Turista en su propio país

Er zijn van die momenten waarop je je ondanks je jonge leeftijd toch al oud en volwassen voelt. Tijdens mijn laatste dagen in Salamanca voor de kerstvakantie had ik zo enkele momenten. 

Terwijl het einde van de deadlines in zicht kwam, zat er ook wat jong geweld aan te komen. Dinsdagavond kwam mijn zus, Laura, samen met haar vriendje, Emile, aan in Salamanca. Het vliegtuig had een uur vertraging en zoals te verwachten konden de mensen in het busstation helemaal geen Engels. Het beste moest dan nog steeds komen want na een uurtje ontdekten ze al dat hun camera op de bus was blijven liggen.
De zoektocht was uiteraard hopeloos. Naar de busmaatschappij bellen bleek aanvankelijk niet te lukken en in het busstation konden ze ook niet veel doen. De man achter het loket was wel zo vriendelijk om... een telefoonnummer te geven. Ironie kent geen grenzen.
Iedereen herinnert zich nog de aflevering van Basta met de containter op de oprit van Mobistar? Wel, je denkt misschien dat dat een parodie op de werkelijkheid was, maar ik zeg u: de werkelijkheid is nog veel beter. Op nummertjes duwen kennen ze hier nog niet. Je moet de optie die je wenst nazeggen. Oh ja, plezier verzekerd maar effectief geholpen worden zat er helaas niet in.

Mijn voorlaatste dag in Salamanca spendeerde ik als toerist. Het was tof om 'mijn stad' eens aan enkele Vlamingen te tonen. We deden dingen die ik zelf nog nooit gedaan had, we bezochten de oude universiteit en beklommen de kathedraal. Ik was best onder de indruk en kijk er naar uit de kathedraal nog eens te beklimmen, maar dan wel als het terug wat mooier weer begint te worden.

Zaterdag was een belangrijke dag: Kerstavond. Vroeg genoeg opstaan om op tijd thuis te zijn. Dat bleek het plan van vele Belgen in Spanje die dag. Zo zat ik op een vliegtuig vol pretwijven uit Valladolid die blij waren terug naar hun mama te gaan gezien die voor hen kookt en poetst. Laat dat nu niet direct een van de redenen zijn waarom ik met plezier nog eens terug naar mijn Heimat keerde.
Nee, ik ben met plezier twee weken terug in het land om nog eens een paar toffe dingen te doen. De toerist uithangen in eigen land bijvoorbeeld, maandag stond er een bezoekje aan Gent gepland. De bedoeling was om de stad te tonen aan Prakriti, die een weekje in België is, maar door omstandigheden ging dat niet door en werd het dagje vrienden bezoeken en rondkuieren in de stad (ook niet slecht dus).

De volgende dag kwam Prakriti dan naar Sinaai. En omdat daar niet veel te zien valt en ook wel omdat het haar laatste dag in België was, bezochten we Antwerpen. De stad aan de Schelde die ook voor Sarah onverkend terrein bleek te zijn. Het is soms toch raar om te beseffen hoe weinig je weet over de mooie plaatsen in je eigen land. We zagen de Groenplaats, de kathedraal, de kerstmarkt op de Grote Markt (waar we een lekkere wafel aten) en het Hendrik Conscienceplein. Als een echte gids vertelde ik in het Engels over Brabo die zijn hand verloor en over het belang van Hendrik Conscience in de emancipatie van Vlaanderen. 

 
Toerist zijn is leuk. Je ziet dingen die je anders niet ziet. Toch is het ook leuk om je nog eens thuis te voelen. De kerstboom, de warme haard, een lekker kerstdiner en morgen nog eens een avondje in de Amber. Een en al gezelligheid, dat apprecieer ik in ons koude landje. En dus ben ik blij om nog eens twee weken 'thuis' te zijn. 

Hasta el nuevo año!

Johnny, la gente esta muy loca. What the fuck?

Ik weet niet of u het al wist maar Spanjaarden zijn soms wel rare jongens. Mensen hier zijn veel directer, beleefdheidscultuur is onbestaande en ze houden er rare gewoontes zoals siëstas op na. Ook hun feestdagen zijn maar bizar. Ze vieren de ontdekking van Amerika, de onbevlekte ontvangenis en kennen Sinterklaas niet terwijl die net uit hun land komt. Het meest bizarre is dan nog steeds niet gezegd want ze snappen hier ook niet dat 2012 pas op 1 januari begint. 

Op 15 december vierden we hier Nochevieja universitaria. Gezien Salamanca een studentenstad is en de meeste studenten in de kerstvakantie thuis zijn, vieren ze twee weken voor datum Nieuwjaar. En met succes, bussen kwamen uit heel Spanje toe om er een onvergetelijke nacht van te maken. Om middernacht telde heel de Plaza Mayor tot 12 (aan aftellen doen ze hier niet mee) en bij elke tel moest je... zoals ik al zei, rare gewoontes... een druif in je mond steken. 

Helaas was de nacht voor mij al om 2u beëindigd gezien ik de dag erna een paper van minimum 15 pagina's moest indienen. En die was uiteraard nog niet af. Grappige anekdote is dat nadat een bevallige assistente al de taalfouten eruit had gehaald, er eentje vergeten bleek te zijn. Oh jawel, er stond een fout in de titel. Ach ja, kan gebeuren zeker? 

Naast Spanjaarden is er nog een volk dat echt wel een ras apart is. Ze komen over heel de wereld en zijn zelden gewenst, hun Spaans trekt vaak op geen bal en hun beeld over Europa is doorgaans dat van een groot pretpark waar alles klein en schattig is. Rarara, wie zijn het? Amerikanen, uiteraard. Verder zijn ze heel erg goed in een drama te maken van alles. En dan denken we op dit appartement direct aan Anna. Anna is 28 jaar oud, Amerikaans en is ervan overtuigd dat geen enkele jongen nee tegen haar kan zeggen. Nochtans is haar linker neusvleugel groter dan haar rechter en kan ze geen vet eten (Serieus, waarom weet ik dit?). Verder loopt ze helemaal gek van (oh ja, dit is geen grap) Alfie. Je weet wel, mijn homoseksuele kotgenoot. Het hoeft allicht niet veel extra uitleg om aan te tonen dat Amerikanen in onze ogen ronduit gestoord zijn. Maar zoals bij elke regel zijn er ook uitzonderingen.

Zaterdagavond was een van die avonden waarop ik mij een beetje verveelde. Nu moet je weten dat in Gent zoiets mij zelden overkomt omdat je altijd wel goede vrienden in de buurt hebt om iets mee te doen. Gezien ik echter nog maar enkele maanden hier ben en gezien Erasmus soms een beetje oppervlakkig is, heb ik hier nog niet dat soort supergoede vrienden en dat stemde mij een beetje triest. Maar het kan verkeren. Heel toevallig was er die avond een Amerikaanse vriend van Sam uitgenodigd om te eten. En het werd een geweldige avond. Het was heel tof om weer eens een zeer interessante, sociale, open van geest zijnde persoon te ontmoeten. Je weet wel, dat soort mensen die je thuis eigenlijk amper tegenkomt. 

Uiteindelijk eindigde de avond pas om 5u 's ochtends toen ik afscheid nam van enkele Amerikanen met wie ik een heel toffe uitgaansnacht had beleefd in clubs waar ik daarvoor nog nooit geweest was. Helaas steken ze donderdag al weer de grote plas over, maar een ding was direct afgesproken: we zien elkaar nog wel eens voor ze vertrekken. En dan besef je weer waarom je op Erasmus bent en waarom ik na de kerstvakantie heel veel zin zal hebben om terug te keren. 

Feliz Navidad y hasta pronto! 

Un viaje a Marruecos (también llamado Andalucía)

Welgeteld vier dagen heeft het geduurd. Vier luttele dagen kwam ik weer de sfeer in Salamanca opsnuiven. Even een überzalige fiesta britanica in de Irish meepikken en weg was ik. De bus op naar Madrid. Niet geheel volgens het oorspronkelijke plan kwam Sarah daar ook net toe, recht uit België. Helaas was haar bezoek aan ons landje minder feestelijk als het mijne gezien haar grootvader op sterven ligt. Al een geluk dat mijn aanwezigheid mensen opbeurt. Zo blijkt. 

Een paar uurtjes slapen in een slecht hostelbed en 's ochtends vroeg het vliegtuig richting Almería. En omdat daar niet veel te zien valt, vertrokken we de volgende dag een weekendje naar Granada. Verdienen toch een positieve opmerking: Burgerking en John Lennon.

 

In Granada zag ik Ellen terug. Ze was zo vriendelijk om ons een slaapplaats aan te bieden en ons de stad te tonen. Die deed mij enorm denken aan Marrakech. Beiden zijn omgeven door bergen en staan vol gebouwen in Arabische bouwstijl. Het Alhambra was dubbel en dik de moeite, net als de vele teterías, soeks en tapas. Het was een heel tof weekend. Daarom zou ik via deze weg ook nog eens Ellen willen bedanken voor het fantastische weekend. Je bent nog steeds welkom hier in Salamanca, ook al heb je er helemaal geen tijd voor.



Eenmaal terug in Almería herinnerde ik me plots weer dat ik veel werk had. En gezien er nog steeds niet veel te zien was in de stad, ging ik met Sarah naar de universiteit om ons een middagje in de bibliotheek te installeren. U ziet maar: ik ben een ijverige student die zelfs op reis zijn werk niet verwaarloost.
De universiteit in Almería is trouwens helemaal anders dan in Salamanca. Net zoals in Gent is de universiteit in Salamanca historisch gegroeid waardoor de faculteiten, bibliotheken, studentenrestaurants en dergelijke over heel de stad verspreid zijn. In Almería is alles geconcentreerd op een gigantisch terein 5 kilometer buiten het centrum van de stad. Onmogelijk dus er te geraken zonder bus. Tenzij je echt van een zeer lange strandwandeling houdt.
Want strand is er genoeg. Gecombineerd met het zonnige weer maakt dit Almería tot een perfecte bestemming voor zonnekloppers. Op 6 december vierden we Sinterklaas door eindelijk eens de stad echt te bezoeken. En er bleken zowaar enkele mooie plekjes te zijn. De kathedraal, de Plaza de la Constitución en de Arabische baden konden mij zeer bekoren. Misschien het kasteel ook, maar dat bleek helaas gesloten te zijn.

 

De volgende dag keerden we terug naar Salamanca. Toen ik in een metrostation in Madrid liep, hoorde ik iets dat je niet zou verwachten. Er was een violist sinterklaasliedjes aan het spelen. Lijkt op zich doodnormaal, moest het niet zijn dat die goede oude man helemaal niet bestaat in Spanje. Voor de eerste keer in mijn leven gaf ik geld aan een straatmuzikant.
Eenmaal in Salamanca werd het leven een stukje saaier. Er was veel werk te doen gezien ik deze week drie deadlines heb. Enkele lichtpuntjes in deze donkere dagen: donderdag is het noche vieja universitaria. In Salamanca heeft men de gewoonte op 15 december al eens Nieuwjaar te vieren voor alle studenten naar huis gaan.
Want dat zit er ook voor mij al weer aan te komen. Volgende week dinsdag komt mijn zus mij een paar dagen bezoeken samen met haar lief. Zaterdag keren we dan allemaal samen terug naar België, net op tijd om Kerstmis te vieren met de familie. En wie kijkt daar nu niet naar uit?

Triviale weetjes van de week:

• De kerstverlichting in de straten van Salamanca is oerlelijk 
• Een prof hier schafte zijn les af omdat hij een congres had in Mexico. Om dat 'goed te maken' had hij voor iedereen een typische lolly uit Mexico. Karamel met chili. Compleet oneetbaar. 
• Het is koud in Salamanca. Stop dus allemaal met denken dat het altijd warm is in Spanje. 
• “Ai se eu te pego” is hier heel hip. En het is in het Portugees, niet in het Spaans. 

Hasta luego!

¿Dónde esta mi casa?

Het was mij toch een weekje. Dat is wel het minste dat gezegd kan worden. Woensdag was de dag waar ik toch al een kleine twee weken naar uitkeek. Het heden was niet echt geweldig met het vele schoolwerk dus moest de toekomst dat wel zijn. En geloof mij, dat was het ook.

Om een of andere reden stapte ik een beetje nerveus het vliegtuig op. Nerveus voor wat, vraagt een mens zich dan af. Nerveus om na twee maanden terug in het land te zijn? Mijn ouders terug te zien? Mijn vrienden terug te zien? Allicht een beetje van dat alles. Al was er, zoals altijd bij nervositeit, helemaal geen reden toe.
Na de autorit richting Sinaai zag ik de mama, de papa en de zus terug. Het eten stond al op tafel en ik moest maar opscheppen. Het deed heel raar maar voelde ook heel goed om nog eens thuis te kunnen eten aan de keukentafel waar mijn vader met de gebruikelijke flauwe mopjes afkwam en mijn zus en moeder kibbelden. Er is daar nog niks veranderd.

De file op de E17 richting Gent maakte mij terug nerveus. Net op tijd kwam ik, nog steeds gezakt en gepakt, aan op de cantus. Enthousiasme alom. Ik ging mensen enthousiast begroeten en mensen kwamen mij enthousiast begroeten. Na een zeer geslaagde eerste tempus viel de studentenfanfare binnen en was het hek helemaal van de dam. Mensen kropen op stoelen, stoelen sneuvelden, polonaises werden gevormd en het bier bleef vloeien. Een prosenior uit de jaren stillekes was vrij hilarisch door zijn verachtelijke houding tegenover de schachten en zijn seksisme tegen over vrouwelijke commilitones. Niks dat niet terecht was dus.
De volgende avond was het tijd om mijn kotgenoten nog eens op te zoeken. Ik werd verwelkomd met een goede, oude kotspaghetti die ons Iris zo lekker kan maken. In de keuken zaten we samen de groenten te snijden en gezellig te kletsen over het kotleven, de liefjes en de gebruikelijke klachtenbrief op te stellen over kloppende verwarmingsbuizen, lekkende boilers en stinkende beerputten. Het was terug helemaal thuis.
Het galabal vormde vrijdag dan het sluitstuk van een prachtige lustrumweek. Net op tijd kwamen we er aan met taxi's om Jacques zijn lint als erepreses van de VGK te geven. Met algemeen applaus en een speech van zijn eerste preses (uit het academiejaar 1997-1998 zowaar) werd het rond zijn schouder gehangen. Enige ontroering was duidelijk te merken, en voor een stoere bink als Jacques is dat zeker geen dagelijkse kost.
De avond werd verdergezet met goede muziek en aangename babbels. Het bewijs van de befaamdheid van het bal was de aanwezigheid van Klio, onze geschiedkundige broeders die helemaal uit Antwerpen kwamen. Zo kwam er een meisje naar mij dat ik vorig jaar had leren kennen en die het tot feestpreses had geschopt. Ze was verrast dat ik ondertussen op Erasmus zat en was zeer geïnteresseerd in mijn ervaringen.

Zaterdag werd de week dan afgesloten met enkele familiebezoekjes. Ik kreeg chocolade en speculoos van de sint. Ook al weet ik reeds 13 jaar dat die goede oude man eigenlijk mijn (groot)ouders zijn, toch blijft hij komen. Deze voormiddag stapte ik weer op het vliegtuig richting Spanje. En zo kwam ik nog maar eens thuis in Salamanca, na een geweldige vijfdaagse in Vlaanderen. Ik voelde mij intens verzadigd toen ik de Plaza Mayor passeerde en enkele minuten later enthousiast begroet werd door mijn kotgenoten. Toen ik even later mijn Belgische speculoos bovenhaalde en chocolademelk ging maken met sinterklaaschocolade kon de pret niet op. Ik was terug helemaal thuis.

De alerte lezers hadden al opgemerkt dat ik in deze blog verschillende plaatsen thuis heb genoemd en zijn nu ongetwijfeld helemaal in de war. Waar is thuis nu? Is dat waar mijn ouders en zus wonen in Sinaai? Is dat het kot in Gent waar ik twee jaar gezeten heb en waar ik volgend jaar terug zal zitten? Of is dat de Plaza de San Justo in Salamanca?
Uiteindelijk heb ik beseft dat thuis is waar je je thuis voelt. En dat kan op vele plaatsen zijn. Ik voel mij dus op al die plaatsen perfect thuis en zou niet zonder kunnen. Je thuis voelen hangt samen met de mensen die er rond je heen zijn. En dat hangt op zijn beurt dan weer samen met mijn vorige blogtitel.
Quien a buen árbol se arrima, buena sombra le cobija. Wie bij een goede boom staat, wordt bedekt door goede schaduw. Over de correctheid van deze vertaling kan gediscussieerd worden maar de inhoud klopt zeer zeker. Het betekent dat je je nergens zorgen over moet maken als je omringd wordt door goede mensen. En ik heb het geluk dat ik absoluut door goede mensen omringd wordt, zowel in Salamanca, in Gent en in Sinaai. Ik heb er wijze levenslessen uit getrokken. Doordat ik besef dat er zodanig veel aangename mensen op deze wereld zijn, besef ik tevens dat andere mensen het niet meer waard zijn om er moeite in te steken. Roddelaars, hypocrieten, opportunisten, mensen die hun vrienden verwaarlozen,... Onze wereld heeft er genoeg van en eigenlijk kan je ze samenvatten onder de noemer 'onoprecht'. Je kan je eraan ergeren maar ik heb besloten om er vanaf nu zoveel mogelijk mee te lachen. En dat lukt aardig.

Of om het in andere, Spaanse woorden te zeggen: No te preocupes.

Hasta luego!

Quien a buen árbol se arrima, buena sombra le cobija

De tijd kruipt nog steeds voorbij. Gezien ik deze week het gevoel kreeg dat het nieuwe er een beetje af is, vond ik mijn erasmus opeens helemaal niet meer zo bijzonder. Bijgevolg heb ik voor het eerst moeten zoeken naar inspiratie om een blog te schrijven. Ik heb ze uiteindelijk gevonden in mijn uitstapje naar Zamora.
          

In mijn vorige blog noemde ik Zamora een opmerking in de marge. Dat was misschien iets te denigrerend maar in de lijst van andere steden die ik al bezocht heb, is het wel duidelijk een van de minder impresionante plekjes. Dat neemt niet weg dat het zeker eens de moeite was. Zamora ligt op nog geen uurtje bus van Salamanca waardoor het dus ideaal en ook goedkoop is voor een daguitstapje. Het gezelschap bestond uit drie Belgen en een tiental Spanjaarden. Opvallend is toch wel dat alle Spaanse vrouwen ofwel Laura ofwel Ana blijken te heten.
In elk geval: twee Laura's woonden in Zamora en een ervan was onze gids van dienst. Ze toonde ons de stad die mij aanvankelijk slechts zeer matig imponeerde. Zamora telt het grootste aantal Romaanse kerken op deze planeet en dat zal je geweten hebben. Sommigen waren mooi, andere niet. Ruimtelijke ordening in de stad is een ramp. In een straat vond je gemiddeld 17 bouwstijlen en vaak pasten ze absoluut niet bij elkaar.
Het mooiste bleek achter pas op het einde te komen. Het zicht op de Duero, de rivier die door Zamora richting Porto stroomt, was best mooi en het kasteel en de kathedraal bij nacht waren prachtig. Een overblijfsel van de vergane glorie van de stad die in de Middeleeuwen een belangrijke rol speelde maar vandaag een klein provinciestadje is geworden. Onze gids vertelde een leuke anekdote uit de glorietijd van de stad. Zeer lang geleden werd Zamora belegerd door een vijandelijk leger. De situatie zag er zeer benauwd uit en het was een kwestie van dagen voor ze zou moeten capituleren. Dat was echter buiten een onderofficier in het vijandelijke leger gerekend die zijn overste verraadde waardoor het beleg mislukte. De redder van dienst dacht vol enthousiasme binnengehaald te worden in Zamora. Maar helaas krijg hij iets anders te horen. Zamora no acepta traidores. Via een achterpoortje werd de man buitengestuurd. Deze poort kreeg de naam Puerta de la lealtad.

           
                            

Verder heb ik weinig te vertellen. Ik heb nog steeds te veel werk naar mijn zin en dat zal niet direct veranderen. De plezierdagen voor de rest van dit semester zullen zich beperken tot twee vijfdaagses: eentje naar Almeria en Granada, het andere naar Gent. Nu het zo dichtbij komt, kijk ik er enorm naar uit om nog eens te kunnen cantussen, een galabal te placeren en veel tijd te spenderen met mijn vrienden in Gent. Ik ben ook al benieuwd met welk gevoel ik zal terugkeren naar Spanje. Zal het zwaar vallen om terug afscheid te nemen of zal het eerder voelen als terug naar huis gaan na een vakantie van enkele dagen? Zal ik beseffen dat ik Gent gemist heb? Tot nu toe viel dat heel erg goed mee maar nu het nieuwe er een beetje af is en er wat meer gewerkt moet worden, is dat wel een beetje veranderd. Waardoor ik er dus des te meer naar uitkijk om jullie allemaal terug te zien!

Laatste opmerking: De verklaring voor de titel van deze blog lezen jullie de volgende keer.

Nog 5 dagen...

Hasta pronto!

Fiebre de elecciones y el tren de la inercia

Soms kruipt de tijd voorbij. Misschien valt het niet altijd te merken als mijn blogs voortdurend over feestjes en vakantietripjes gaan maar deze blog brengt daar verandering in. Ik ben tot dit besef gekomen sinds Sarah terug naar het verre Zuiden vertrokken is. Opeens word ik ermee geconfronteerd dat uitstellen geen optie meer is. Dat merken vooral mijn vrienden die niet het geluk hebben hier een jaar te blijven en graag nog een aantal tripjes willen doen voor het winter wordt. In mijn geval gaat het vooral over een aantal taken die om aandacht schreeuwen. Tot spijt van wie het benijdt maar deze blog gaat niet over fiesta y siesta. Voor de verandering schrijf ik eens over serieuze zaken.

Voor de mensen die het nog niet wisten: op 20 november gaan de Spanjaarden naar de stembus. En net zoals in Vlaanderen gaat dat gepaard met verkiezingskoorts. Affiches, debatten, discussie's in de les en taakjes. Degenen die mijn blogs vanbuiten kennen, herinneren zich ongetwijfeld nog al mijn vakken en weten dat een van die vakken “Política y Gobierno de España” is. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn de verkiezingen zeer relevant voor dit vak. Deze week moest ik het grote debat tussen Rajoy en Rubalcaba analyseren. En gezien de gemiddelde kennis over Spanje in ons landje zal ik dat even verduidelijken.

In Spanje heb je twee grote politieke partijen: de Partido Popular (PP) en de Partido Socialista Obrero Español (PSOE). Eigenlijk valt het vrij goed te vergelijken met het Britse systeem: je hebt een conservatieve en een socialistische partij die door het kiessysteem bevoordeeld worden waardoor steeds een van de twee de plak zwaait. De laatste zeven jaar was het de beurt aan de PSOE met Zapatero aan het roer. Aanvankelijk was Zapatero heel populair maar sinds de kredietcrisis ging het bergaf. Het ongenoegen hieromtrent uitte zich onder meer in de beweging van Los Indignados die in mei dit jaar opeens vanuit het niks de Puerta del Sol in Madrid bezette met duizenden mensen. Ikzelf was er ooggetuige van toen de beweging in augustus de Sol probeerde te heroveren. Helaas stootten ze op een overmacht van oproerpolitie en barricades die er niet voor terugdeinsden het grootste plein van de stad te blokkeren. De zingende meute was indrukwekkend en mijn Spaans vaarde er wel bij toen ik de liedjes probeerde te verstaan. Een enkeling vond mij zelfs een inconsequente neoliberaal omdat ik, ondanks mijn blijkbaar neoliberale overtuiging, toch toegaf dat dit een interessant fenomeen is. Jazeker, het debat vond van in Spanje helemaal zijn weg tot op het forum van de VGK. Niet dat dat iets wil zeggen natuurlijk.

Opvallend is de afwezigheid van Los Indignados in het huidige verkiezingsdebat. Toen ik in september aankwam in Salamanca stonden er vijf tentjes op de Plaza Mayor met enkele slogans. Niet echt indrukwekkend, eerder een teken aan de wand dat de beweging in Spanje een stille dood sterft. Momenteel staat de PP, met Rajoy als kandidaat-premier, ruim op voorsprong in de peilingen. Weinig spanning dus in de verkiezingen. Dit vertaalde zich in een heel mak kopstukkendebat waarbij Rubalcaba de zwakke punten in het programma van zijn rivaal zocht terwijl Rajoy hem voordurend confronteerde met de barslechte situatie van de Spaanse economie en de schuld hiervoor zoveel mogelijk in de schoenen van de socialistische regering, waar Rubalcaba deel van uitmaakt, schoof. Gezien de opiniepeilingen lijkt dit hem vrij goed te lukken.

U ziet het, er zijn nog wel landen met problemen buiten ons kleine belgenlandje.

Ook terwijl ik deze blog schrijf, tikt de tijd traag verder. Ik ben artikels aan het lezen voor mijn bachelorpaper in de hoop maandag iets behoorlijk te kunnen indienen en daarna wachten nog wel wat andere papers. Er zit dus niks anders op dan de leuke dingen te beperken. Morgen vlucht ik er een dagje tussenuit om Zamora te bezoeken maar dat is slechts een opmerking in de marge. Er zit niks anders op dan de dagen af te tellen tot 23 november.

En dat zijn er nog 12...

Hasta pronto!

Una semana maravillosa

Nog nooit was de titel van mijn blog zo'n korte maar krachtige samenvatting van de inhoud. De laatste week was effectief geweldig. Zoals aangekondigd in mijn vorige blog ging ik naar Real Madrid-Villareal. Spaans voetbal is echt een ervaring die ik iedereen kan aanraden. Je hoeft helemaal geen voetbalfreak te zijn om omver te vallen van de grootte van Santiago Bernabéu, de sfeer die tienduizenden mensen maken, het gezang van de supporters en de adembenemende truckjes van sterren als Cristiano Ronaldo en Kaká. Voetbal is een feest.

Maar dat was slechts het begin van een prachtige week. Donderdagavond kwam Sarah aan in Salamanca. Helaas kwam ik te laat om haar te verwelkomen. U gelooft het nooit maar Spaanse treinen kunnen blijkbaar te vroeg aankomen. Na even te proeven van het uitgaansleven stapten we op de trein richting Lissabon. Het werden vier geweldige dagen in een prachtige stad.

Misschien herinneren jullie zich nog mijn verslag van Porto. De verschillen die ik toen opmerkte tussen Portugal en Spanje werden enkel maar bevestigd door mijn ervaringen in Lissabon. De Portugezen die we ontmoetten spraken uitstekend Engels en de enkelingen die het niet konden, waren doorgaans oudere mensen die je perfect begrepen in het Spaans. Die taal konden ze niet altijd zelf spreken maar door Portugees traag en duidelijk uit te spreken was het vaak wel duidelijk. De mentaliteit van Portugezen is veel aangenamer dan die van vele Spanjaarden die denken dat hun land het centrum van de wereld is.

Hetgeen mij het meest zal bijblijven van die vier dagen zijn de trams, de vele heuvels, de heerlijke kabeljauw, mooie uitzichten maar vooral de daguitstap naar Sintra. Dat is een stadje op een half uur trein van Lissabon waar de Portugese koningen in hun gloriedagen verbleven. Het was er klein en heel erg gezellig. In de namiddag bezochten we er nog een adelijke residentie met prachtige tuinen en een grot. Doordat we er net iets te lang bleven rondhangen en het winteruur begonnen was, hebben we helaas de zonsondergang op het meest westelijke punt van Europa gemist. Maar niet getreurd, ook bij maanlicht was Cabo da Roca zeker de moeite.

Na een rustig weekje met enkele gezellige kookavonden was dit weekend weer veelbelovend. Vrijdag kwamen enkele vriendinnen van Sarah uit Almeria aan en zaterdag trokken we en masse naar Segovia. De stad met de beroemde aquaduct en het sprookjeskasteel van Disney. Het was een leuke dag in een zeer herfstig weertje (momenteel schijnt het in België mooier weer te zijn dan in Spanje).

 

Nu Sarah terug naar huis is, staat ook mijn bezoek aan het verre Zuiden vast: 2 december vlieg ik vanuit Madrid naar Almeria om op 7 december terug te zijn in Salamanca. In de tussentijd staat er ook een bezoekje gepland aan Granada, de stad der steden als ik ons Ellen mag geloven. Ik kijk er alvast naar uit om ook haar terug te zien. Het belooft een prachtig verlengd weekend te worden.

Maar voor het zover is, is er ook nog iets anders om naar uit te kijken: het lustrum is namelijk al binnen twee weken!

Voor een keer ga ik mijn blog dus niet afsluiten met een verre “tot ziens” maar kan ik zeggen dat ik jullie reeds heel binnenkort allemaal terugzie.

HASTA PRONTO!!!

El otoño: grandes expectivas

Niemand die het zag aankomen. Alhoewel, eigenlijk wisten we het allemaal maar toch kwam het als een verrassing. Nog geen twee weken geleden lag ik te zonnen aan de Tormes en vandaag kan ik de straat niet op zonder mijn jas. U leest het goed, ook in Salamanca is de herfst begonnen. In de straten staat een stevig windje en ook regen blijkt hier soms te bestaan. Ik heb er zelfs een ferme verkoudheid aan overgehouden. Helaas dus, gedaan met het mooie weer.

Dit mag natuurlijk de erasmuspret niet bederven. Het uitgaan is ondertussen al wat meer gematigd. Het is lang geen schande om ook eens een avond op een rustige manier te spenderen en vaak is het minstens even leuk. Zo herinner ik mij nog een heel gezellig etentje vorige donderdag in internationaal gezelschap: een Nederlander, twee Belgen, een Indische, twee Canadezen, een Mexicaan en een Filipijn. Het klinkt als het begin van een veel te lange en slechte mop maar dat was het dus niet.

Op zondagavond organiseert ESN telkens een aperitivo linguistica. Een rustige caféavond die vaak de ideale gelegenheid is om eens nieuwe mensen te ontmoeten en te proeven van andere culturen. De laatste keer was dat zelfs letterlijk. Iedereen die kwam, moest iets klaarmaken dat typisch is voor zijn land en zo kon iedereen eens bij elkaar komen proeven. Met enkele Belgen hadden we besloten om puree en appelmoes met worst uit te roepen tot een typisch gerecht van ons land en het viel in de smaak. Stille getuige daarvan waren de potten die na een kwartier helemaal leeg waren. Ikzelf was een enorme fan van de Ierse stew, de Milanese risotto en de Spaanse tortilla.

De mensen die je ontmoet op zo'n aperitivo linguistica zijn heel divers. Ook Spanjaarden komen er graag naartoe. Om buitenlanders te leren kennen en soms om hun Engels bij te schaven, hetgeen vaak niet lukt gezien de erasmussers er juist komen om hun Spaans bij te schaven. Verder denk ik ook met een glimlach terug aan de gekke Italianen. Vooral het ene enthousiaste meisje die zich in haar geweldig Italiaans accent aan het beklagen was over Berlusconi, de Italianen uit het noorden (onder het motto “la gente del sur son más de corazon”), de mafia in haar thuisstad Napels en de economische puinhoop blijft wel even hangen in het geheugen.

Everybody wants to be Italian? Ik dacht het niet. Ze was een grote fan van West-Europa, al vond ze wel dat “westerlingen” nogal veel dronken en moest ik haar tevens uitleggen dat België niet ten noorden van Duitsland lag en dat ik hola niet in het Belgisch kon vertalen gezien die taal nu eenmaal niet bestaat.

De fervente lezers van mijn blog is het misschien al opgevallen dat ik de laatste weken geen verslagen meer heb geschreven van een of andere uitstap. Dat heeft twee redenen. De eerste is dat Toledo niet echt de moeite was om veel over te schrijven. Het was een toffe daguitstap maar de rondleiding viel wat tegen, vele dingen waren gesloten en eigenlijk was het meer een toeristisch dorp te noemen dan een echte stad. Zonder toerisme zou er werkelijk niks zijn. De tweede reden is dat ik de laatste twee weekends helemaal geen uitstapjes meer gedaan heb. Er moest een beetje schoolwerk ingehaald worden en mijn bankrekening was ook wel toe aan een kalme periode.

Maar genoeg gerust nu, tijd om weer wat toffe dingen te doen. Vanavond ga ik naar Real Madrid-Villareal. Niet omdat ik zo'n gigantische voetbalfan ben maar omdat de prijs best meeviel en zo'n ploeg aan het werk zien altijd een spektakel is. Tevens maakt het ook wel een belangrijk deel uit van de Spaanse cultuur.

Morgenavond komt Sarah aan in Salamanca en diezelfde nacht vertrekken we nog naar Lissabon. Een tripje waar ik enorm naar uitkijk, zeker gezien de enthousiaste verhalen van mensen die er reeds geweest zijn. En daarbij houdt het niet op want het weekend daarna staat Segovia op het programma. En dan wordt het waarschijnlijk terug even rustiger tot ik naar het lustrum kom.

De mensen die dus graag nog eens een reisverslag willen lezen kan ik bij deze dus geruststellen, er komen er nog wel enkele aan.

Hasta luego!

La matriculación y la integración

Sinds maandag is het officieel: ik ben een student aan de Universidad de Salamanca voor het academiejaar 2011-2012. Met studentenkaart en al. En een lelijke pasfoto uiteraard, wat had je gedacht. Ik ben ingeschreven voor 8 vakken waarvoor ik geacht word te slagen dit jaar. Point of no return. Entonces, vamos!

Zij die denken dat het in Spanje uitsluitend fiesta en siesta is, vergissen zich. Op zich is de leerstof hier zeker niet moeilijk maar er wordt toch wel verwacht dat je tamelijk wat teksten leest en op een of andere manier verwerkt. Soms via een presentatie, soms door er een taakje over te maken, soms via discussie in de les en uiteraard ook door er op het examen naar te peilen. Een presentatie moet ik voorlopig nog niet maken en in de lesdiscussie's is het opvallend stil bij de meeste erasmussers. Op zich ook niks verwonderlijk. In het dagelijkse leven kan ik mij wel behelpen in het Spaans en ondertussen heb ik ook al genoeg Spanjaarden ontmoet om te weten dat een gesprek “poco a poco y con algunas palababras ingleses” mogelijk is maar een discussie over de wereldgeschiedenis volgens Braudel in het Spaans voeren blijft toch nog een beetje te hoog gegrepen. Een tekst erover lezen is trouwens ook allesbehalve eenvoudig. Maar opgeven is voor mietjes dus we blijven er vollenbak in geloven! Gisteren was ik licht euforisch nadat ik zowaar een les had kunnen volgen. Tot nu toe was weten waarover het ging al een mooie prestatie maar gisteren kon ik de uitleg begrijpen en notities nemen in een mengeling van Spaans en Nederlands. Een artikel uit El País over de Spaanse grondwet en het referendum in het Baskenland lezen, samenvatten en becomentariëren bleek vandaag echter onmogelijk zonder de vertaalmachine van Google Chrome. Ach ja, dat komt wel zeker.

Ondertussen kabbelt het leven hier rustig verder. Een Frans-Belgisch feestje in de Irish Rover bleek vooral Frans te zijn, met hier en daar een vleugje Soulwax, Kate Ryan of Milk Inc. Uiteindelijk werd dan toch “Dos cervezas por favor!” gespeeld. Dit was tevens de enige zin die iedereen uit volle borst meezong. Al is dit buiten de Vlamingen gerekend, die konden het uiteraard wel van begin tot einde meezingen.

Missie “introductie van de Vlaamse cultuur in Spanje” volbracht. Gezien we hier met een hele kolonie Vlamingen zijn, wordt het misschien eens tijd om faciliteiten aan te vragen. Kwestie van de integratie te vervolledigen. Of toch maar niet?

Voor degenen die het nog niet doorhadden: aanpassing en integratie zijn het onderwerp van deze blog. Na een maand tijd behoor je als student in Salamanca toch al een beetje tot die locals die weten waar en wanneer ze een straat kunnen oversteken ongeacht de aanwezigheid van een verkeerslicht, waar de mooie plaatsen zijn, waar er een feestje kan gebouwd worden en waar er rustig een pintje kan gedronken worden, in welk park er aan sport kan worden gedaan en in welk park je een romantische wandeling met je lief kan maken. Tevens ben ik ook een van die mensen die toeristen op de Plaza Mayor omverloopt als de les bijna begint en de faculteit nog een heel pak verder ligt. Je ziet het, ik ben al nen echten.

Integratie houdt ook in dat het studentenleven in Gent een jaar lang niet aan mij besteed zal zijn. Een nieuw leven opbouwen houdt ook in dat je het vorige achter je laat. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik graag op de hoogte ben van alles wat er gebeurt in Gent. Het is tof om dat allemaal te weten maar raar genoeg roept het niet zoveel gemis op. Het leven an sich lijkt daar nog steeds sterk op wat het vorig jaar was. Al is er wel een uitzondering: het lustrum van de VGK in november waarvoor ik naar huis ga. Ik kijk er alvast naar uit om nog eens te cantussen en naar het galabal te gaan met de mensen die ik daar zo graag heb. Het feestbeest dat zichzelf consequent overschat op eender welk vlak in het leven, de sportpreses met een rookverslaving, de schooldirecteur met een verslaving aan Karmeliet, de toogfilosoof en tevens eeuwige vrijgezel die van 't straat is geraakt, de West-Vlaamse versie van mijn Mexicaanse homokotgenoot, de sociaal werkster die bang is van mensen en het lieve, onzekere meisje dat mij tevergeefs op een beter pad probeerde te brengen door mij vegetarisch te doen eten.
En uiteraard vergeet ik er dan nog een hele hoop (ik kan nu eenmaal niet over iedereen zo'n zin bedenken), maar wie dit leest en zich benadeeld voelt: ik kijk er naar uit om ook jou in november terug te zien.

Hasta luego!

El día de la Hispanidad

We schrijven woensdag 12 oktober. Geen enkele les gaat door want het is een feestdag. Exact 519 jaar geleden zette Columbus zijn voet op Amerikaanse bodem en dat wordt in Spanje vandaag de dag gevierd als “el día de la Hispanidad”. De cynicus in mij vraagt zich af of de inwoners van Latijns-Amerika blij zijn om onder de noemer Hispanidad te vallen, of zij deze dag ook een feestje waard vinden en of de indianen in 1492 wel zo blij waren om ontdekt (lees: uitgemoord) te worden. Maar kom, elke reden is goed om een dagje les minder te hebben dus waarom ook niet.

Gisterenavond begon het feest echter in mineur. Na een tevergeefse zoektocht langs de cafés van Salamanca en een half uur gepruts op de laptop, konden we eindelijk naar Duitsland-België kijken. Helaas, het stond toen al 2-0 dus niet zo'n reden tot feest. Het verdriet was slechts van korte duur. Dankzij de vele pizza's, goedkope cava en enkele hilarische filmpjes op Youtube kwam de sfeer er direct weer in. Daarna trokken we de stad in, langs enkele koten waar de nodige alcohol gedronken werd, om uiteindelijk in het uitgaansleven te belanden. Het was weer een van die vele toffe avonden. Een speciale dank hiervoor aan de blonde française die mij eigenlijk niet interesseerde (ik val nog steeds niet op blond, wat jullie ook mogen zeggen), de vuist van Wout, de jarige Matthias, de scheldende restauranthouder, chupitos con tequila en de Cubic.

Vandaag heb ik dan naar goede, oude gewoonte een siesta gehouden aan de Tormes om daarna nog even met ijsje te genieten van het spektakel op de Plaza Mayor. Want ja, we moesten toch even vieren dat er 500 jaar geleden een nieuw continent uitgemoord werd. En hoe kan dat beter dan door wat dansende latina's met een valse slang op te voeren.

Er moest ook een beetje gewerkt worden. Ik voelde mij terug in het koopcentrum in Kortrijk waar ik enquetes afnam voor onze aller Jacques Pottie toen ik de straat opging om de Salamantinos enkele vragen te stellen over het Centro Documental de Memoria Histórica. Die kleine taakjes helpen mij om inspiratie te zoeken voor mijn bachelorpaper. Het belooft een hele klus te worden maar ik zie het helemaal zitten. Zonet op skype was mijn vader zo attent om mij er eens aan te herinneren dat ik in Spanje ben om te studeren. Wel ja, de lessen verstaan zal misschien wel eens lukken tegen december. Ondertussen probeer ik mij zoveel mogelijk te smijten op de teksten in de hoop dat het zo ooit wel eens lukt. Maar je weet hoe dat gaat in een zuiders land.

Mañana, mañana, no te preocupes!

Hasta luego!

El viaje a Porto y la empieza de la vida cotidiana

Het afgelopen weekend was het tijd voor een eerste uitstap. Tegen een veel te hoge snelheid reden we richting Portugal. Het viel op dat eens je de grens oversteekt het landschap een stuk groener en heuvelachtiger wordt. Rond Salamanca zijn het eigenlijk een en al dorre vlaktes.

Op een beetje gesukkel met de weg na, geraakten we vrij vlot in Porto. Eens we geïnstalleerd waren, konden we rustig de stad verkennen. Ik verwachtte een vuile havenstad maar kreeg een centrum te zien dat best de moeite waard is. De brug over de Douro is gebouwd door Eifel, hetgeen vrij duidelijk te merken valt aan de bouwstijl. Toen het donker werd, bekeken we de verlichte stad vanaf de overkant van het water. Echt een prachtig uitzicht.


Die avond hadden we afgesproken met Erika, een Vlaams meisje op Erasmus in Porto, die ons het nachtleven toonde. Het was heel gezellig om iets te gaan drinken en eens met mensen daar te praten. Portugezen zijn doorgaans beter in vreemde talen dan Spanjaarden. Een geluk overigens, want Portugees is zeer moeilijk te begrijpen. Het lijkt op Spaans maar wordt vaak heel anders uitgesproken. De meeste Portugezen kunnen wel vrij goed Spaans maar uit een zekere trots verkiezen ze toch Engels. Een ander verschil dat opviel was dat Portugezen een pak minder luidruchtig zijn. Een plein vol mensen in Porto klinkt een pak stiller dan een plein in Salamanca.

Het echte uitgaansleven viel uiteindelijk maar tegen. Een veelbelovend feestje in een studentenhuis bleek zo leeg als iets te zijn en de andere clubs waren een pak verder gelegen. Een probleem dat in Salamanca niet bestaat gezien het centrum hier vrij klein is.
Een opvallend fenomeen in Porto zijn de zwarte capes die studenten dragen. Het is een beetje zoals een lint in Gent: je krijgt het als je gedoopt wordt en je draagt het als een statussymbool. Het verschil is dat een doop daar een heel jaar duurt waarbij de studenten minstens elke week een bepaalde opdracht krijgen. De capes waren een inspiratie voor de boeken van Harry Potter. JK Rowling heeft namelijk een tijdje in Porto geleefd.

Zondag was het tijd voor een middagje aan de Atlantische Oceaan. Ondanks het feit dat het al oktober is, is het hier nog steeds 30 graden. Ideaal strandweer dus! Met zijn hoge golven en rotsen is de Portugese kust best aantrekkelijk.

Conclusie? Ik verwachtte er helemaal niks van maar Porto is zeker de moeite voor een weekendje.

          

Stilletjes aan begint mijn leven hier structuur te krijgen. Ik heb een nieuw vak gekozen, moet aan mijn taken beginnen denken en ik heb niet meer elke ochtend les om 9u. Ik weet nu ook waar en wanneer de goede feestjes zijn en begin naast de bende Belgen ook stilletjes aan vrienden te worden met enkele mensen uit de politieke wetenschappen en mijn kotgenoten. Mensen ontmoeten is hier doorgaans niet moeilijk gezien iedereen daar voor openstaat en zo worden vrienden van vrienden al rap ook jouw vrienden.

Mijn kotgenoten zijn trouwens niet meer dezelfde als de kotgenoten uit de vorige blogs. Laura en Anna zijn verhuisd en vervangen door twee andere mensen. Samen met Alfie behoor ik hier dus al tot de anciens.
Prakriti is een Indisch meisje uit New Delhi. Ze heeft net haar bachelor filosofie afgewerkt en komt nu een jaar Spaans studeren in Salamanca. Sam is een Vlaamse jongen die net zijn master fysica in Leuven behaald heeft. Hij komt naar Salamanca om een specifieke manama te volgen en om Spaans te leren. Het klikt echt heel goed op ons kot. Ik pas mij zelfs aan door samen met mijn kotgenoten vegetarisch te eten, gezien ze zo vriendelijk zijn om het voor mij klaar te maken. Jaja, u leest dit goed. Er zijn zelfs foto's van.



Dinsdagavond gingen we allemaal samen naar “la fiesta holandesa” in de Irish Rover. Een heel tof feestje waarbij de gewone hits afgewisseld werden door De Jeugd van Tegenwoordig, Marco Borsato en, hoe kon het ook anders, een polonaise met Frans Bauer.

Hasta luego!

Primera semana de clases

Maandagochtend om 9u begon ook in Salamanca het nieuwe academiejaar. Tot mijn grote verbazing verstond ik de professor en kon ik de les grotendeels volgen. De reden hiervoor werd al rap duidelijk. De professor is een Argentijn, die praten doorgaans trager en duidelijker dan de Spanjaarden hier die heel rap praten en het einde van hun woorden inslikken. Dat ondervond ik in de andere lessen, waar de prof jammer genoeg telkens wel een Spanjaard was. Ik deed mijn uiterste best maar meestal had ik slechts met moeite door wat het onderwerp was, laat staan dat ik de uitleg kon volgen.

Ik vrees ook dat ik mijn oorspronkelijke plannen een beetje ga moeten bijschaven gezien een prof hier toch wel een beetje veeleisend is. Een heel pak verplichte teksten, verplichte aanwezigheid in de les, een paper van minstens 15 pagina's in het Spaans en dan nog een examen in januari. En van die prof had ik dus twee vakken gekozen. Nee, dank u!

Het is tamelijk opvallend dat de meeste professoren hier wel staan op het maken van taken en de participatie in de les. Het examen staat dan vaak op niet meer zoveel punten. Er valt wel iets voor te zeggen. Je bent niet meer zo afhankelijk van die paar vragen in januari die dan bepalen of je wel of niet geslaagd ben. Anderzijds vraagt het natuurlijk wel een hoop inspanning gedurende de loop van het jaar. Helaas dus, de kans dat ik in november op het lustrum van de VGK geraak wordt wel een pak kleiner. Maar nog niet te vroeg getreurd, misschien valt er wel iets te regelen.

Ondertussen gaat ook het uitgaansleven rustig verder. Uitgaan in Salamanca is doorgaans niet zo duur als je de juiste momenten en plekken weet uit te kiezen. Op de Plaza Mayor worden vaak gratis bonnetjes uitgedeeld om mensen naar de clubs in de buurt te lokken. De Medievo en de Irish Rover, twee gekende erasmuscafé's, houden ook één keer in de week barra libre. Dit houdt in dat je een hele avond voor de prijs van €5 uit een beperkt aanbod (bier, sangria, calimocho,...) zoveel kan drinken als je wil. Amusement gegarandeerd!

Gisterenavond was het een feestje in de Posada de las Animas. Daar heb ik voor het eerst ook eens echt Spanjaarden leren kennen, ze kwamen speciaal naar een Erasmusfeestje om buitenlanders te ontmoeten. Heel erg leuk feestje en toffe mensen ook!

Deze ochtend kreeg ik dan nog goed nieuws uit Gent. De promotor van mijn bachelorpaper ziet het helemaal zitten om het onderwerp toe te passen op Spanje. Mijn werk zal dus gaan over de herinnering van de Tweede Wereldoorlog in Spanje. Dat klinkt een beetje bizar gezien het Spanje van Franco neutraal was maar dat op zich is natuurlijk ook een interessante invalshoek. Ik zie het alvast zitten en de suggesties die ik kreeg waren heel erg interessant.

Morgen is het weekend en het zou dom zijn daar geen gebruik van te maken om er even tussenuit te trekken. We hebben twee auto's gehuurd en rijden daarmee naar Porto, zondagavond zijn we weer terug. Het belooft een tof weekend te worden met een zalige bende in een hopelijk even leuke stad. Maar dat is dus voer voor een volgende blog.

Hasta luego!

Los últimos días de vacaciones

Zaterdag was weer een grote dag. Met de bus reden we naar Pelabravo, een dorp in de buurt van Salamanca, voor de “Erasmus open air welcome party”. Het concept ging als volgt: een hele dag gratis drank, een zwembad, een mini-stierengevecht en Olympiades. We maakten er ook kennis met beerpong, een spel dat hier vrij populair is. Voor degenen die het niet kennen: je moet gewoon een pingpongballetje in de bekertjes aan de andere kant van de tafel gooien. Wanneer alle bekertjes van je tegenteam aangegooid zijn, en dus ook leeggedronken, heb je gewonnen. Ik en Hannelore ontdekten dat we er beter in waren dat gedacht. Al rap kregen we het idee om mee te doen aan het beerpongtoernooi in de Irish Rover, benieuwd wat dat gaat geven!

Voor de rest waren de Olympiades een matig succes voor de Belgen. Annelien en Laure-Anne deden hun uiterste best bij Twister, ik sumoworstelde met een Portugees meisje, het zakkenlopen met vijf personen was een grote flop maar de estafette op het einde was dan weer wel succesvol. Uiteindelijk kaapten de Italianen de hoofdprijs weg: een VIP-avond in de Music Factory en een fles champagne.

 

Maar helaas is het hier niet enkel fiesta en siesta zoals een alerte vriend reeds had opgemerkt. Soms moet er ook wel eens gewerkt worden. Zondag was de dag waarop een lessenrooster samenstellen niet meer kon uitgesteld worden. In een vorige blog schreef ik al dat elke erasmusser de administratie vervloekt. Een lessenrooster samenstellen is echter iets dat simpelweg elke student vervloekt, zo kon ik dezer dagen ook lezen op het forum van de VGK.

Na wat zoeken in de bundels van de faculteit heb ik dan toch 8 vakken gevonden die niet overlapten en zeker de moeite lijken.

Historia de América II

Hª Comparada de los Imperios Coloniales

Historia del Brasil

Sistemas políticos de Europa

Historia de América Latina actual: (desde 1960)

Historia de la España Actual

Estado y nación en la España Contemporánea

Política y violencia en la España de los años 30

Deze lijst van interessante vakken heeft voor het eerste semester een pijnlijke conclussie: elke dag om 9u 's ochtends les. Misschien valt het dus nog te overwegen een vakje te vervangen maar ik hoop deze lijst toch zo ongewijzigd mogelijk te laten. Dat een lessenrooster samenstellen geen pretje is ondervonden enkele vrienden die er 5 uur over deden om die van hen op te stellen. Ik mag dus best van geluk spreken dat het bij mij nog relatief vlot ging.

Eens de lessenrooster opgesteld was, ging ik nog even van de zon genieten met mijn kotgenoten. Het wordt misschien eens hoog tijd om hen voor te stellen.

Alfie, voluit Alfredo maar geen kat die hem zo noemt, is een Mexicaan die al vier jaar in Salamanca woont. Hij werkt 's nachts in hostel Revolutum. Zijn homoseksualiteit en zijn voorliefde voor gin tonic maken dat hij mij heel erg aan iemand in Gent doet denken.

Laura is een zeer sociale Engelse die in juni afgestudeerd is als juriste. Ze komt een jaar Spaans studeren en Engelse les geven in een taalschool hier. Ze woont al een paar maand in Salamanca. Het ultieme bewijs van haar integratie hier is toch wel haar relatie met de Braziliaanse barman van de Chupiteria.

Anna is een Spaanse doctoranda in Spaanse literatuur. Haar heb ik nog niet zo vaak gezien dus veel meer kan ik over haar niet zeggen.

Morgenvroeg heb ik het vak Historia de América II. Toeval of niet maar toen ik zonet tapas ging eten met de Vlamingen hier, bleek dat enkele vrienden die vertaler-tolk studeren hetzelfde vak gaan volgen. En gezien zij al Spaans kunnen, wil dat zeggen dat er toch iemand mij zal kunnen vertellen waarover de les gaat. Wat een meevaller.

Hasta luego!

Los primeros días

Woensdag 21 september was het dan zover. De wekker om 6 uur 's ochtends, valiezen in de auto en op naar de luchthaven! De valies woog een kilo te veel, de mama mocht dus net voor het afscheid nemen nog even 20 euro betalen en alles was geregeld. Na een hele dag gesleur met valiezen in de luchthaven, de metro van Madrid en uiteindelijk door de straten van Salamanca kwam ik aan waar ik moest zijn: mijn kot op de Plaza de San Justo. Na een beetje gepruts met het zoeken van de juiste sleutel stond ik dan eindelijk op mijn kamer voor het komende jaar. Uitgeput plofte ik me neer op mijn piepende bed en langzaam aan begon ik mijn valiezen uit te pakken.

Wanneer ik uitgerust en opgefrist was en even met mijn kotgenote Anna had gesproken, ging ik Annelien opzoeken in café Cervantes op de Plaza Mayor. Meteen maakte ik ook kennis met nog twee andere erasmussers. Na wat lekkere tapas en een ijsje keerde ik terug naar mijn kot en ontmoette ik Laura, mijn Engelse kotgenote. Het klikte direct, facebook en gsmnummer werden uitgewisseld en de eerste uitgaansplannen waren al gemaakt.

De volgende dag was het dan tijd voor hetgeen elke Erasmusstudent vervloekt: de administratie. Uiteindelijk viel die veel beter mee dan verwacht. Het echte werk komt pas na 4 oktober als ik mijn learning agreement moet indienen. Voorlopig moet ik enkel proberen een lessenrooster samen te stellen, hetgeen beetje bij beetje begint te lukken.

Maar uiteraard zijn er wel leukere dingen te doen. Op een terras ontmoetten we Laure-Anne, een studente psychologie die ook uit Gent komt. Diezelfde avond nog gingen we toevallig naar dezelfde rondleiding en daarna gingen we tapas eten met Italianen, een Mexicaanse, een Braziliaanse en een Zweedse. Daarna was het tijd voor een eerste Erasmusfeestje. Al rap vormde zich daar een groepje van een tiental Belgen en het werd een lange nacht die duurde tot in de vroege uurtjes.

Vandaag was het een rustige dag: gezamelijk een siësta houden aan de Tormes en daarna een hopeloze zoektocht in de stad naar een zwemshort. Want uiteraard is er morgen een nieuw Erasmusfeestje, met zwembaden zowaar. We trekken met de hele Belgische delegatie naar een dorp in de buurt van Salamanca waar er een hele dag gefeest zal worden. Dat belooft!

Afsluiten doe ik met een beetje praktische informatie voor degenen die mij willen bereiken.

Mijn adres hier is:

Plaza de San Justo 1, Portal 2, 1 º C

37001 Salamanca

Mijn Spaans gsmnummer is 0034 696404387. Je kan nog steeds sturen naar mijn Belgische nummer (hetgeen vanuit België sowieso het goedkoopst is), maar ik heb hem enkel bij mij op kot.

Hasta luego!