Turista en su propio país

Er zijn van die momenten waarop je je ondanks je jonge leeftijd toch al oud en volwassen voelt. Tijdens mijn laatste dagen in Salamanca voor de kerstvakantie had ik zo enkele momenten. 

Terwijl het einde van de deadlines in zicht kwam, zat er ook wat jong geweld aan te komen. Dinsdagavond kwam mijn zus, Laura, samen met haar vriendje, Emile, aan in Salamanca. Het vliegtuig had een uur vertraging en zoals te verwachten konden de mensen in het busstation helemaal geen Engels. Het beste moest dan nog steeds komen want na een uurtje ontdekten ze al dat hun camera op de bus was blijven liggen.
De zoektocht was uiteraard hopeloos. Naar de busmaatschappij bellen bleek aanvankelijk niet te lukken en in het busstation konden ze ook niet veel doen. De man achter het loket was wel zo vriendelijk om... een telefoonnummer te geven. Ironie kent geen grenzen.
Iedereen herinnert zich nog de aflevering van Basta met de containter op de oprit van Mobistar? Wel, je denkt misschien dat dat een parodie op de werkelijkheid was, maar ik zeg u: de werkelijkheid is nog veel beter. Op nummertjes duwen kennen ze hier nog niet. Je moet de optie die je wenst nazeggen. Oh ja, plezier verzekerd maar effectief geholpen worden zat er helaas niet in.

Mijn voorlaatste dag in Salamanca spendeerde ik als toerist. Het was tof om 'mijn stad' eens aan enkele Vlamingen te tonen. We deden dingen die ik zelf nog nooit gedaan had, we bezochten de oude universiteit en beklommen de kathedraal. Ik was best onder de indruk en kijk er naar uit de kathedraal nog eens te beklimmen, maar dan wel als het terug wat mooier weer begint te worden.

Zaterdag was een belangrijke dag: Kerstavond. Vroeg genoeg opstaan om op tijd thuis te zijn. Dat bleek het plan van vele Belgen in Spanje die dag. Zo zat ik op een vliegtuig vol pretwijven uit Valladolid die blij waren terug naar hun mama te gaan gezien die voor hen kookt en poetst. Laat dat nu niet direct een van de redenen zijn waarom ik met plezier nog eens terug naar mijn Heimat keerde.
Nee, ik ben met plezier twee weken terug in het land om nog eens een paar toffe dingen te doen. De toerist uithangen in eigen land bijvoorbeeld, maandag stond er een bezoekje aan Gent gepland. De bedoeling was om de stad te tonen aan Prakriti, die een weekje in België is, maar door omstandigheden ging dat niet door en werd het dagje vrienden bezoeken en rondkuieren in de stad (ook niet slecht dus).

De volgende dag kwam Prakriti dan naar Sinaai. En omdat daar niet veel te zien valt en ook wel omdat het haar laatste dag in België was, bezochten we Antwerpen. De stad aan de Schelde die ook voor Sarah onverkend terrein bleek te zijn. Het is soms toch raar om te beseffen hoe weinig je weet over de mooie plaatsen in je eigen land. We zagen de Groenplaats, de kathedraal, de kerstmarkt op de Grote Markt (waar we een lekkere wafel aten) en het Hendrik Conscienceplein. Als een echte gids vertelde ik in het Engels over Brabo die zijn hand verloor en over het belang van Hendrik Conscience in de emancipatie van Vlaanderen. 

 
Toerist zijn is leuk. Je ziet dingen die je anders niet ziet. Toch is het ook leuk om je nog eens thuis te voelen. De kerstboom, de warme haard, een lekker kerstdiner en morgen nog eens een avondje in de Amber. Een en al gezelligheid, dat apprecieer ik in ons koude landje. En dus ben ik blij om nog eens twee weken 'thuis' te zijn. 

Hasta el nuevo año!

Johnny, la gente esta muy loca. What the fuck?

Ik weet niet of u het al wist maar Spanjaarden zijn soms wel rare jongens. Mensen hier zijn veel directer, beleefdheidscultuur is onbestaande en ze houden er rare gewoontes zoals siëstas op na. Ook hun feestdagen zijn maar bizar. Ze vieren de ontdekking van Amerika, de onbevlekte ontvangenis en kennen Sinterklaas niet terwijl die net uit hun land komt. Het meest bizarre is dan nog steeds niet gezegd want ze snappen hier ook niet dat 2012 pas op 1 januari begint. 

Op 15 december vierden we hier Nochevieja universitaria. Gezien Salamanca een studentenstad is en de meeste studenten in de kerstvakantie thuis zijn, vieren ze twee weken voor datum Nieuwjaar. En met succes, bussen kwamen uit heel Spanje toe om er een onvergetelijke nacht van te maken. Om middernacht telde heel de Plaza Mayor tot 12 (aan aftellen doen ze hier niet mee) en bij elke tel moest je... zoals ik al zei, rare gewoontes... een druif in je mond steken. 

Helaas was de nacht voor mij al om 2u beëindigd gezien ik de dag erna een paper van minimum 15 pagina's moest indienen. En die was uiteraard nog niet af. Grappige anekdote is dat nadat een bevallige assistente al de taalfouten eruit had gehaald, er eentje vergeten bleek te zijn. Oh jawel, er stond een fout in de titel. Ach ja, kan gebeuren zeker? 

Naast Spanjaarden is er nog een volk dat echt wel een ras apart is. Ze komen over heel de wereld en zijn zelden gewenst, hun Spaans trekt vaak op geen bal en hun beeld over Europa is doorgaans dat van een groot pretpark waar alles klein en schattig is. Rarara, wie zijn het? Amerikanen, uiteraard. Verder zijn ze heel erg goed in een drama te maken van alles. En dan denken we op dit appartement direct aan Anna. Anna is 28 jaar oud, Amerikaans en is ervan overtuigd dat geen enkele jongen nee tegen haar kan zeggen. Nochtans is haar linker neusvleugel groter dan haar rechter en kan ze geen vet eten (Serieus, waarom weet ik dit?). Verder loopt ze helemaal gek van (oh ja, dit is geen grap) Alfie. Je weet wel, mijn homoseksuele kotgenoot. Het hoeft allicht niet veel extra uitleg om aan te tonen dat Amerikanen in onze ogen ronduit gestoord zijn. Maar zoals bij elke regel zijn er ook uitzonderingen.

Zaterdagavond was een van die avonden waarop ik mij een beetje verveelde. Nu moet je weten dat in Gent zoiets mij zelden overkomt omdat je altijd wel goede vrienden in de buurt hebt om iets mee te doen. Gezien ik echter nog maar enkele maanden hier ben en gezien Erasmus soms een beetje oppervlakkig is, heb ik hier nog niet dat soort supergoede vrienden en dat stemde mij een beetje triest. Maar het kan verkeren. Heel toevallig was er die avond een Amerikaanse vriend van Sam uitgenodigd om te eten. En het werd een geweldige avond. Het was heel tof om weer eens een zeer interessante, sociale, open van geest zijnde persoon te ontmoeten. Je weet wel, dat soort mensen die je thuis eigenlijk amper tegenkomt. 

Uiteindelijk eindigde de avond pas om 5u 's ochtends toen ik afscheid nam van enkele Amerikanen met wie ik een heel toffe uitgaansnacht had beleefd in clubs waar ik daarvoor nog nooit geweest was. Helaas steken ze donderdag al weer de grote plas over, maar een ding was direct afgesproken: we zien elkaar nog wel eens voor ze vertrekken. En dan besef je weer waarom je op Erasmus bent en waarom ik na de kerstvakantie heel veel zin zal hebben om terug te keren. 

Feliz Navidad y hasta pronto! 

Un viaje a Marruecos (también llamado Andalucía)

Welgeteld vier dagen heeft het geduurd. Vier luttele dagen kwam ik weer de sfeer in Salamanca opsnuiven. Even een überzalige fiesta britanica in de Irish meepikken en weg was ik. De bus op naar Madrid. Niet geheel volgens het oorspronkelijke plan kwam Sarah daar ook net toe, recht uit België. Helaas was haar bezoek aan ons landje minder feestelijk als het mijne gezien haar grootvader op sterven ligt. Al een geluk dat mijn aanwezigheid mensen opbeurt. Zo blijkt. 

Een paar uurtjes slapen in een slecht hostelbed en 's ochtends vroeg het vliegtuig richting Almería. En omdat daar niet veel te zien valt, vertrokken we de volgende dag een weekendje naar Granada. Verdienen toch een positieve opmerking: Burgerking en John Lennon.

 

In Granada zag ik Ellen terug. Ze was zo vriendelijk om ons een slaapplaats aan te bieden en ons de stad te tonen. Die deed mij enorm denken aan Marrakech. Beiden zijn omgeven door bergen en staan vol gebouwen in Arabische bouwstijl. Het Alhambra was dubbel en dik de moeite, net als de vele teterías, soeks en tapas. Het was een heel tof weekend. Daarom zou ik via deze weg ook nog eens Ellen willen bedanken voor het fantastische weekend. Je bent nog steeds welkom hier in Salamanca, ook al heb je er helemaal geen tijd voor.



Eenmaal terug in Almería herinnerde ik me plots weer dat ik veel werk had. En gezien er nog steeds niet veel te zien was in de stad, ging ik met Sarah naar de universiteit om ons een middagje in de bibliotheek te installeren. U ziet maar: ik ben een ijverige student die zelfs op reis zijn werk niet verwaarloost.
De universiteit in Almería is trouwens helemaal anders dan in Salamanca. Net zoals in Gent is de universiteit in Salamanca historisch gegroeid waardoor de faculteiten, bibliotheken, studentenrestaurants en dergelijke over heel de stad verspreid zijn. In Almería is alles geconcentreerd op een gigantisch terein 5 kilometer buiten het centrum van de stad. Onmogelijk dus er te geraken zonder bus. Tenzij je echt van een zeer lange strandwandeling houdt.
Want strand is er genoeg. Gecombineerd met het zonnige weer maakt dit Almería tot een perfecte bestemming voor zonnekloppers. Op 6 december vierden we Sinterklaas door eindelijk eens de stad echt te bezoeken. En er bleken zowaar enkele mooie plekjes te zijn. De kathedraal, de Plaza de la Constitución en de Arabische baden konden mij zeer bekoren. Misschien het kasteel ook, maar dat bleek helaas gesloten te zijn.

 

De volgende dag keerden we terug naar Salamanca. Toen ik in een metrostation in Madrid liep, hoorde ik iets dat je niet zou verwachten. Er was een violist sinterklaasliedjes aan het spelen. Lijkt op zich doodnormaal, moest het niet zijn dat die goede oude man helemaal niet bestaat in Spanje. Voor de eerste keer in mijn leven gaf ik geld aan een straatmuzikant.
Eenmaal in Salamanca werd het leven een stukje saaier. Er was veel werk te doen gezien ik deze week drie deadlines heb. Enkele lichtpuntjes in deze donkere dagen: donderdag is het noche vieja universitaria. In Salamanca heeft men de gewoonte op 15 december al eens Nieuwjaar te vieren voor alle studenten naar huis gaan.
Want dat zit er ook voor mij al weer aan te komen. Volgende week dinsdag komt mijn zus mij een paar dagen bezoeken samen met haar lief. Zaterdag keren we dan allemaal samen terug naar België, net op tijd om Kerstmis te vieren met de familie. En wie kijkt daar nu niet naar uit?

Triviale weetjes van de week:

• De kerstverlichting in de straten van Salamanca is oerlelijk 
• Een prof hier schafte zijn les af omdat hij een congres had in Mexico. Om dat 'goed te maken' had hij voor iedereen een typische lolly uit Mexico. Karamel met chili. Compleet oneetbaar. 
• Het is koud in Salamanca. Stop dus allemaal met denken dat het altijd warm is in Spanje. 
• “Ai se eu te pego” is hier heel hip. En het is in het Portugees, niet in het Spaans. 

Hasta luego!