¿Hay una vida despues de Erasmus?

Mijn leven in Salamanca heeft hier weer zijn gewone draai gevonden. Uitgaan, lessen volgen, bachelorpaper schrijven en in het weekend uitrusten. Eerst en vooral zal ik de familie en de sceptici (“Dient dat belastinggeld gewoon om wat studenten op vakantie te sturen?”) onder de lezers goed nieuws meedelen: mijn bachelorpaper telt 10 dagen voor de deadline 8800 woorden. Nu nog de laatste vragen naar mijn promotor mailen, conclusies schrijven, het geheel eens overkijken, een vliegticket naar België boeken en hem daar gaan presenteren. Met andere woorden: bachelorpaper afwerken in eerste zit, check!

Ondertussen zit het eerste semester er al enkele maanden op, en het tweede binnenkort ook. Dat betekent dus dat de mensen die in het eerste semester op Erasmus geweest zijn al een nieuw leven opgebouwd hebben. Of niet?
Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb al alle soorten verhalen gehoord. De ene heeft het moeilijk met zich terug aan te passen en kijkt vol heimwee terug naar zijn Erasmus, de andere heeft zijn leven een nieuwe invulling gegeven, nog een ander keert terug naar zijn oude leven en de slimsten proberen het beste van twee werelden te combineren. Het zet mij aan het denken. Hoe zal ik mijn leven aanpakken na een jaar in Salamanca? Tot welk van de typologieën die ik zonet beschreven heb zal ik behoren?

Heimwee
Heimwee is een gevoel dat iedereen die op Erasmus is geweest sowieso wel kent. Moeite om je terug aan te passen hebben velen allicht ook. Dit mag echter geen overwegend gevoel worden. Mijn week in België leerde mij dat je terug aanpassen voor zo'n korte periode eigenlijk heel makkelijk ging. Hopelijk lukt dit op lange termijn ook. Het zal met vallen en opstaan worden, maar ik zie het wel zitten en kijk er af en toe ook wel naar uit.

Terug naar het oude leven? 

Sommige mensen zijn eigenlijk nooit op Erasmus gegaan met de bedoeling een nieuwe wending te geven aan hun leven. Ze zijn een paar maand op vakantie in het buitenland, hebben nooit echt de intentie zich daar te integreren, studeren zo veel als noodzakelijk maar amuseren zich vooral zoveel mogelijk en keren daarna gewoon naar huis. En uiteraard is daar niks mee, iedereen zijn eigen manier. Anderen hebben echter wel de intentie iets nieuws te hebben in hun leven maar keren daarna gewoon terug naar hun oude leven omdat het nu eenmaal vertrouwd en veilig aanvoelt. En dat vind ik dan maar lame. Veel woorden, weinig daden. Dit is alvast niet hoe ik mijn leven na Erasmus wil.
En eigenlijk kan dat ook niet omwille van een heel simpele reden: mijn oude leven, dat bestaat niet meer. Het studentenleven dat ik gisteren kende, wordt morgen beleefd door een nieuwe generatie waar ik nog weinig affiniteit mee heb. Dat lint, die kiel, die gekke feestjes, dat presidium: dat zal er volgend jaar simpelweg niet meer zijn. En ben ik daar rouwig om? Absoluut niet. De vrienden die ik maakte, zijn dat vandaag en ook volgend jaar nog steeds. En zij zijn de enigen die er toe doen.

Een nieuw leven dan maar? 

Nieuwe plannen en ideeën, daar zit mijn hoofd vol mee. Ik probeer ze realistisch te houden, want als er een ding is waar ik het voor heb zijn het mensen die om ter gekste plannen maken om ze dan niet uit te voeren. Ik geef enkele voorbeelden van ideeën, zaken die ik vroeger niet deed maar nu wel wil doen

• Nieuwe dingen in Gent ontdekken (cultuur, nieuwe cafés)
• Dit najaar teruggaan naar Salamanca voor Prakriti, Alfie, Laura en Justin 
• De komende jaren reizen naar Noord-Amerika (Canada en VS) en India 
• Eigenlijk valt dit gewoon onder de noemer: contact houden met mensen die ik op Erasmus ontmoet heb en ze gaan bezoeken (ook in België, beide kanten van de taalgrens zowaar) 
• Om bovenstaande zaken waar te kunnen maken: voldoende werken, als het even kan ook in het jaar
• Mij inschrijven voor couchsurfing 
• Erasmussers in Gent leren kennen 
• ... 

Het beste van twee werelden 

Een ander voornemen heeft dan weer alles met mijn oude wereld te maken. Oude vrienden niet verwaarlozen, en dus ook geen tijd meer verspillen aan mensen van wie gebleken is dat ze het niet waard zijn.
Het resultaat van deze denkoefening is heel eenvoudig: het goede van vroeger bewaren en aanvullen met het goede van het nieuwe. Zo wil ik mijn leven in Vlaanderen iets nieuws geven. En wie weet ga ik in de toekomst nog wel eens een tijdje naar het buitenland. Stiekem droom ik van niet meer te studeren maar te werken in het buitenland. En dan valt de naam Zuid-Afrika wel eens. Maar dromen zijn dromen. Wie weet worden ze ooit waarheid, wie weet worden ze vervangen door iets dat het volledig waard is om dromen voor te laten vallen. Maar dat zien we dan wel. Van een ding ben ik na dit jaar in elk geval overtuigd: als je iets ECHT wil, is het mogelijk.

Hasta luego!

La reintegración

In mijn vorige blog stelde ik vast dat mijn tijd hier beperkt is. Ik besloot dan ook om mijn week in België te zien als een poging tot re-integratie in mijn geboorteland. Het resultaat was niet gegarandeerd. Mijn vorige bezoekjes aan ons belgenlandje voelden telkens aan als vakantie. Want zeg nu zelf: een lustrum van de VGK en eindejaarsfeesten, dan is het nogal moeilijk je niet in vakantiesfeer te voelen. 

Zaterdagavond kwam ik aan in de luchthaven om vervolgens naar Oostende te gaan. Pasen was een rustige bachelorpaperdag met Parijs-Roubaix als tussendoortje en een heerlijk diner als afsluiter. Maandag trok ik naar het Waasland om mijn familie en vrienden daar op te zoeken. Ik genoot er enorm van om nog eens bij te praten, een boterham te eten (klinkt zo banaal voor Vlamingen maar hier in Spanje is het een en al stokbrood) en 's avonds uiteraard een paar lekkere biertjes te drinken. 

Vanaf dinsdag was ik weer in Gent te vinden. Velen zeggen dat je pas weet wat je mist als je het niet meer hebt, bij mij was het omgekeerde waard: ik besefte wat ik gemist heb toen ik het weer voor mijn neus kreeg. De leuke momenten in de Korianderstraat, de vakbibliotheek en Café Amber: ze waren er allemaal weer en ik apprecieerde ze.

 

Twee bijzondere zaken blijven mij bij van de afgelopen week. Het eerste is het weerzien met enkele andere erasmussers die ik niet meer gezien had sinds afgelopen zomer: Michiel en Maaike. Het was geweldig om eens bij te praten met mensen die vorig jaar samen met mij in het presidium zaten en net als mij besloten het studentenleven in Gent achter te laten voor een buitenlands avontuur. Dat schept een band die gesprekken mogelijk maakt die je met anderen niet zou kunnen hebben.
Het tweede dat mij bijblijft, was de vrijdagavond in de Amber. Onze goede vriend Jacques werd 80 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden. De opkomst was talrijk, de verrassing voor Jacques compleet. Zelfs een deel van de studentenfanfare liet ondanks hun kiescantus die avond van zich horen. Net als de bijdrages aan het gigantische cadeau: een vliegticket naar het enige continent waar Jacques nog niet geweest was: Oceanië. En met een budget van €1040 komt dat wel heel dichtbij!

En zo kwam er een einde aan mijn week in België. Voor de eerste keer vond ik het jammer terug op het vliegtuig naar Spanje te moeten stappen. Dat ging overigens niet van een leien dakje: de vlucht had een uur vertraging waardoor ik in alle haast een taxi moest nemen in Madrid om mijn laatste bus te halen. Een taxi die zowaar... 35 euro kostte. Dank u Ryanair!
Op studievlak was de week een matig succes. Voor mijn bachelorpaper ziet het er goed uit, maar HP2 zal de deadline van eerste zit niet halen. Daarvoor was de week te kort en de opdracht veel te onduidelijk. Het enige dat er opzit is mij eerst op de belangrijke zaken focussen: eerst Spanje, daarna Gent. Jammer dus dat het voornemen van eerste zit mislukt maar misschien is maar beter zo.

Balans van de week: reïntegratie geslaagd. Ik voel mij klaar om terug naar Vlaanderen te komen. Af en toe krijg ik wel eens een gevoel dat ik het hier wel gehad heb in Salamanca en dat het dus maar best is dat ik niet te lang meer blijf. Gelukkig word ik er nog regelmatig aan herinnerd dat dit niet ook niet helemaal waar is. Vandaag bijvoorbeeld werd in Salamanca el lunes de aguas gevierd. De hele stad zakte af naar de Tormes voor een gigantische picknick. Deze traditie dateert uit langvervlogen tijden waarbij op deze dag de hoeren terug de stad inmochten. Tijdens de Goede Week werden ze immers weggestuurd, waardoor de mannen van Salamanca moesten kinnenkloppen en collectief gingen kijken naar de hoeren die de brug over kwamen. Toch wel een rare, lichtjes vieze traditie zelfs. Spanjaarden, het blijft een ras apart. 

Hasta luego!

¡Joder, ya abril!

“And now the end is near...”

Zondag was 1 april. De dag der grappen was voor mij echter pure realiteit. Dat bleek jammer genoeg trouwens ook over het nieuwe parcours van Vlaanderens mooiste, die ik desondanks met veel plezier live volgde op het internet.
Diezelfde dag deed ik ook enkele vaststellingen:

Eerste vaststelling: de berg schoolwerk. De bachelorpaper gaat met trage stapjes vooruit en tussendoor probeer ik nog eens een blik op andere taken (wees vervloekt, HP2) te werpen in de hoop alles in eerste zit te kunnen indienen. Als het even kan ook HP2. Vorige week kondigde ik reeds aan dat de grote reisplannen er grotendeels opzitten. Er zal allicht nog wel eens een daguitstapje zijn, maar voor de rest is het bittere ernst tot 8 juni. Dan is het officiële einde van de eerste zit in Salamanca en dus, als het een beetje meezit, ook van mijn studies hier.

Tweede vaststelling: de paasvakantie. In Gent is deze al bezig maar deze week begint ook Salamanca zachtjes aan leeg te stromen. Vele studenten keren de stad een week de rug toe en gaan elders genieten van hun vakantie. Ik heb nog les tot en met woensdag, zaterdag stap ik op het vliegtuig richting Charleroi.

Derde vaststelling: enkele van mijn beste vrienden vertrekken al binnen een maand. En helaas hoort mijn kotgenoot Forrest daar ook bij. Hij kwam zondag terug na twee weken reizen met het droeve nieuws dat hij vervroegd naar huis vertrekt. Samen met hem steken ook onze goede vrienden Taylor en Veronica begin mei al de grote plas over.

Vierde vaststelling: de programmatie van Rock Werchter staat online, waardoor ik met mijn vrienden al volop keuze's aan het maken ben welke concerten we allemaal zullen zien op de epische dag die 28 juni belooft te worden.

Bon, tot zover de vaststellingen. De wetenschappelijke vormgeving van deze blog verplicht mij uit deze vaststellingen conclusies te trekken. En dan zegt de captain obvious in mezelf: verdorie, het is al april! Het grootste deel zit er al op en binnenkort ben ik hier niet meer. Ik kan er dus maar beter dubbel en dik van genieten.
Tevens begin ik ook meer en meer de balans op te maken van een jaar in Salamanca. Maar die balans, mijn beste lezer, krijgt u pas gepresenteerd als het er definitief opzit. Een tipje van de sluier kan ik alvast oplichten.

“I did it my way”

Hasta luego!