Una semana de despedida

Eerst en vooral heb ik goed nieuws te melden: mijn bachelorpaper ligt momenteel op de bureau van mijn promoter in Gent. Tenminste toch als hij al de moeite gedaan heeft hem af te drukken, anders zit hij nog gewoon in de dropbox. De deadline is met twee dagen voorsprong gehaald en ik ben alvast zeer benieuwd naar het resultaat. Graag wil ik nog eens Kenneth en mijn vader bedanken voor de tips en de spellingcorrectie. 

Dat brengt ons dan direct op het volgende onderwerp van deze blog: mijn ouders waren begin deze week in Spanje. Maandagochtend namen ze het vliegtuig in Charleroi om in de namiddag met de auto in Salamanca aan te komen. Ik toonde hen een paar mooie plekjes in de stad en zij leerden mij dat ik sommige dingen zelf nog nooit had gezien. Ze maakten eens kennis met mijn kotgenoten en vertrokken daarna naar Madrid. Het was leuk hen eens te zien en nog eens af en toe Nederlands te praten. Schrijven ben ik nog steeds gewoon dankzij deze blogs en mijn bachelorpaper maar spreken was geleden van de paasvakantie. 

Maar geen van die beide nieuwtjes zijn eigenlijk het belangrijkste van deze week. Het belangrijkste, en ook het triestste, was het afscheid van twee heel goede vrienden. Mijn kotgenoot Forrest ging terug naar de Verenigde Staten, net zoals Veronica. Dinsdagavond was het groot feest. Een afscheidsfeestje dat ook een verjaardagsfeestje van niet één maar twee verjaardagen was! Veronica was jarig en ook Gabriel, die trouwens nu mij nieuwe kotgenoot is. 
Het begon met een gezellig dinertje en naarmate de avond vorderde kwamen steeds meer mensen voor een drankje (en ook wel voor de overschot van het dessert). Na middernacht werden dan de verjaardagscadeau's overhandigd: twee grote pakken Belgische chocolade die mijn ouders hadden meegebracht. Daarna gaf Forrest een korte, lichtjes beschonken, afscheidspeech en overhandigden we hem en Veronica nog een afscheidscadeau. Ze kregen beiden een Spaanse vlag gesigneerd door al de mensen aanwezig op het feest. Het werd een emotioneel moment maar de tranen bleven gelukkig uit. Net voor Forrest vertrok, kreeg ik trouwens nog een klein souvenir van hem ook. Ik had nog nooit in mijn leven een dollarbillet in het echt gezien, tot verbazing van iedereen. Forrest besloot dan maar om het mij cadeau te doen.

    

Zoals dus al vermeld heb ik een nieuwe kotgenoot en de traditie eist dan dat ik die hier even kort voorstel. Gabriel is al sinds januari een vriend des huizes maar woont dus nu ook officieel bij ons. Hij komt uit Quebec, Canada, en studeert economie. Net zoals mij blijft hij tot eind juni in Salamanca om daarna terug naar huis te keren.

En zo is mijn dichte vriendenkring hier jammer genoeg een beetje geslonken. Er is dus ruimte om terug nieuwe mensen te leren kennen. Al komen ook de examens steeds dichterbij dus zo evident zal dat misschien niet zijn. De laatste fase van mijn erasmus is voorlopig nog vrij vaag. Al zijn er ook een paar zekerheden.
Maandag en woensdag zijn mij laatste deadlines. Dan moet ik nog twee taakjes indienen, daarna kan ik mij op mijn examens focussen die normaal gezien vallen op 4, 5, 5 en 8 juni. U leest het goed, het ziet er naar uit dat ik op een dag twee examens heb. Benieuwd wat dat gaat geven.
Na mijn examens ga ik Jochen weer opzoeken. Deze keer niet in het Baskenland maar in Gallicië. Hij is daar dan op tocht met zijn moto en ik ga hem met alle plezier vergezellen. Daarna komt hij mij normaal gezien bezoeken in Salamanca.
En dan komt het grote moment. Ik heb deze week een vliegticket richting België geboekt, en deze keer is er geen terugvlucht. Op 19 juni trek ook ik de deur van Plaza de San Justo 1 (portal 2, piso 1C) definitief achter mij toe. En rouwig ben ik daar voorlopig niet om. De beste vrienden zijn al vertrokken, en de meeste anderen zullen dat in diezelfde periode ook doen. Mijn avontuur hier zal er op zitten, en het is goed geweest.


Hasta luego!