O norte verdexante mollado

Donderdag 7 juni nam ik nog maar eens afscheid van een goede vriend(in) in Spanje. Ik vertrok voor de laatste keer in Spanje op reis en Charlotte terug naar België. Het was nog maar eens een moment dat mij confronteerde met hoe dichtbij mijn eigen afscheid hier in Spanje komt. We haalden allebei onze Spaanse vlag boven om te laten signeren en wisten dat het geen definitief afscheid was gezien we misschien wel aan de andere kant van de taalgrens leven maar toch nog steeds in hetzelfde land.

Die avond kwam ik na een veel te lange busrit aan in A Coruña waar ik mijn naamgenoot uit het Baskenland terugzag. Na A Coruña stonden ook nog Santiago de Compostela en Vigo op het programma. In geen van die drie steden viel echter veel te zien. Het plan was dan ook vooral om tochtjes met de motor te maken door de natuur, maar daar strooide het weer roet in het eten. De eerste dag was er zon in A Coruña maar in Santiago de Compostela en Vigo viel dat tegen. Toch was het best een geslaagde reis. We hadden tijd genoeg om een aantal matchen van het EK te zien en 's avonds wat mensen te ontmoeten. Pelgrims in Santiago en anarchisten in Vigo, het contrast kon bijna niet groter zijn.
De laatste dag nam ik de boot in Vigo naar de Islas Cies net voor de kust. Een aards paradijs was dat. Het eerste wat ik deed was mij beklagen waarom we gewoon niet een nacht op de camping daar hadden geboekt. De zon scheen en de natuur was prachtig. Samen met Cabo de Gata veruit het mooiste qua natuur dat ik ooit gezien heb.


                           

De laatste dag bracht ook groot nieuws. Zoals ik ergens al kon vermoeden was ik voor één vak niet geslaagd. De dag erna mocht ik dus direct beginnen studeren voor wat hopelijk mijn allerlaatste examen in Spanje zou worden. Deze ochtend was het dan zo ver. Om 10u30 stond ik daar vol stress te wachten aan het kantoor van de professor om een mondeling examen af te leggen. De opluchting was immens toen hij zich op het einde afvroeg wat er was misgegaan op het vorige examen en mij buitenstuurde met de geruststelling dat ik deze keer wel geslaagd was. 

En zo worden mijn laatste dagen in Salamanca ingezet. Hopelijk blijft het mooie weer dit weekend duren. Voor ik vertrek wil graag nog een paar terrasjes in de zon doen, eens varen op de Tormes, een paar lekkere gintonics drinken in Revolutum en uiteraard feest vieren. Het zijn mijn laatste dagen hier. En dat zal Salamanca geweten hebben!
Bedankt aan alle mensen die mijn avonturen hier een jaar lang gevolgd hebben via deze blog. De liefhebbers kan ik alvast vertellen dat dit geen definitief afscheid is. Ergens in de loop van de komende maand ben ik nog van plan een balans te schrijven over een jaar in Salamanca.

Aldus, voor de allerlaatste keer:


Hasta luego!

Ultimos examenes en España

De show is afgelopen, de klus is hier geklaard.
Dat kennis in mijn hoofd, dat is nu niks meer waard.

Alleszins dat is wat ik hoop na de meest bizarre examenperiode uit mijn studentenleven...

Na mijn laatste lessen had ik twee weken tijd tijd voor mijn eerste examen. Twee weken, dat is op zich meer dan redelijk. Ik wist niet goed waaraan ik mij mocht verwachten, ik wist zelfs niet hoeveel examens ik uiteindelijk ging moeten afleggen. Twee weken blok, dat is zoiets als de kerstvakantie net voor je examens in januari. Je leert je cursussen, maar het echte werk begint pas daarna waardoor je met de feestdagen eens vrijaf kan nemen. Feestdagen had ik hier niet, dus nam ik maar rustig mijn tijd voor alles en kon ik eens genieten van een picknick aan de Tormes met een paar Canadese bezoekers van Gabriel.

Maandag had ik dan mijn eerste examen. Het werd absurd doordat ik met mijn verstrooid hoofd een van de nuttigste hulpmiddelen ooit vergeten was: een woordenboek. Ik heb dan een woordenboek kunnen lenen van een Franse vriend die pro forma ging afgeven. Wat natuurlijk impliceert dat die woordenboek in het Frans was, maar beter dan niks natuurlijk! Uiteindelijk bleek dat examen nog goed te lukken dus was die woordenboek enkel nodig om de spelling van een paar woorden op te zoeken.
De echte absurditeit moest dan nog beginnen. Direct na het examen begon ik te leren voor mijn volgende examen van de dag erna, en direct na dat examen begon ik dan weer te leren voor mijn volgende examen diezelfde namiddag. Ondertussen moest ik ook nog eens op de faculteit zijn om te luisteren naar een professor die zijn lijstje afging om te zeggen wie er al dan niet examen moest afleggen die vrijdag. Ik hoorde bij de gelukkigen wiens taak goed genoeg was, waardoor mijn examenperiode ingekort werd tot de drie examens op twee dagen. Het waren de meest vermoeiende en stressvolle dagen van mijn heel jaar. Tegen de vermoeidheid dronk ik zelfs een of ander wansmakelijk energiedrankje genaamd Rockpower.

Het resultaat van deze twee gekke dagen weet ik ten laatste maandag. Voor één examen vrees ik toch wel. De professor vond het blijkbaar niet nodig vragen te stellen maar gewoon twee titels van artikels te geven die we moesten studeren. Wat we daarmee moesten doen, moesten we zelf maar uitvinden. Interpretatie, reproductie, wie zal het zeggen? De kans dat ik nog even tweede zit mag afleggen de dag voor ik naar Vlaanderen terugkeer is bestaande. Maar voorlopig wens ik daar nog niet aan te denken. Morgen stap ik op de bus naar Galicië. Als ik terugben, zie ik wel wat het wordt: nog een weekje stress en leren of nog een weekje genieten. Ik hoop natuurlijk ten volle op het laatste.

Hasta luego!

La ultima semana de clases, estudiar y el tren de la inercia

Hemelvaartsweekend is traditioneel het einde van de lessen en het begin van de blok. Ook in Spanje is dat niet anders, al blijkt Hemelvaart hier wel niet te bestaan en gingen de lessen gewoon door tot vrijdag. In elk geval zit mijn laatste les ooit aan de Universidad de Salamanca er op. De laatste taakjes zijn ingediend. Donderdag moest ik voor de derde (en laatste?) keer in mijn leven een taak in Spaans voorstellen aan de klas. De vorige keren ben ik daar rijkelijk voor beloond, hopelijk is dat deze keer niet anders.

Nieuwe mensen ontmoeten na het vertrek van de Amerikanen is goed gelukt. We kennen nu een hoop sympathieke mensen, met wie we af en toe eens uitgingen of iets gaan drinken, maar wat mij betreft is het niet meer zoals vroeger. Bij het begin van mijn Erasmus in september en het begin van het tweede semester in februari was ik dolenthousiast om mensen te ontmoeten en vriendschappen te maken die voor het leven zouden zijn. Wel, dat is gelukt maar in deze laatste maand ontbreekt mij de energie en de tijd om hier opnieuw aan te beginnen. Ik bewonder de moed van mijn kotgenote Prakriti die hier nog zeker tot december blijft en dus heel veel moeite steekt in nieuwe sociale contacten maar voor mij hoeft dat niet meer.
Het zal dus blijven bij het ontmoeten van sympathieke mensen, en daar gaan nog gelegenheden voor zijn. Donderdag hebben we twee Canadese vrienden van Gabriel over de vloer die voor enkele dagen naar Salamanca komen. En vooral de komst van Alfie zijn gekke broer na mijn examens is iets waar we allemaal naar uitkijken. Er komen dus nog een aantal toffe momenten aan en daar ben ik blij om.

Het hoofdstuk lessen en taakjes is dus afgesloten waardoor ik mij vandaag voor de eerste dag helemaal op mijn examens kon focussen. Cursussen die tot nu toe onaangeroerd waren, worden geopend en lijken op het eerste zicht een haalbare kaart. Mijn drie examens gaan allemaal over de twintigste eeuwse geschiedenis van Spanje, exact datgene wat ik hier wou studeren waardoor de motivatie er wel is. Ik heb nu twee weken tijd om mij voor te bereiden voor 3 examens op 2 dagen. Of ik mijn vierde examen over Latijns-Amerika op 8 juni nog zal moeten afleggen, hangt af van het werk dat ik gepresenteerd heb en weet ik pas op 4 juni. De Spaanse traagheid is niet altijd cliché, soms is ze ook realiteit.

Wat wel zeker is, is dat 8 juni de dag zal zijn dat ik richting het Noorden trek. Met mijn vriend Jochen uit San Sebastian op de moto door Galicië trekken, dat gaat mij enorm veel deugd doen na de examens. Ik kijk er enorm naar uit. Een betere reis om mijn Erasmus in Spanje af te sluiten lijkt mij onmogelijk.

Hasta luego!

Un año en Salamanca: la entrevista

Een maand geleden deed ik een paar vaststellingen die aanduiden dat mijn Erasmus er bijna opzat. En wat gaat het leven rap. Mijn eerste vaststelling was de berg schoolwerk. Die berg is ondertussen nog een heuveltje sinds mijn bachelorpaper af is en de eindmeet (8 juni) al enorm in zicht is. De tweede vaststelling, de paasvakantie, zit er al enkele weken op. De derde vaststelling, mijn vrienden die bijna vertrokken, is ondertussen realiteit.

Dat laatste maakt dus dat we de afgelopen dagen wat meer moeite staken in het ontmoeten van nieuwe mensen. Florian kwam op bezoek met een paar vrienden en Gabriel nodigde een vriendin uit die ons meesleurde naar een heel tof kotfeestje. Daar waren maar liefst 50 mensen op een appartement. Met minstens tien mensen heb ik een gesprek kunnen aanknopen en ze waren allemaal fantastisch.

Een van de mensen die we ontmoet hebben is de sympathieke Kelsey. Een Amerikaans meisje dat binnen twee weken naar huis gaat en daarom bezig is met een heel tof herinneringsproject: het afnemen van interviews. Samen met Prakriti werd ik door haar geïnterviewd en het resultaat daarvan wil ik heel graag met de lezers van deze blog delen.

• Wat is het beste deel van ons leven in Salamanca? Ons appartement. Daarover waren we het direct eens. En wat daar zo fantastisch aan is? De diversiteit. Amerikanen, Canadezen, Mexicanen, Indiërs, Belgen... Noem maar op, het komt hier allemaal over de vloer. 
• Wat is het slechtste deel van ons leven in Salamanca? Voor Prakriti was dat duidelijk: Spaanse mannen. Veel te direct en ze begrijpen niet wat het woord nee betekent. Ik moest even nadenken en kwam dan uiteindelijk bij het weer. Naar Spaanse normen valt het weer hier echt tegen, en dat bleek een antwoord te zijn dat veel mensen op deze vraag geven. 
• Wat we niet hadden verwacht aan ons leven in Salamanca? Voor Prakriti het gebrek aan mensen die Engels spreken, wat ook zijn voordelen had gezien je verplicht bent Spaans te leren. Voor mij het hoge aantal Belgen dat hier op Erasmus bleek te zitten in het eerste semester. Het aantal Belgen is in verhouding bekeken echt wel hoog. 
• Beste herinneringen? Prakriti begon direct weer over ons appartement maar dat was natuurlijk niet origineel meer. Carnaval in Ciudad Rodrigo kwam ter sprake, net zoals Lunes de aguas maar voor mij zijn de reizen sowieso de beste herinneringen. Het Baskenland, Andalousië, Madrid, daguitstapjes naar Segovia en Bejar. Allemal fantastische herinneringen. 
• Waar ben je het meest enthousiast over om terug naar huis te gaan? Het Indische eten en de vrienden thuis waren de twee antwoorden. Clichés dus, mijn excuses voor ons gebrek aan originaliteit. 
• Favoriete uitdrukkingen in het Spaans? Mijn favoriete vraag. Vrij populair in Spanje, en dus bekend bij iedereen na drie dagen in Salamanca, zijn “no pasa nada” en “no te preocupes”. Ze zijn enorm tekenend voor het relativisme in Spanje (door een cultuurpessimist ook wel laksheid genoemd) en worden voortdurend gebruikt op ons appartement. Maar mijn persoonlijke favoriet blijft “Quien a buen árbol se arrima, buena sombra le cobija”, wat zoveel betekent als “wie dicht bij een goede boom staat, wordt bedekt door goede schaduw”. De mensen met een goed geheugen herinneren zich nog dat een van mijn blogs zo getiteld was en dat het erop neerkomt dat wie goede vrienden heeft, zich nergens zorgen over moet maken. 
• Tips voor mensen die in het buitenland willen studeren? Eerst en vooral niet luisteren naar mierenneukers die je bang maken voor de bureaucratie. Ik denk dat Gent op dit vlak zelfs gerust iets kan leren van Salamanca. En een goede tip van Prakriti was om emotioneel goed voorbereid te zijn. Het goede is fantastisch maar het slechte is verschrikkelijk. Want als het slecht gaat, heb je niet je vertrouwde, comfortabele omgeving om op terug te vallen dus je moet het dan wel eens op je eentje doen. En dat kan ik ook helemaal bevestigen, je moet soms sterk in je schoenen staan. Maar ondanks dat kunnen we het iedereen aanraden: open staan voor nieuwe ontmoetingen en alles komt goed. 
• Wat heb je over jezelf geleerd of hoe ben je veranderd? Prakriti is een sterker persoon geworden. Ze dacht dat ze sterk was, maar leerde al rap dat dat niet zo is. En ik? Ik heb geleerd belangrijke zaken te onderscheiden van onbelangrijke. Het leven is te kort je met onbelangrijke zaken of mensen bezig te houden.
• Dank u voor het interview 

En u bedankt voor het lezen.

Hasta luego!

Una semana de despedida

Eerst en vooral heb ik goed nieuws te melden: mijn bachelorpaper ligt momenteel op de bureau van mijn promoter in Gent. Tenminste toch als hij al de moeite gedaan heeft hem af te drukken, anders zit hij nog gewoon in de dropbox. De deadline is met twee dagen voorsprong gehaald en ik ben alvast zeer benieuwd naar het resultaat. Graag wil ik nog eens Kenneth en mijn vader bedanken voor de tips en de spellingcorrectie. 

Dat brengt ons dan direct op het volgende onderwerp van deze blog: mijn ouders waren begin deze week in Spanje. Maandagochtend namen ze het vliegtuig in Charleroi om in de namiddag met de auto in Salamanca aan te komen. Ik toonde hen een paar mooie plekjes in de stad en zij leerden mij dat ik sommige dingen zelf nog nooit had gezien. Ze maakten eens kennis met mijn kotgenoten en vertrokken daarna naar Madrid. Het was leuk hen eens te zien en nog eens af en toe Nederlands te praten. Schrijven ben ik nog steeds gewoon dankzij deze blogs en mijn bachelorpaper maar spreken was geleden van de paasvakantie. 

Maar geen van die beide nieuwtjes zijn eigenlijk het belangrijkste van deze week. Het belangrijkste, en ook het triestste, was het afscheid van twee heel goede vrienden. Mijn kotgenoot Forrest ging terug naar de Verenigde Staten, net zoals Veronica. Dinsdagavond was het groot feest. Een afscheidsfeestje dat ook een verjaardagsfeestje van niet één maar twee verjaardagen was! Veronica was jarig en ook Gabriel, die trouwens nu mij nieuwe kotgenoot is. 
Het begon met een gezellig dinertje en naarmate de avond vorderde kwamen steeds meer mensen voor een drankje (en ook wel voor de overschot van het dessert). Na middernacht werden dan de verjaardagscadeau's overhandigd: twee grote pakken Belgische chocolade die mijn ouders hadden meegebracht. Daarna gaf Forrest een korte, lichtjes beschonken, afscheidspeech en overhandigden we hem en Veronica nog een afscheidscadeau. Ze kregen beiden een Spaanse vlag gesigneerd door al de mensen aanwezig op het feest. Het werd een emotioneel moment maar de tranen bleven gelukkig uit. Net voor Forrest vertrok, kreeg ik trouwens nog een klein souvenir van hem ook. Ik had nog nooit in mijn leven een dollarbillet in het echt gezien, tot verbazing van iedereen. Forrest besloot dan maar om het mij cadeau te doen.

    

Zoals dus al vermeld heb ik een nieuwe kotgenoot en de traditie eist dan dat ik die hier even kort voorstel. Gabriel is al sinds januari een vriend des huizes maar woont dus nu ook officieel bij ons. Hij komt uit Quebec, Canada, en studeert economie. Net zoals mij blijft hij tot eind juni in Salamanca om daarna terug naar huis te keren.

En zo is mijn dichte vriendenkring hier jammer genoeg een beetje geslonken. Er is dus ruimte om terug nieuwe mensen te leren kennen. Al komen ook de examens steeds dichterbij dus zo evident zal dat misschien niet zijn. De laatste fase van mijn erasmus is voorlopig nog vrij vaag. Al zijn er ook een paar zekerheden.
Maandag en woensdag zijn mij laatste deadlines. Dan moet ik nog twee taakjes indienen, daarna kan ik mij op mijn examens focussen die normaal gezien vallen op 4, 5, 5 en 8 juni. U leest het goed, het ziet er naar uit dat ik op een dag twee examens heb. Benieuwd wat dat gaat geven.
Na mijn examens ga ik Jochen weer opzoeken. Deze keer niet in het Baskenland maar in Gallicië. Hij is daar dan op tocht met zijn moto en ik ga hem met alle plezier vergezellen. Daarna komt hij mij normaal gezien bezoeken in Salamanca.
En dan komt het grote moment. Ik heb deze week een vliegticket richting België geboekt, en deze keer is er geen terugvlucht. Op 19 juni trek ook ik de deur van Plaza de San Justo 1 (portal 2, piso 1C) definitief achter mij toe. En rouwig ben ik daar voorlopig niet om. De beste vrienden zijn al vertrokken, en de meeste anderen zullen dat in diezelfde periode ook doen. Mijn avontuur hier zal er op zitten, en het is goed geweest.


Hasta luego!

¿Hay una vida despues de Erasmus?

Mijn leven in Salamanca heeft hier weer zijn gewone draai gevonden. Uitgaan, lessen volgen, bachelorpaper schrijven en in het weekend uitrusten. Eerst en vooral zal ik de familie en de sceptici (“Dient dat belastinggeld gewoon om wat studenten op vakantie te sturen?”) onder de lezers goed nieuws meedelen: mijn bachelorpaper telt 10 dagen voor de deadline 8800 woorden. Nu nog de laatste vragen naar mijn promotor mailen, conclusies schrijven, het geheel eens overkijken, een vliegticket naar België boeken en hem daar gaan presenteren. Met andere woorden: bachelorpaper afwerken in eerste zit, check!

Ondertussen zit het eerste semester er al enkele maanden op, en het tweede binnenkort ook. Dat betekent dus dat de mensen die in het eerste semester op Erasmus geweest zijn al een nieuw leven opgebouwd hebben. Of niet?
Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb al alle soorten verhalen gehoord. De ene heeft het moeilijk met zich terug aan te passen en kijkt vol heimwee terug naar zijn Erasmus, de andere heeft zijn leven een nieuwe invulling gegeven, nog een ander keert terug naar zijn oude leven en de slimsten proberen het beste van twee werelden te combineren. Het zet mij aan het denken. Hoe zal ik mijn leven aanpakken na een jaar in Salamanca? Tot welk van de typologieën die ik zonet beschreven heb zal ik behoren?

Heimwee
Heimwee is een gevoel dat iedereen die op Erasmus is geweest sowieso wel kent. Moeite om je terug aan te passen hebben velen allicht ook. Dit mag echter geen overwegend gevoel worden. Mijn week in België leerde mij dat je terug aanpassen voor zo'n korte periode eigenlijk heel makkelijk ging. Hopelijk lukt dit op lange termijn ook. Het zal met vallen en opstaan worden, maar ik zie het wel zitten en kijk er af en toe ook wel naar uit.

Terug naar het oude leven? 

Sommige mensen zijn eigenlijk nooit op Erasmus gegaan met de bedoeling een nieuwe wending te geven aan hun leven. Ze zijn een paar maand op vakantie in het buitenland, hebben nooit echt de intentie zich daar te integreren, studeren zo veel als noodzakelijk maar amuseren zich vooral zoveel mogelijk en keren daarna gewoon naar huis. En uiteraard is daar niks mee, iedereen zijn eigen manier. Anderen hebben echter wel de intentie iets nieuws te hebben in hun leven maar keren daarna gewoon terug naar hun oude leven omdat het nu eenmaal vertrouwd en veilig aanvoelt. En dat vind ik dan maar lame. Veel woorden, weinig daden. Dit is alvast niet hoe ik mijn leven na Erasmus wil.
En eigenlijk kan dat ook niet omwille van een heel simpele reden: mijn oude leven, dat bestaat niet meer. Het studentenleven dat ik gisteren kende, wordt morgen beleefd door een nieuwe generatie waar ik nog weinig affiniteit mee heb. Dat lint, die kiel, die gekke feestjes, dat presidium: dat zal er volgend jaar simpelweg niet meer zijn. En ben ik daar rouwig om? Absoluut niet. De vrienden die ik maakte, zijn dat vandaag en ook volgend jaar nog steeds. En zij zijn de enigen die er toe doen.

Een nieuw leven dan maar? 

Nieuwe plannen en ideeën, daar zit mijn hoofd vol mee. Ik probeer ze realistisch te houden, want als er een ding is waar ik het voor heb zijn het mensen die om ter gekste plannen maken om ze dan niet uit te voeren. Ik geef enkele voorbeelden van ideeën, zaken die ik vroeger niet deed maar nu wel wil doen

• Nieuwe dingen in Gent ontdekken (cultuur, nieuwe cafés)
• Dit najaar teruggaan naar Salamanca voor Prakriti, Alfie, Laura en Justin 
• De komende jaren reizen naar Noord-Amerika (Canada en VS) en India 
• Eigenlijk valt dit gewoon onder de noemer: contact houden met mensen die ik op Erasmus ontmoet heb en ze gaan bezoeken (ook in België, beide kanten van de taalgrens zowaar) 
• Om bovenstaande zaken waar te kunnen maken: voldoende werken, als het even kan ook in het jaar
• Mij inschrijven voor couchsurfing 
• Erasmussers in Gent leren kennen 
• ... 

Het beste van twee werelden 

Een ander voornemen heeft dan weer alles met mijn oude wereld te maken. Oude vrienden niet verwaarlozen, en dus ook geen tijd meer verspillen aan mensen van wie gebleken is dat ze het niet waard zijn.
Het resultaat van deze denkoefening is heel eenvoudig: het goede van vroeger bewaren en aanvullen met het goede van het nieuwe. Zo wil ik mijn leven in Vlaanderen iets nieuws geven. En wie weet ga ik in de toekomst nog wel eens een tijdje naar het buitenland. Stiekem droom ik van niet meer te studeren maar te werken in het buitenland. En dan valt de naam Zuid-Afrika wel eens. Maar dromen zijn dromen. Wie weet worden ze ooit waarheid, wie weet worden ze vervangen door iets dat het volledig waard is om dromen voor te laten vallen. Maar dat zien we dan wel. Van een ding ben ik na dit jaar in elk geval overtuigd: als je iets ECHT wil, is het mogelijk.

Hasta luego!

La reintegración

In mijn vorige blog stelde ik vast dat mijn tijd hier beperkt is. Ik besloot dan ook om mijn week in België te zien als een poging tot re-integratie in mijn geboorteland. Het resultaat was niet gegarandeerd. Mijn vorige bezoekjes aan ons belgenlandje voelden telkens aan als vakantie. Want zeg nu zelf: een lustrum van de VGK en eindejaarsfeesten, dan is het nogal moeilijk je niet in vakantiesfeer te voelen. 

Zaterdagavond kwam ik aan in de luchthaven om vervolgens naar Oostende te gaan. Pasen was een rustige bachelorpaperdag met Parijs-Roubaix als tussendoortje en een heerlijk diner als afsluiter. Maandag trok ik naar het Waasland om mijn familie en vrienden daar op te zoeken. Ik genoot er enorm van om nog eens bij te praten, een boterham te eten (klinkt zo banaal voor Vlamingen maar hier in Spanje is het een en al stokbrood) en 's avonds uiteraard een paar lekkere biertjes te drinken. 

Vanaf dinsdag was ik weer in Gent te vinden. Velen zeggen dat je pas weet wat je mist als je het niet meer hebt, bij mij was het omgekeerde waard: ik besefte wat ik gemist heb toen ik het weer voor mijn neus kreeg. De leuke momenten in de Korianderstraat, de vakbibliotheek en Café Amber: ze waren er allemaal weer en ik apprecieerde ze.

 

Twee bijzondere zaken blijven mij bij van de afgelopen week. Het eerste is het weerzien met enkele andere erasmussers die ik niet meer gezien had sinds afgelopen zomer: Michiel en Maaike. Het was geweldig om eens bij te praten met mensen die vorig jaar samen met mij in het presidium zaten en net als mij besloten het studentenleven in Gent achter te laten voor een buitenlands avontuur. Dat schept een band die gesprekken mogelijk maakt die je met anderen niet zou kunnen hebben.
Het tweede dat mij bijblijft, was de vrijdagavond in de Amber. Onze goede vriend Jacques werd 80 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden. De opkomst was talrijk, de verrassing voor Jacques compleet. Zelfs een deel van de studentenfanfare liet ondanks hun kiescantus die avond van zich horen. Net als de bijdrages aan het gigantische cadeau: een vliegticket naar het enige continent waar Jacques nog niet geweest was: Oceanië. En met een budget van €1040 komt dat wel heel dichtbij!

En zo kwam er een einde aan mijn week in België. Voor de eerste keer vond ik het jammer terug op het vliegtuig naar Spanje te moeten stappen. Dat ging overigens niet van een leien dakje: de vlucht had een uur vertraging waardoor ik in alle haast een taxi moest nemen in Madrid om mijn laatste bus te halen. Een taxi die zowaar... 35 euro kostte. Dank u Ryanair!
Op studievlak was de week een matig succes. Voor mijn bachelorpaper ziet het er goed uit, maar HP2 zal de deadline van eerste zit niet halen. Daarvoor was de week te kort en de opdracht veel te onduidelijk. Het enige dat er opzit is mij eerst op de belangrijke zaken focussen: eerst Spanje, daarna Gent. Jammer dus dat het voornemen van eerste zit mislukt maar misschien is maar beter zo.

Balans van de week: reïntegratie geslaagd. Ik voel mij klaar om terug naar Vlaanderen te komen. Af en toe krijg ik wel eens een gevoel dat ik het hier wel gehad heb in Salamanca en dat het dus maar best is dat ik niet te lang meer blijf. Gelukkig word ik er nog regelmatig aan herinnerd dat dit niet ook niet helemaal waar is. Vandaag bijvoorbeeld werd in Salamanca el lunes de aguas gevierd. De hele stad zakte af naar de Tormes voor een gigantische picknick. Deze traditie dateert uit langvervlogen tijden waarbij op deze dag de hoeren terug de stad inmochten. Tijdens de Goede Week werden ze immers weggestuurd, waardoor de mannen van Salamanca moesten kinnenkloppen en collectief gingen kijken naar de hoeren die de brug over kwamen. Toch wel een rare, lichtjes vieze traditie zelfs. Spanjaarden, het blijft een ras apart. 

Hasta luego!

¡Joder, ya abril!

“And now the end is near...”

Zondag was 1 april. De dag der grappen was voor mij echter pure realiteit. Dat bleek jammer genoeg trouwens ook over het nieuwe parcours van Vlaanderens mooiste, die ik desondanks met veel plezier live volgde op het internet.
Diezelfde dag deed ik ook enkele vaststellingen:

Eerste vaststelling: de berg schoolwerk. De bachelorpaper gaat met trage stapjes vooruit en tussendoor probeer ik nog eens een blik op andere taken (wees vervloekt, HP2) te werpen in de hoop alles in eerste zit te kunnen indienen. Als het even kan ook HP2. Vorige week kondigde ik reeds aan dat de grote reisplannen er grotendeels opzitten. Er zal allicht nog wel eens een daguitstapje zijn, maar voor de rest is het bittere ernst tot 8 juni. Dan is het officiële einde van de eerste zit in Salamanca en dus, als het een beetje meezit, ook van mijn studies hier.

Tweede vaststelling: de paasvakantie. In Gent is deze al bezig maar deze week begint ook Salamanca zachtjes aan leeg te stromen. Vele studenten keren de stad een week de rug toe en gaan elders genieten van hun vakantie. Ik heb nog les tot en met woensdag, zaterdag stap ik op het vliegtuig richting Charleroi.

Derde vaststelling: enkele van mijn beste vrienden vertrekken al binnen een maand. En helaas hoort mijn kotgenoot Forrest daar ook bij. Hij kwam zondag terug na twee weken reizen met het droeve nieuws dat hij vervroegd naar huis vertrekt. Samen met hem steken ook onze goede vrienden Taylor en Veronica begin mei al de grote plas over.

Vierde vaststelling: de programmatie van Rock Werchter staat online, waardoor ik met mijn vrienden al volop keuze's aan het maken ben welke concerten we allemaal zullen zien op de epische dag die 28 juni belooft te worden.

Bon, tot zover de vaststellingen. De wetenschappelijke vormgeving van deze blog verplicht mij uit deze vaststellingen conclusies te trekken. En dan zegt de captain obvious in mezelf: verdorie, het is al april! Het grootste deel zit er al op en binnenkort ben ik hier niet meer. Ik kan er dus maar beter dubbel en dik van genieten.
Tevens begin ik ook meer en meer de balans op te maken van een jaar in Salamanca. Maar die balans, mijn beste lezer, krijgt u pas gepresenteerd als het er definitief opzit. Een tipje van de sluier kan ik alvast oplichten.

“I did it my way”

Hasta luego!

Un poco de Belgica en España

Na mijn Baskisch avontuur van vorige week had ik drie dagen rust. Al is rust natuurlijk zeer relatief als je dagelijks les om 9u hebt en daarnaast ook nog eens vanalles te doen is. Zo speelde ik maandag voor de tweede keer in mijn leven beerpong, dinsdag was onze wekelijkse uitgaansavond in de Irish Rover en woensdag stond er 5 uur les op het programma nadat ik mij 's nachts om een paar dronken mensen bekommerd had. Het hoeft dus geen verdere verklaring dat ik woensdagavond uitgeput in mijn zetel neerplofte en dacht: laat ze maar rap komen!

De volgende ochtend was het dan ook zover. Ik nam de bus naar Madrid om Stijn, Kimmy en Emma te verwelkomen, de huurauto op te halen en op roadtrip te vertrekken. 

De eerste stop was al diezelfde middag bij Valle de los Caídos. In deze vallei liet Franco in 1940 een groot herdenkingsmonument bouwen voor de slachtoffers van de oorlog. Het monument is een basiliek die in een gigantische rots is ingehouwen. De opschriften op de muren vertellen ons dat de slachtoffers zijn “gesneuveld voor God en Spanje”, wat ons al direct veel leert over welke slachtoffers Franco herdacht en welke niet.

Diezelfde avond kwamen we aan in Salamanca en genoten mijn vrienden van de gastvrijheid op de Plaza de San Justo. Alfie had zoals gewoonlijk een overheerlijk maal bereid. Daarna wou ik hen het Spaanse nachtleven tonen maar helaas hadden ze daar geen fut meer voor na zo'n lange reis. De avond erna hadden ze gelukkig wel genoeg energie om de legendarische gintonic in café Revolutum te proeven. 

Vrijdag stond dan Salamanca zelf op het programma. Ik toonde hen de kathedraal, de universiteit, de Plaza Mayor en de Puente romano. Het weer was gelukkig al een pak beter dan eerder die week. Zo konden we een ijsje eten op de Plaza Mayor en een hilarische, dansende Chinees aanschouwen waarvan het hele plein in de ban was. Zaterdagochtend vertrokken we met de auto voor een gigantische roadtrip door Castilla y Leon die ons langs Leon, Astorga, Sierra de la Demanda, Burgos en Palencia bracht. We waren in aangename steden, zagen prachtige kathedralen en reden door pittoreske dorpjes en natuur. Zondagavond waren we dan eindelijk terug in Salamanca, uitgeput maar gelukkig. 

Maandagochtend deden we nog even een gezellig uitstapje naar een industriegebied vooraleer het afscheid aanbrak. Emma, Stijn en Kimmy reden terug naar Madrid en ik bleef achter in Salamanca. 

En dat is meteen ook het (tijdelijke) einde van de grote reisplannen. Net op tijd voor Pasen ben ik terug in Vlaanderen voor een week en in de tussentijd ga ik proberen mij zo goed mogelijk op die bachelorpaper te concentreren. Al blijven er, zoals altijd, ook meer dan genoeg dingen die voor afleiding zorgen. Deze week bijvoorbeeld hebben we de verjaardag van Charlotte en het bezoek van de ouders van Prakriti. Zij zijn helemaal uit New Delhi naar Spanje gevlogen om hun dochter te bezoeken. De kennismaking was heel aangenaam, ze brachten ons typische cadeau's uit Indië en de gesprekken waren zeer interessant. En zo werd ik nogmaals herinnerd aan een van de meest geweldige aspecten van mijn Erasmus: kennismaking met mensen uit andere culturen die vaak heel verschillend en tegelijk vrij gelijk zijn. 

Hasta luego!

Luze bizi Euskal Herriko!

Terwijl ik dit schrijf, zie ik het groene landschap voorbij razen. (En al direct moet ik toegeven dat dit een leugen was gezien de trein op het moment dat ik die zin schreef, net door een tunnel reed). Tot nu toe werden deze blogs telkens op mijn bureau in Salamanca geschreven, maar een treinrit van zes uur geeft een mens genoeg tijd om eens iets nieuws te proberen. 

Laat ons voor de duidelijkheid teruggaan naar het begin van dit hele verhaal. Vrijdagavond 9 maart kwam Sarah aan in Salamanca. Het werd een tof weekend met veel vrienden en eten. Een fancy diner vrijdagavond, een fantastische lunch zaterdagmiddag en zoals gewoonlijk een luie zondag. Maandag werd dan de dag van de grote beslissing. Zouden we naar het Baskenland gaan of niet? 

Het werd een overtuigde ja. Diezelfde nacht namen we de trein om de volgende ochtend aan te komen in San Sebastian. Op een ongezond vroeg uur wachtte Jochen ons daar op. Ik ontmoette mijn naamgenoot afgelopen zomer tijdens mijn vakantiejob in het Rijksarchief. Het toeval wou dat we het volgende jaar allebei naar Spanje gingen, zij het naar verschillende steden en met verschillende intenties. Ik ging op Erasmus naar Salamanca, Jochen ging een jaar Engelse les geven in San Sebastian. Plannen om elkaar op te zoeken werden al rap gemaakt en zo geschiedde. 

Ik wou vooral naar het Baskenland om de natuur te zien. Ik genoot dan ook met volle teugen van een tocht door de bossen in de omgeving en de uitzichten op de kliffen bij de Atlantische Oceaan, op de baai in San Sebastian en de prachtige stranden. Maar onze reis was meer dan dat. In Bilbao bezochten we het Guggenheim, dat ik echter enkel van de buitenkant interessant vond, om vervolgens verder te trekken naar Gernika. 
Gernika is een klein Baskisch stadje dat tijdens de Guerra Civil volledig plat werd gebombardeerd door Duitse en Italiaanse bommenwerpers. Vandaag de dag is daar echter niks meer van te merken, op enkele musea en memorials na. Het museum van de vrede was erg interessant en schepte een duidelijk beeld van zowel de Spaanse burgeroorlog, het bombardement en het leven erna. 
We bezochten ook Hondarribia en Hendaya, twee Baskische dorpjes die toch grondig verschillen omwille van een doodsimpele reden. Hendaya ligt aan de Franse kant van de grens, Hondarribia aan de Spaanse kant. Enkel 5 minuten boottocht was het verschil tussen een plek waar uitsluitend Frans of uitsluitend Spaans gesproken wordt. We genoten van het mistige strand en de typische kleurrijke huisjes. De laatste dag was het tijd voor Pamplona, een stad die vooral bekend is voor de beschrijvingen van Hemmingway en de stierenlopen in juli (een Spaanse traditie die ik toch nooit volledig zal begrijpen).    

 

Wat mij vooral opviel was hoe weinig er Baskisch gesproken werd. Overal in de straten hoor je Spaans gemengd met Engels en Frans gesproken door toeristen. Basksich zag ik vooral geschreven. Alle borden op straat zijn tweetalig, affiches vaak enkel in het Baskisch. De laatste dag was ik getuige van nationalistische manifestaties in de straat. Overal zag je affiches voor de algemene staking, de overplaatsing van politieke gevangenen naar gevangenissen in het Baskenland en oproepen voor onafhankelijkheid. In sommige cafés hingen ook posters die verwezen naar de IRA, de Palestijnse kwestie of vrouwenrechten. 

Het Baskenland blijft dus een geval apart in Spanje. Maar er zal toch nog wat moeite nodig zijn, zeker nu we de ETA niet meer hebben om de kwestie levendig (of ook wel bloederig) te houden, om te vermijden dat het Baskische verhaal binnekort uitverteld is.

In elk geval, mijn verhaal van deze week is uitverteld.

Agur!

La vida madrilena

Veel steden in Spanje worden de mooiste, beste of aangenaamste stad van het land genoemd. Madrid, hoofdstad onder de reeks steden der steden is vooral de stad van de drukte. Veel mensen, veel bars, veel winkels, veel metro's, veel auto's. Van autovrije zone's hebben ze in Spanje trouwens nog niet gehoord.

Samen met Forrest verkende ik de stad drie dagen en nachten lang. Normaal kwamen er nog mensen, door omstandigheden lukte dat helaas niet. Gelukkig was er nog de lokale bevolking in Madrid. Nog eens uitgaan met Karan, een Indiër die we via Prakriti ontmoetten toen hij eens een weekend Salamanca onveilig kwam maken, was plezier verzekerd. Hij had samen met zijn vrienden het geniale plan eens Brussel te bezoeken op zaterdag maar door een foutje was de terugvlucht op dezelfde dag als de heenvlucht waardoor hun citytrip slechts 7 uur duurde. Toen ze vrijdagavond dan opeens een Belg tegen het lijf liepen, wouden ze dan ook alles weten over Brussel en hoe ze hun tijd daar zo goed mogelijk konden spenderen. Als echte Belg zijnde gaf ik hen een lijstje bieren om te proberen, helaas was dat zonder de kater gerekend die Karan overhield aan vrijdagavond. Gelukkig zijn we ook daar op voorzien in België met wafels en frieten.

                       

Maar goed, deze blog zou over Madrid moeten gaan en niet over Brussel. Er is echter iets dat Madrid niet heeft en wat dus een teleurstelling kan zijn als je dat niet op voorhand weet. Er is niet zo veel te zien. Je hebt het koninklijk paleis, het Prado, Reina Sofía, even over de Plaza Mayor en Puerte del Sol lopen en dan... Ja, dan heb je het eigenlijk wel bijna gehad. Er is ook nog El Escorial, het oude paleis van de Spaanse koningen op een uurtje trein van Madrid, dat we op zaterdag bezochten.
Wat mensen voornamelijk leuk vinden aan Madrid zijn de vele uitgaansmogelijkheden bij de Puerta del Sol en de mooie parken waarin het aangenaam vertoeven is in de zomerse warmte.

Van zomerse warmte was er helaas nog geen sprake, van vele uitgaansmogelijkheden uiteraard wel. Zoals al gezegd gingen we een avond op café met Karan en zijn vrienden, en ook wel een beetje met de dronken Schot die supergoed pool speelde. De andere avonden amuseerden we ons met aanschouwen van dronken Amerikanen, die al eens een bad nemen in de fontein op Puerta del Sol, door te converseren met enkele Spanjaarden die vol lof waren over ons Spaans en door in al onze naïviteit een promotor te volgen die (zo bleek) ons niet naar een café maar naar een hoerenkot bracht.

              

U leest het: het weekend was best geslaagd.

Hasta luego!

I like to be in America

Er was een tijd waarin we allemaal droomden over Amerika. In Europa was er oorlog, ellende, honger en verdrukking. In Amerika was er vrijheid, verdraagzaamheid en rijkdom. Generaties lang verlieten mensen alles wat ze hadden in de oude wereld en werden ze bij aankomst in New York verwelkomd door het Vrijheidsbeeld. Immigranten bouwden er een nieuwe samenleving op die beter en grootster zou zijn dan wat ze ooit gekend hadden. En toen het in de oude wereld helemaal vierkant draaide en fascisme het hele continent inpalmde, waren het de Amerikanen die ons kwamen bevrijden met chocolade, sigaretten en Coca Cola. 
Tijden zijn veranderd. In plaats van vrijheid brengt de VS ons vandaag oorlog en economische crisis. Men is er bang van alles. Van hun eigen regering die te veel macht krijgt met de 'health care bill', van de groei in China, van de oorlog, van terrorisme en vooral van buitenlanders. Het land dat ooit opgebouwd werd door immigranten bouwde zelfs even muren aan zijn grens met Mexico en kruipt beetje bij beetje terug in zijn schelp. Amerikanen worden niet meer bewonderd maar uitgelachen. Ze worden gemeden wegens te luid, te dronken en hun onwil/onkunde om Spaans te praten. En als ze het al kunnen is het met meest vreselijke accent dat je je kan inbeelden.

Nu, het dient gezegd te worden: er zitten er ook wel toffe tussen. Mijn kotgenoot Forrest bijvoorbeeld beantwoordt slechts op weinig vlakken aan het stereotiepe beeld dat wij erop nahielden van Amerikanen. Hij is een rustige, sympathieke jongen die goed Spaans spreekt en helemaal geen probleem heeft om met mate te drinken. 

Via hem en Prakriti heb ik er een heel pak ontmoet. De ene beantwoordt enorm aan het cliché, de andere amper of niet. In elk geval: ze zijn doorgaans wel vrij sympathiek.

Afgelopen zondag deed ik met drie Amerikanen een tripje into the wild. Het werd een fijne dag met enkele pittoreske dorpjes en een fikse wandeling. Het deed mij soms verdacht veel aan de Ardennen denken. Overal bos, nog een beetje herfstkleuren in het landschap, hier en daar een klein watervalletje en op het einde een dorpje waar er in het enige café een aantal bejaarden zaten te kaarten en een beetje later naar voetbal te kijken.

Het was dus eens iets anders de laatste twee weken. Eerst een klein, charmant, typisch dorpje met stierengevechten en de week erna een tripje in de natuur. Maar genoeg daarvan. Als de tussentijdse deadline voor mijn bachelorpaper op 1 maart erop zit, wordt het eindelijk tijd voor de stad der steden. Madrid, de hoofdstad van Spanje. Stad van de hitte in de zomer, de kunst in het Prado, de aangename sfeer in de barrios en de fiesta en indignados op de Puerta del Sol. Tot nu toe ben ik er slechts heel even geweest, tijd dus om de stad volledig in mij op te nemen. 

Hasta luego!

La segunda primera semana

Maandagochtend, 9 uur. Start van de tweede helft van het academiejaar. Tijd dus voor een tweede eerste week in Erasmusland.

De gelijkenissen met de eerste week in september waren er. Ik ging weer op zoek naar de juiste aula, zocht een zitplaats ergens eenzaam in het auditorium, keek rond mij op zoek naar mensen om mee kennis te maken en wachtte ondertussen op de prof die uiteraard te laat was.
Er waren ook verschillen. Ik wist welke lessen ik zou nemen, af en toe bleek er al eens een bekend gezicht in de les te zitten en de prof sprak een taal die ik ondertussen wel vrij goed begreep. Deze keer panikeerde ik ook niet bij het horen van een taakje zoals menig ander buitenlandse student wel doet.

Ik ontmoette sympathieke mensen, had een beetje smalltalk en bekeek wat mij te wachten stond. Vier nieuwe vakken: Política y violencia en la España de los años 30, Estado y nación en la España Contemporánea, Historia de la España Actual en Historia de América Latina actual.
Ze bleken allemaal interessant en ook doenbaar. Niet te veel taakjes en een haalbaar examen. Wel geen cursussen of powerpoint waardoor ik aangewezen ben op twee zaken: mijn sterke wil om lessen bij te wonen en te noteren of mijn vermogen tot netwerken om notities te bemachtigen. Allicht zal het een combinatie van beide worden.

Maar een ding onthield ik uit het eerste semester. Je hebt twee soorten mensen. Mensen met wie je in de les zit en mensen met wie je uitgaat en toffe dingen doet. Ook voor het tweede deel was ik aangewezen op twee zaken: mijn reeds bestaande vriendenkring en onze gezamelijke sociale vaardigheden. Een ideale combinatie. Zo ontmoetten we twee Waalse meisjes, een Zwitser en een hele hoop Amerikanen bovenop de Mexicaan, Indiër, Canadees, Brit, Amerikaan en mezelf die we reeds hadden. Samen vormt dat een diverse, jolige bende om een stapje in de wereld te zetten en carnaval te gaan vieren in Ciudad Rodrigo. Dat is een dorp op een uurtje van Salamanca waar we genoten van stierengevechten, kermis en het amusement bezorgd door dronken Amerikanen. 

 

 

Een andere vaste waarde die ik hier opgebouwd heb zijn de luie zondagen. Vandaag was echter een uitzondering. Na uit te slapen en wat te lezen bleek het weer te mooi te zijn om binnen te zitten. Samen met Forrest ging ik een terras doen, daarna frisbee spelen met een hele hoop Amerikanen om af te sluiten met een lekker Belgisch biertje in Revolutum, de bar waar Alfie werkt en waar ook Mathieu en Charlotte bleken te zitten. De dag eindigde in de zetel met de film 'De Zaak Alzheimer' met Engelse ondertitels, een introductie Belgische cultuur voor Forrest.

Hasta luego!

Dime quién soy

Vannacht had ik een bizarre droom. Ik was in Gent en zat op een bus van De Lijn onderweg naar... Wel ja, geen idee naar waar eigenlijk, en dat is meteen de rode draad. De chauffeur van de bus was de enige echte Jacques Pottie. Na een kleine stop aan mijn kot reed de bus verder en besloot ik samen met Adriaan en Hanna af te stappen aan de Korenmarkt. Daarna moesten we onze trein halen naar Rock Werchter en het leek ons een goed idee iets eetbaars in Gent te kopen want op Rock Werchter zou dat veel te duur zijn. Ik zag een Panos en had plots heel veel zin in een lekkere smos (zonder tomaten uiteraard) gezien ik dat al lang niet meer gegeten had bij gebrek aan Panos in Spanje. Ik stapte dus de winkel binnen maar wat zag ik? Opeens was de Panos een tapasbar. De kaart was helemaal in het Spaans en ik vertaalde voor Adriaan en Hanna.
Hoe ik uiteindelijk nog aan eten geraakt ben, zullen we nooit weten want mijn droom hield daar op, ik werd wakker, at een kom cornflakes en begon deze blog te schrijven.

Om deze droom te begrijpen moeten een aantal dingen vermeld worden. Gedurende mijn reis door Andalousië was ik een loko (op zijn Vlaams, niet op zijn Spaans) die toeristen hielp in wat voor hen een vreemd land was waar ze de taal niet van spraken. Terwijl ik mij hiermee bezighield vertrokken alle Vlaamse Erasmussers in Salamanca en bleef ik als enige over.
Maar er is een hele lading nieuwe Vlamingen in Salamanca aangekomen en die heb ik maandag ontmoet. Allemaal heel vriendelijke en sympathieke meisjes. Toch voelde ik mij vrij anders dan hen. Ze liepen rond met een plannetje van de stad die mij zo vertrouwd is, hadden veel moeite om zich uit te drukken in het Spaans en hadden nog nooit gehoord van de meeste tapas op de kaart.

Conclusie van haar verhaal: ik heb een kleine identiteitscrisis. Gisterenavond had ik eerst een 'conferencecall' met de Korianderstraat en keek ik daarna naar de film van Code 37. Het zicht op Gent, de torens en de Sint-Pietersabdij, stemden mij melancholisch. De plannen om in de paasvakantie terug te keren naar Gent en op 28 juni naar Werchter te gaan hebben mij samen met de film en het telefoongesprek lichtjes verward.

De vraag stelt zich: wie ben ik nu eigenlijk? Laat ons de potentiële antwoorden eens overlopen.

• Vlaming. Eerste vaststelling in deze analyse is de taal die ik spreek. Nederlands met een Vlaams accent. Dit maakt dat ik het meest efficient communiceer met andere Vlamingen en de drempel om een band op te bouwen met andere Vlamingen iets kleiner is. Het is ook verbazingwekkend hoe makkelijk Vlamingen elkaar in Salamanca opzoeken. Op twee dagen had ik ze in september quasi allemaal gevonden en de nieuwe Vlamingen hebben elkaar ook heel rap gevonden. Met sommigen zijn daar mooie vriendschappen uit gegroeid. 
• Belg. De mensen die mij goed kennen, fronzen nu allicht hun wenkbrauwen. Mijn mening over Belgische identiteit is altijd geweest dat deze zich beperkt tot frieten en bier. Ons Belgenlandje heb ik altijd als een mislukte mop gezien. In het buitenland zie je echter ook andere kanten van het verhaal. Als je jezelf voorstelt, wil je de dingen zo eenvoudig mogelijk houden en vertel je dat je uit Belgium/Belgica komt. Belgium/Belgica is het land van bieren, wafels, chocolade, frituren en waar de mensen de politiek liefst ver van zich afhouden. En kijk eens aan, die eigenschappen vindt je ook terug in Wallonië. Er zijn zelfs taalkundige overeenkomsten gezien de gemiddelde Fransman raar kijkt bij het horen van de woorden GSM, septante, nonante, à l'aise,... 
• Salmantino/Spanjaard. Na een maand heb ik mezelf als geïntegreerd bestempeld. Ik weet mijn weg, ken de goede café's, heb een vast lessenrooster met vakken waar ik min of meer weet wat bij te verwachten en spreek de taal van de bevolking. Een Spanjaard ben ik daarmee echter nog lang niet. Mijn verblijf in dit land is tijdelijk zoals dat het geval is bij de meeste mensen die ik hier ken. 
• Europeaan. Als zijnde een Belg ben ik geboren en getogen in het centrum van Europa. Tevens ben ik de enige Europeaan op mijn kot. Als de gesprekken gaan over de eurocrisis, gaat dat voor mijn kotgenoten over een buitenlands probleem terwijl dit voor mij over harde realiteit gaat die mij effectief bezighoudt en een belangrijk deel van mijn toekomst zal bepalen. Ik spreek Engels, Frans en Spaans en een beetje Duits. Ik spreek dus alle belangrijke talen van dit continent. Tevens volg ik de politiek van de Europese landen en heb ik een vrij Europese visie op de Amerikaanse wereldpolitiek. 
• Wereldburger. Op zich vind ik dit een belachelijk woord gebaseerd op een vals links idee dat we allemaal mensen zijn onderverdeeld in klasses, uitgebuit door het kapitalistisch systeem, solidair met onze mede-onderdrukten. Allemaal gezever dus. Wat ik wel geweldig vind aan mijn wereldburgerschap is het ontmoeten van Indiërs, Amerikanen, Japanners en Brazilianen. Heel erg boeiend om mensen te ontmoeten die heel verschillend zijn maar soms ook heel gelijk. 

Soms mis ik Gent en mijn vrienden daar. Ik voel mij verwant met de andere Vlamingen hier en ook met Franstalige Belgen. Ik geloof sterk in Europa en ik ben gefascineerd door de wereld rondom mij.

Ik ben een beetje vanalles. En ik vind het geweldig.

I'm a bit of everything. And I love it.

Soy un poco de todo. Y me encanta.

Je suis un peu de tout. Et j'aime ça.


Hasta luego!

Una nueva empieza

Laat ik deze blog eerst en vooral beginnen met goed nieuws: ik ben geslaagd op al mijn vakken van het eerste semester. In Spanje is dat evident hoor ik de criticasters onder u denken, helaas denken enkele vrienden van mij die gebuisd zijn op enkele vakken daar toch anders over. Ik heb de indruk dat het niveau enorm afhangt van welke vakken je kiest. En zo komt je tot absurde situaties zoals mijn punten. Voor het vak waar ik geen klop voor moest doen, heb ik een 8,5/10. Voor het vak waar ik gigantisch veel moeite voor moest doen, heb ik een 5/10. Een 6 en een 7 vervolledigen het rijtje waardoor mijn punten hier gemiddeld iets hoger liggen dan in Gent vorig jaar. Maar dat is op zich wel gerechtvaardigd door het feit dat ik, volgens iemand die mij toch wel zeer goed kent, flinker studeer dan ik vorig jaar deed.

Na wat achteraf dus een succesvolle examenperiode bleek te zijn, vertrok ik een weekje op vakantie. In Sevilla zag ik de eerste avond Annelien en Koen, die genoten van hun laatste dagen in Spanje voor ze terug naar Gent trokken. De volgende dag kwamen Adriaan en Hanna aan en beleefden we samen twee zonnige dagen in Sevilla. Zij die achterbleven in de vrieskoude in België of Salamanca mogen best jaloers zijn op de 25 graden die wij hadden.

In Sevilla kwamen we ook de VGK tegen. Ze waren zo vriendelijk ons twee dagen mee te nemen, waardoor onze rondrit naar Cordoba en omstreken volledig gratis was. Ik heb er enorm van genoten om enkele vrienden een paar dagen terug te zien en samen met hen te genieten van de zon en de pracht van Andalousië. Bedankt Jacques en Lise voor de gastvrijheid en de mooie reis en bedankt ook Adriaan en Hanna voor het aangename gezelschap.

Donderdagochtend zijn onze wegen gescheiden. De VGK trok naar Granada, Adriaan en Hanna naar Malaga en ik naar Almería waar ik opgewacht werd met veel knuffels, kussen en tapas. Het werden drie dagen afscheid nemen van Sarah haar Erasmus, valiezen pakken, een afscheidsdiner maken, achteraf de rommel opruimen maar hetgeen mij voor altijd bij zal blijven was onze dagtocht in het natuurgebied van Cabo de Gata. Ik zag er natuur en stranden waarvan ik dacht dat ze niet bestonden in Europa. Zonder twijfel een van de mooiste Erasmusuitstappen die ik al gemaakt heb.

Gisteren was een keerpunt. Mijn Erasmus is halfverwege en het tweede semester stond voor de deur. Sarah nam het vliegtuig naar Brussel, ik de bus naar Salamanca. Het afscheid was zwaarder dan gewoonlijk en het besef dat ik nu nog steeds in Salamanca ben terwijl de Vlamingen in Spanje allemaal teruggekeerd zijn naar Gent, Leuven of Antwerpen sijpelt pas beetje bij beetje door.

Deze ochtend had ik mijn eerste les van het tweede semester. Dit semester gaan mijn vakken allemaal over Spanje en Latijns Amerika en gezien mijn Spaans al een pak beter is dan in september, kan ik vanaf de eerste week de les goed begrijpen en zie ik het volledig zitten. Bovendien bleken er enkele bekende gezichten in de les te zitten, Spanjaarden en enkele Erasmussers die een jaar blijven, waardoor een eventuele noodlijn voor notities misschien wel mogelijk is.

Eindigen doe ik met een paar mooie plannen voor het tweede semester.

• Deze week zal er gefeest worden en leer ik hopelijk wat nieuwe mensen kennen. Straks ga ik in elk geval al tapas eten met Sarah, een Vlaams meisje dat net toegekomen is in Salamanca. 
• Zaterdag is het carnaval in Ciudad Rodrigo, een stad op een uur van Salamanca. Stiergevechten gegarandeerd! 
• Vrijdag 9 maart komt Sarah terug naar Spanje en gaan we een paar dagen Jochen bezoeken, een naamgenoot die in het Baskenland verblijft dit jaar. 
• 22 maart komen Stijn, Emma en Kimmy mij vijf dagen bezoeken. Feestjes en roadtrips gegarandeerd met Stijn als chauffeur. 
• De tweede week van de paasvakantie ben ik in terug in België en op 10 april ga ik naar Pete Doherty in de Vooruit. Beste cadeau ooit. 
• Ergens in de loop van de maand juni keer ik Spanje voorgoed de rug toe en op 28 juni ga ik dat uitgebreid vieren op Rock Werchter. 
• Tussendoor zou ik ook graag mijn bachelorpaper schrijven. 

Hasta luego!

Como cambia la vida

Het is begin februari, ik woon ondertussen reeds een dikke vier maand in Salamanca en ik blijf nog eens even lang. Er is dus helemaal nog geen sprake van afscheid, ik zit nog maar aan de helft van mijn Spaans avontuur. Toch heb ik sterk overwogen om deze blog “la despedida” te titelen.

In december was er al het afscheid van enkele taalstudenten. Zo was er Ruben, de sympathieke Nederlandse jongen wiens cursus Spaans erop zat, en de sympathieke Amerikanen met wie ik in december eens uitging.
Nu de examenperiode erop zit, zeggen ook een hele hoop Erasmusstudenten vaarwel aan hun leven van fiesta y siesta. Valiezen worden gepakt waardoor de nodige stress over het maximum aantal kilo's weer een feit is, afscheidsdrinks gegeven, Spaanse vlaggen gesigneerd en als er eens niet gestaakt wordt, vertrekken er vluchten uit Madrid en Valladolid naar alle uithoeken van Europa om studenten terug thuis te brengen. Bij dezen zeg ik tegen alle mensen die ik het afgelopen semester ontmoet heb en die nu Salamanca achter zich laten een welgemeende:

Hasta luego!

Maar het einde van iets is telkens het begin van iets nieuws. Het nieuwe semester staat voor de deur met tal van uitdagingen. Nieuwe vakken, nieuwe mensen, nieuwe oorden. Deze drie dingen staan mij te wachten.

Beetje bij beetje komt de toestroom van nieuwe studenten op gang. Tijdens de kerstvakantie besloot Sam, mijn Vlaamse kotgenoot te verhuizen. Dit betekende dus de zoektocht naar een nieuwe kotgenoot. Uiteindelijk viel de keuze op Forrest, een Amerikaanse jongen uit Princeton die voor hij aan de universiteit begint nog rap wat Spaans komt studeren. Tevens is er Gabriel, een Canadees die in het tweede semester een uitwisseling doet en al ruim op tijd aangekomen is.
Engels begint meer en meer mijn eerste taal te worden, gevolgd door Spaans en Nederlands. Die laatste taal zal door het vertrek van de meeste Vlaamse studenten deze week meer en meer beperkt worden tot mijn “skypetaal”. Ik probeer mijn Frans ook wat op punt te houden maar helaas bengelt dat momenteel een beetje achterop.

Maar voor het tweede semester definitief van start kan gaan, staan er nog twee dingen op het programma. Eerst en vooral mijn laatste examen afleggen morgenvroeg. Daarna stap ik op de bus richting Sevilla en kan ook voor mij de intersemestriële vakantie beginnen. Op mijn trip door Sevilla, Cordoba en (nogmaals) Almería zal ik enkele oude vrienden terugzien. Dat kan enkel maar fijn zijn. En eens ik terug in Salamanca ben, kan er een heel nieuw semester beginnen. Nieuwe oorden, nieuwe vakken en nieuwe vrienden. Het zal weer met vallen en opstaan worden, maar van een ding ben ik zeker. Het zal het weer helemaal waard zijn.


Hasta pronto, segundo semestre!

El espejo del mar

6 januari is een belangrijke dag in Spanje. In België stelt Driekoningen niet veel voor, Reyes Magos in Spanje des te meer. Maar voor mij was 6 januari vooral een belangrijke dag omdat ik terugkeerde naar Spanje. En gezien mijn eerste examen pas op 25 januari is, besloot ik nog twee weken bij Sarah in Almería te gaan studeren.

Los van het feit dat mijn examens pas laat beginnen, heb ik ook slechts drie examens. Dat gaf mij dus de tijd om alles rustig aan te doen en af en toe een vrij moment te nemen. 7 januari was nog geen blokdag. Leren na een veel te korte nacht (dank u Ryanair voor de vluchturen) is sowieso onbegonnen werk maar dat was niet de enige reden waarom ik en Sarah besloten nog niet aan den blok te beginnen. We kregen namelijk onverwacht bezoek in Almería. Niemand minder dan Jacques Pottie bleek opeens in Spanje te vertoeven. En dat kon uiteraard niet voorbij gaan zonder samen tapas te gaan eten en daarna in de welgekende stijl van Jacques op roadtrip te vertrekken. We trokken richting Cabo de Gata, een mooi stukje natuur op slechts 30 kilometer van Almería dat zeker de moeite was.

 

 

De week die daar op volgde, spendeerde ik in de bibliotheek van Almería. Met matig succes. Studeren werkte nogal op mijn humeur en je thuisvoelen in een stad waar je amper iemand kent, is niet zo gemakkelijk. Het weekend dat erop volgde, maakte echter veel goed. Zoals reeds gezegd: veel tijd schept veel opties en gezien mijn examens zo laat duren is de tijd om achteraf te reizen iets beperkter dan ik hoopte. Dus gingen we een weekendje naar Malaga. Nu niet de stad waar je direct aan denkt als je een tripje wil doen maar het was een veel aangenamere stad dan verwacht, op slechts drie uur bus van Almería. We verbleven in een van de betere hostels die ik ooit heb meegemaakt. Heel sympathieke mensen, goedkoop, lekkere en goedkope mogelijkheid tot avondeten, wat wil een mens nog meer?
Vanuit Malaga is een daguitstap naar Ronda zeker de moeite. We genoten van de prachtige landschappen onderweg en ter plekke aanschouwden we een brug over een ravijn van 100 meter. Ronda is de plek waar het moderne stierengevecht is uitgevonden. Een bezoek aan een “Plaza de torres” kon dus ook niet ontbreken. 

 

 

 

Toerist spelen terwijl de meeste mensen aan het studeren zijn, het is een ervaring. Maar te weinig studeren wenste ik mij ook niet te permiteren dus eenmaal terug in Almería ging ik terug aan de slag. En ik heb best nog genoten van nog een aantal dagen in wat “de spiegel van de zee” heet, waar de zon altijd schijnt en het slechts één dag regent, de Chinees goedkoop is, gekke Italianen het nodige amusement bezorgen en de tapas lekker zijn.

En toch moet het gezegd worden: ik miste Salamanca. De stad waar ik alles binnen wandelafstand heb en mij niet blauw moet betalen aan stomme bussen, waar mijn gekke vrienden verblijven en waar de mensen deftig Spaans spreken.
En Salamanca miste mij. Of alleszins toch mijn appartement. Meer dan ik verwacht had. Toen ik terug thuis kwam, hingen er post-its met leuke opschriften overal. Aan de voordeur, aan mijn kamerdeur, mijn keukenkast, op mijn bed, op mijn bureau,... Overal!

Mucha gracias, compañeros de piso.

Hasta luego!