Op een beetje gesukkel met de weg na, geraakten we vrij vlot in Porto. Eens we geïnstalleerd waren, konden we rustig de stad verkennen. Ik verwachtte een vuile havenstad maar kreeg een centrum te zien dat best de moeite waard is. De brug over de Douro is gebouwd door Eifel, hetgeen vrij duidelijk te merken valt aan de bouwstijl. Toen het donker werd, bekeken we de verlichte stad vanaf de overkant van het water. Echt een prachtig uitzicht.
Die avond hadden we afgesproken met Erika, een Vlaams meisje op Erasmus in Porto, die ons het nachtleven toonde. Het was heel gezellig om iets te gaan drinken en eens met mensen daar te praten. Portugezen zijn doorgaans beter in vreemde talen dan Spanjaarden. Een geluk overigens, want Portugees is zeer moeilijk te begrijpen. Het lijkt op Spaans maar wordt vaak heel anders uitgesproken. De meeste Portugezen kunnen wel vrij goed Spaans maar uit een zekere trots verkiezen ze toch Engels. Een ander verschil dat opviel was dat Portugezen een pak minder luidruchtig zijn. Een plein vol mensen in Porto klinkt een pak stiller dan een plein in Salamanca.
Het echte uitgaansleven viel uiteindelijk maar tegen. Een veelbelovend feestje in een studentenhuis bleek zo leeg als iets te zijn en de andere clubs waren een pak verder gelegen. Een probleem dat in Salamanca niet bestaat gezien het centrum hier vrij klein is.
Een opvallend fenomeen in Porto zijn de zwarte capes die studenten dragen. Het is een beetje zoals een lint in Gent: je krijgt het als je gedoopt wordt en je draagt het als een statussymbool. Het verschil is dat een doop daar een heel jaar duurt waarbij de studenten minstens elke week een bepaalde opdracht krijgen. De capes waren een inspiratie voor de boeken van Harry Potter. JK Rowling heeft namelijk een tijdje in Porto geleefd.
Zondag was het tijd voor een middagje aan de Atlantische Oceaan. Ondanks het feit dat het al oktober is, is het hier nog steeds 30 graden. Ideaal strandweer dus! Met zijn hoge golven en rotsen is de Portugese kust best aantrekkelijk.
Conclusie? Ik verwachtte er helemaal niks van maar Porto is zeker de moeite voor een weekendje.
Stilletjes aan begint mijn leven hier structuur te krijgen. Ik heb een nieuw vak gekozen, moet aan mijn taken beginnen denken en ik heb niet meer elke ochtend les om 9u. Ik weet nu ook waar en wanneer de goede feestjes zijn en begin naast de bende Belgen ook stilletjes aan vrienden te worden met enkele mensen uit de politieke wetenschappen en mijn kotgenoten. Mensen ontmoeten is hier doorgaans niet moeilijk gezien iedereen daar voor openstaat en zo worden vrienden van vrienden al rap ook jouw vrienden.
Mijn kotgenoten zijn trouwens niet meer dezelfde als de kotgenoten uit de vorige blogs. Laura en Anna zijn verhuisd en vervangen door twee andere mensen. Samen met Alfie behoor ik hier dus al tot de anciens.
Prakriti is een Indisch meisje uit New Delhi. Ze heeft net haar bachelor filosofie afgewerkt en komt nu een jaar Spaans studeren in Salamanca. Sam is een Vlaamse jongen die net zijn master fysica in Leuven behaald heeft. Hij komt naar Salamanca om een specifieke manama te volgen en om Spaans te leren. Het klikt echt heel goed op ons kot. Ik pas mij zelfs aan door samen met mijn kotgenoten vegetarisch te eten, gezien ze zo vriendelijk zijn om het voor mij klaar te maken. Jaja, u leest dit goed. Er zijn zelfs foto's van.
Dinsdagavond gingen we allemaal samen naar “la fiesta holandesa” in de Irish Rover. Een heel tof feestje waarbij de gewone hits afgewisseld werden door De Jeugd van Tegenwoordig, Marco Borsato en, hoe kon het ook anders, een polonaise met Frans Bauer.
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten