¿Hay una vida despues de Erasmus?

Mijn leven in Salamanca heeft hier weer zijn gewone draai gevonden. Uitgaan, lessen volgen, bachelorpaper schrijven en in het weekend uitrusten. Eerst en vooral zal ik de familie en de sceptici (“Dient dat belastinggeld gewoon om wat studenten op vakantie te sturen?”) onder de lezers goed nieuws meedelen: mijn bachelorpaper telt 10 dagen voor de deadline 8800 woorden. Nu nog de laatste vragen naar mijn promotor mailen, conclusies schrijven, het geheel eens overkijken, een vliegticket naar België boeken en hem daar gaan presenteren. Met andere woorden: bachelorpaper afwerken in eerste zit, check!

Ondertussen zit het eerste semester er al enkele maanden op, en het tweede binnenkort ook. Dat betekent dus dat de mensen die in het eerste semester op Erasmus geweest zijn al een nieuw leven opgebouwd hebben. Of niet?
Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb al alle soorten verhalen gehoord. De ene heeft het moeilijk met zich terug aan te passen en kijkt vol heimwee terug naar zijn Erasmus, de andere heeft zijn leven een nieuwe invulling gegeven, nog een ander keert terug naar zijn oude leven en de slimsten proberen het beste van twee werelden te combineren. Het zet mij aan het denken. Hoe zal ik mijn leven aanpakken na een jaar in Salamanca? Tot welk van de typologieën die ik zonet beschreven heb zal ik behoren?

Heimwee
Heimwee is een gevoel dat iedereen die op Erasmus is geweest sowieso wel kent. Moeite om je terug aan te passen hebben velen allicht ook. Dit mag echter geen overwegend gevoel worden. Mijn week in België leerde mij dat je terug aanpassen voor zo'n korte periode eigenlijk heel makkelijk ging. Hopelijk lukt dit op lange termijn ook. Het zal met vallen en opstaan worden, maar ik zie het wel zitten en kijk er af en toe ook wel naar uit.

Terug naar het oude leven? 

Sommige mensen zijn eigenlijk nooit op Erasmus gegaan met de bedoeling een nieuwe wending te geven aan hun leven. Ze zijn een paar maand op vakantie in het buitenland, hebben nooit echt de intentie zich daar te integreren, studeren zo veel als noodzakelijk maar amuseren zich vooral zoveel mogelijk en keren daarna gewoon naar huis. En uiteraard is daar niks mee, iedereen zijn eigen manier. Anderen hebben echter wel de intentie iets nieuws te hebben in hun leven maar keren daarna gewoon terug naar hun oude leven omdat het nu eenmaal vertrouwd en veilig aanvoelt. En dat vind ik dan maar lame. Veel woorden, weinig daden. Dit is alvast niet hoe ik mijn leven na Erasmus wil.
En eigenlijk kan dat ook niet omwille van een heel simpele reden: mijn oude leven, dat bestaat niet meer. Het studentenleven dat ik gisteren kende, wordt morgen beleefd door een nieuwe generatie waar ik nog weinig affiniteit mee heb. Dat lint, die kiel, die gekke feestjes, dat presidium: dat zal er volgend jaar simpelweg niet meer zijn. En ben ik daar rouwig om? Absoluut niet. De vrienden die ik maakte, zijn dat vandaag en ook volgend jaar nog steeds. En zij zijn de enigen die er toe doen.

Een nieuw leven dan maar? 

Nieuwe plannen en ideeën, daar zit mijn hoofd vol mee. Ik probeer ze realistisch te houden, want als er een ding is waar ik het voor heb zijn het mensen die om ter gekste plannen maken om ze dan niet uit te voeren. Ik geef enkele voorbeelden van ideeën, zaken die ik vroeger niet deed maar nu wel wil doen

• Nieuwe dingen in Gent ontdekken (cultuur, nieuwe cafés)
• Dit najaar teruggaan naar Salamanca voor Prakriti, Alfie, Laura en Justin 
• De komende jaren reizen naar Noord-Amerika (Canada en VS) en India 
• Eigenlijk valt dit gewoon onder de noemer: contact houden met mensen die ik op Erasmus ontmoet heb en ze gaan bezoeken (ook in België, beide kanten van de taalgrens zowaar) 
• Om bovenstaande zaken waar te kunnen maken: voldoende werken, als het even kan ook in het jaar
• Mij inschrijven voor couchsurfing 
• Erasmussers in Gent leren kennen 
• ... 

Het beste van twee werelden 

Een ander voornemen heeft dan weer alles met mijn oude wereld te maken. Oude vrienden niet verwaarlozen, en dus ook geen tijd meer verspillen aan mensen van wie gebleken is dat ze het niet waard zijn.
Het resultaat van deze denkoefening is heel eenvoudig: het goede van vroeger bewaren en aanvullen met het goede van het nieuwe. Zo wil ik mijn leven in Vlaanderen iets nieuws geven. En wie weet ga ik in de toekomst nog wel eens een tijdje naar het buitenland. Stiekem droom ik van niet meer te studeren maar te werken in het buitenland. En dan valt de naam Zuid-Afrika wel eens. Maar dromen zijn dromen. Wie weet worden ze ooit waarheid, wie weet worden ze vervangen door iets dat het volledig waard is om dromen voor te laten vallen. Maar dat zien we dan wel. Van een ding ben ik na dit jaar in elk geval overtuigd: als je iets ECHT wil, is het mogelijk.

Hasta luego!