kotgenoten vegetarisch te eten, gezien ze zo vriendelijk zijn om het voor mij klaar te maken. Jaja, u leest dit goed. Er zijn zelfs foto's van.



Dinsdagavond gingen we allemaal samen naar “la fiesta holandesa” in de Irish Rover. Een heel tof feestje waarbij de gewone hits afgewisseld werden door De Jeugd van Tegenwoordig, Marco Borsato en, hoe kon het ook anders, een polonaise met Frans Bauer.

Hasta luego!