Sinds maandag is het officieel: ik ben een student aan de Universidad de Salamanca voor het academiejaar 2011-2012. Met studentenkaart en al. En een lelijke pasfoto uiteraard, wat had je gedacht. Ik ben ingeschreven voor 8 vakken waarvoor ik geacht word te slagen dit jaar. Point of no return. Entonces, vamos!
Zij die denken dat het in Spanje uitsluitend fiesta en siesta is, vergissen zich. Op zich is de leerstof hier zeker niet moeilijk maar er wordt toch wel verwacht dat je tamelijk wat teksten leest en op een of andere manier verwerkt. Soms via een presentatie, soms door er een taakje over te maken, soms via discussie in de les en uiteraard ook door er op het examen naar te peilen. Een presentatie moet ik voorlopig nog niet maken en in de lesdiscussie's is het opvallend stil bij de meeste erasmussers. Op zich ook niks verwonderlijk. In het dagelijkse leven kan ik mij wel behelpen in het Spaans en ondertussen heb ik ook al genoeg Spanjaarden ontmoet om te weten dat een gesprek “poco a poco y con algunas palababras ingleses” mogelijk is maar een discussie over de wereldgeschiedenis volgens Braudel in het Spaans voeren blijft toch nog een beetje te hoog gegrepen. Een tekst erover lezen is trouwens ook allesbehalve eenvoudig. Maar opgeven is voor mietjes dus we blijven er vollenbak in geloven! Gisteren was ik licht euforisch nadat ik zowaar een les had kunnen volgen. Tot nu toe was weten waarover het ging al een mooie prestatie maar gisteren kon ik de uitleg begrijpen en notities nemen in een mengeling van Spaans en Nederlands. Een artikel uit El País over de Spaanse grondwet en het referendum in het Baskenland lezen, samenvatten en becomentariëren bleek vandaag echter onmogelijk zonder de vertaalmachine van Google Chrome. Ach ja, dat komt wel zeker.
Ondertussen kabbelt het leven hier rustig verder. Een Frans-Belgisch feestje in de Irish Rover bleek vooral Frans te zijn, met hier en daar een vleugje Soulwax, Kate Ryan of Milk Inc. Uiteindelijk werd dan toch “Dos cervezas por favor!” gespeeld. Dit was tevens de enige zin die iedereen uit volle borst meezong. Al is dit buiten de Vlamingen gerekend, die konden het uiteraard wel van begin tot einde meezingen.
Missie “introductie van de Vlaamse cultuur in Spanje” volbracht. Gezien we hier met een hele kolonie Vlamingen zijn, wordt het misschien eens tijd om faciliteiten aan te vragen. Kwestie van de integratie te vervolledigen. Of toch maar niet?
Voor degenen die het nog niet doorhadden: aanpassing en integratie zijn het onderwerp van deze blog. Na een maand tijd behoor je als student in Salamanca toch al een beetje tot die locals die weten waar en wanneer ze een straat kunnen oversteken ongeacht de aanwezigheid van een verkeerslicht, waar de mooie plaatsen zijn, waar er een feestje kan gebouwd worden en waar er rustig een pintje kan gedronken worden, in welk park er aan sport kan worden gedaan en in welk park je een romantische wandeling met je lief kan maken. Tevens ben ik ook een van die mensen die toeristen op de Plaza Mayor omverloopt als de les bijna begint en de faculteit nog een heel pak verder ligt. Je ziet het, ik ben al nen echten.
Integratie houdt ook in dat het studentenleven in Gent een jaar lang niet aan mij besteed zal zijn. Een nieuw leven opbouwen houdt ook in dat je het vorige achter je laat. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik graag op de hoogte ben van alles wat er gebeurt in Gent. Het is tof om dat allemaal te weten maar raar genoeg roept het niet zoveel gemis op. Het leven an sich lijkt daar nog steeds sterk op wat het vorig jaar was. Al is er wel een uitzondering: het lustrum van de VGK in november waarvoor ik naar huis ga. Ik kijk er alvast naar uit om nog eens te cantussen en naar het galabal te gaan met de mensen die ik daar zo graag heb. Het feestbeest dat zichzelf consequent overschat op eender welk vlak in het leven, de sportpreses met een rookverslaving, de schooldirecteur met een verslaving aan Karmeliet, de toogfilosoof en tevens eeuwige vrijgezel die van 't straat is geraakt, de West-Vlaamse versie van mijn Mexicaanse homokotgenoot, de sociaal werkster die bang is van mensen en het lieve, onzekere meisje dat mij tevergeefs op een beter pad probeerde te brengen door mij vegetarisch te doen eten.
En uiteraard vergeet ik er dan nog een hele hoop (ik kan nu eenmaal niet over iedereen zo'n zin bedenken), maar wie dit leest en zich benadeeld voelt: ik kijk er naar uit om ook jou in november terug te zien.
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten