I like to be in America

Er was een tijd waarin we allemaal droomden over Amerika. In Europa was er oorlog, ellende, honger en verdrukking. In Amerika was er vrijheid, verdraagzaamheid en rijkdom. Generaties lang verlieten mensen alles wat ze hadden in de oude wereld en werden ze bij aankomst in New York verwelkomd door het Vrijheidsbeeld. Immigranten bouwden er een nieuwe samenleving op die beter en grootster zou zijn dan wat ze ooit gekend hadden. En toen het in de oude wereld helemaal vierkant draaide en fascisme het hele continent inpalmde, waren het de Amerikanen die ons kwamen bevrijden met chocolade, sigaretten en Coca Cola. 
Tijden zijn veranderd. In plaats van vrijheid brengt de VS ons vandaag oorlog en economische crisis. Men is er bang van alles. Van hun eigen regering die te veel macht krijgt met de 'health care bill', van de groei in China, van de oorlog, van terrorisme en vooral van buitenlanders. Het land dat ooit opgebouwd werd door immigranten bouwde zelfs even muren aan zijn grens met Mexico en kruipt beetje bij beetje terug in zijn schelp. Amerikanen worden niet meer bewonderd maar uitgelachen. Ze worden gemeden wegens te luid, te dronken en hun onwil/onkunde om Spaans te praten. En als ze het al kunnen is het met meest vreselijke accent dat je je kan inbeelden.

Nu, het dient gezegd te worden: er zitten er ook wel toffe tussen. Mijn kotgenoot Forrest bijvoorbeeld beantwoordt slechts op weinig vlakken aan het stereotiepe beeld dat wij erop nahielden van Amerikanen. Hij is een rustige, sympathieke jongen die goed Spaans spreekt en helemaal geen probleem heeft om met mate te drinken. 

Via hem en Prakriti heb ik er een heel pak ontmoet. De ene beantwoordt enorm aan het cliché, de andere amper of niet. In elk geval: ze zijn doorgaans wel vrij sympathiek.

Afgelopen zondag deed ik met drie Amerikanen een tripje into the wild. Het werd een fijne dag met enkele pittoreske dorpjes en een fikse wandeling. Het deed mij soms verdacht veel aan de Ardennen denken. Overal bos, nog een beetje herfstkleuren in het landschap, hier en daar een klein watervalletje en op het einde een dorpje waar er in het enige café een aantal bejaarden zaten te kaarten en een beetje later naar voetbal te kijken.

Het was dus eens iets anders de laatste twee weken. Eerst een klein, charmant, typisch dorpje met stierengevechten en de week erna een tripje in de natuur. Maar genoeg daarvan. Als de tussentijdse deadline voor mijn bachelorpaper op 1 maart erop zit, wordt het eindelijk tijd voor de stad der steden. Madrid, de hoofdstad van Spanje. Stad van de hitte in de zomer, de kunst in het Prado, de aangename sfeer in de barrios en de fiesta en indignados op de Puerta del Sol. Tot nu toe ben ik er slechts heel even geweest, tijd dus om de stad volledig in mij op te nemen. 

Hasta luego!

La segunda primera semana

Maandagochtend, 9 uur. Start van de tweede helft van het academiejaar. Tijd dus voor een tweede eerste week in Erasmusland.

De gelijkenissen met de eerste week in september waren er. Ik ging weer op zoek naar de juiste aula, zocht een zitplaats ergens eenzaam in het auditorium, keek rond mij op zoek naar mensen om mee kennis te maken en wachtte ondertussen op de prof die uiteraard te laat was.
Er waren ook verschillen. Ik wist welke lessen ik zou nemen, af en toe bleek er al eens een bekend gezicht in de les te zitten en de prof sprak een taal die ik ondertussen wel vrij goed begreep. Deze keer panikeerde ik ook niet bij het horen van een taakje zoals menig ander buitenlandse student wel doet.

Ik ontmoette sympathieke mensen, had een beetje smalltalk en bekeek wat mij te wachten stond. Vier nieuwe vakken: Política y violencia en la España de los años 30, Estado y nación en la España Contemporánea, Historia de la España Actual en Historia de América Latina actual.
Ze bleken allemaal interessant en ook doenbaar. Niet te veel taakjes en een haalbaar examen. Wel geen cursussen of powerpoint waardoor ik aangewezen ben op twee zaken: mijn sterke wil om lessen bij te wonen en te noteren of mijn vermogen tot netwerken om notities te bemachtigen. Allicht zal het een combinatie van beide worden.

Maar een ding onthield ik uit het eerste semester. Je hebt twee soorten mensen. Mensen met wie je in de les zit en mensen met wie je uitgaat en toffe dingen doet. Ook voor het tweede deel was ik aangewezen op twee zaken: mijn reeds bestaande vriendenkring en onze gezamelijke sociale vaardigheden. Een ideale combinatie. Zo ontmoetten we twee Waalse meisjes, een Zwitser en een hele hoop Amerikanen bovenop de Mexicaan, Indiër, Canadees, Brit, Amerikaan en mezelf die we reeds hadden. Samen vormt dat een diverse, jolige bende om een stapje in de wereld te zetten en carnaval te gaan vieren in Ciudad Rodrigo. Dat is een dorp op een uurtje van Salamanca waar we genoten van stierengevechten, kermis en het amusement bezorgd door dronken Amerikanen. 

 

 

Een andere vaste waarde die ik hier opgebouwd heb zijn de luie zondagen. Vandaag was echter een uitzondering. Na uit te slapen en wat te lezen bleek het weer te mooi te zijn om binnen te zitten. Samen met Forrest ging ik een terras doen, daarna frisbee spelen met een hele hoop Amerikanen om af te sluiten met een lekker Belgisch biertje in Revolutum, de bar waar Alfie werkt en waar ook Mathieu en Charlotte bleken te zitten. De dag eindigde in de zetel met de film 'De Zaak Alzheimer' met Engelse ondertitels, een introductie Belgische cultuur voor Forrest.

Hasta luego!

Dime quién soy

Vannacht had ik een bizarre droom. Ik was in Gent en zat op een bus van De Lijn onderweg naar... Wel ja, geen idee naar waar eigenlijk, en dat is meteen de rode draad. De chauffeur van de bus was de enige echte Jacques Pottie. Na een kleine stop aan mijn kot reed de bus verder en besloot ik samen met Adriaan en Hanna af te stappen aan de Korenmarkt. Daarna moesten we onze trein halen naar Rock Werchter en het leek ons een goed idee iets eetbaars in Gent te kopen want op Rock Werchter zou dat veel te duur zijn. Ik zag een Panos en had plots heel veel zin in een lekkere smos (zonder tomaten uiteraard) gezien ik dat al lang niet meer gegeten had bij gebrek aan Panos in Spanje. Ik stapte dus de winkel binnen maar wat zag ik? Opeens was de Panos een tapasbar. De kaart was helemaal in het Spaans en ik vertaalde voor Adriaan en Hanna.
Hoe ik uiteindelijk nog aan eten geraakt ben, zullen we nooit weten want mijn droom hield daar op, ik werd wakker, at een kom cornflakes en begon deze blog te schrijven.

Om deze droom te begrijpen moeten een aantal dingen vermeld worden. Gedurende mijn reis door Andalousië was ik een loko (op zijn Vlaams, niet op zijn Spaans) die toeristen hielp in wat voor hen een vreemd land was waar ze de taal niet van spraken. Terwijl ik mij hiermee bezighield vertrokken alle Vlaamse Erasmussers in Salamanca en bleef ik als enige over.
Maar er is een hele lading nieuwe Vlamingen in Salamanca aangekomen en die heb ik maandag ontmoet. Allemaal heel vriendelijke en sympathieke meisjes. Toch voelde ik mij vrij anders dan hen. Ze liepen rond met een plannetje van de stad die mij zo vertrouwd is, hadden veel moeite om zich uit te drukken in het Spaans en hadden nog nooit gehoord van de meeste tapas op de kaart.

Conclusie van haar verhaal: ik heb een kleine identiteitscrisis. Gisterenavond had ik eerst een 'conferencecall' met de Korianderstraat en keek ik daarna naar de film van Code 37. Het zicht op Gent, de torens en de Sint-Pietersabdij, stemden mij melancholisch. De plannen om in de paasvakantie terug te keren naar Gent en op 28 juni naar Werchter te gaan hebben mij samen met de film en het telefoongesprek lichtjes verward.

De vraag stelt zich: wie ben ik nu eigenlijk? Laat ons de potentiële antwoorden eens overlopen.

• Vlaming. Eerste vaststelling in deze analyse is de taal die ik spreek. Nederlands met een Vlaams accent. Dit maakt dat ik het meest efficient communiceer met andere Vlamingen en de drempel om een band op te bouwen met andere Vlamingen iets kleiner is. Het is ook verbazingwekkend hoe makkelijk Vlamingen elkaar in Salamanca opzoeken. Op twee dagen had ik ze in september quasi allemaal gevonden en de nieuwe Vlamingen hebben elkaar ook heel rap gevonden. Met sommigen zijn daar mooie vriendschappen uit gegroeid. 
• Belg. De mensen die mij goed kennen, fronzen nu allicht hun wenkbrauwen. Mijn mening over Belgische identiteit is altijd geweest dat deze zich beperkt tot frieten en bier. Ons Belgenlandje heb ik altijd als een mislukte mop gezien. In het buitenland zie je echter ook andere kanten van het verhaal. Als je jezelf voorstelt, wil je de dingen zo eenvoudig mogelijk houden en vertel je dat je uit Belgium/Belgica komt. Belgium/Belgica is het land van bieren, wafels, chocolade, frituren en waar de mensen de politiek liefst ver van zich afhouden. En kijk eens aan, die eigenschappen vindt je ook terug in Wallonië. Er zijn zelfs taalkundige overeenkomsten gezien de gemiddelde Fransman raar kijkt bij het horen van de woorden GSM, septante, nonante, à l'aise,... 
• Salmantino/Spanjaard. Na een maand heb ik mezelf als geïntegreerd bestempeld. Ik weet mijn weg, ken de goede café's, heb een vast lessenrooster met vakken waar ik min of meer weet wat bij te verwachten en spreek de taal van de bevolking. Een Spanjaard ben ik daarmee echter nog lang niet. Mijn verblijf in dit land is tijdelijk zoals dat het geval is bij de meeste mensen die ik hier ken. 
• Europeaan. Als zijnde een Belg ben ik geboren en getogen in het centrum van Europa. Tevens ben ik de enige Europeaan op mijn kot. Als de gesprekken gaan over de eurocrisis, gaat dat voor mijn kotgenoten over een buitenlands probleem terwijl dit voor mij over harde realiteit gaat die mij effectief bezighoudt en een belangrijk deel van mijn toekomst zal bepalen. Ik spreek Engels, Frans en Spaans en een beetje Duits. Ik spreek dus alle belangrijke talen van dit continent. Tevens volg ik de politiek van de Europese landen en heb ik een vrij Europese visie op de Amerikaanse wereldpolitiek. 
• Wereldburger. Op zich vind ik dit een belachelijk woord gebaseerd op een vals links idee dat we allemaal mensen zijn onderverdeeld in klasses, uitgebuit door het kapitalistisch systeem, solidair met onze mede-onderdrukten. Allemaal gezever dus. Wat ik wel geweldig vind aan mijn wereldburgerschap is het ontmoeten van Indiërs, Amerikanen, Japanners en Brazilianen. Heel erg boeiend om mensen te ontmoeten die heel verschillend zijn maar soms ook heel gelijk. 

Soms mis ik Gent en mijn vrienden daar. Ik voel mij verwant met de andere Vlamingen hier en ook met Franstalige Belgen. Ik geloof sterk in Europa en ik ben gefascineerd door de wereld rondom mij.

Ik ben een beetje vanalles. En ik vind het geweldig.

I'm a bit of everything. And I love it.

Soy un poco de todo. Y me encanta.

Je suis un peu de tout. Et j'aime ça.


Hasta luego!

Una nueva empieza

Laat ik deze blog eerst en vooral beginnen met goed nieuws: ik ben geslaagd op al mijn vakken van het eerste semester. In Spanje is dat evident hoor ik de criticasters onder u denken, helaas denken enkele vrienden van mij die gebuisd zijn op enkele vakken daar toch anders over. Ik heb de indruk dat het niveau enorm afhangt van welke vakken je kiest. En zo komt je tot absurde situaties zoals mijn punten. Voor het vak waar ik geen klop voor moest doen, heb ik een 8,5/10. Voor het vak waar ik gigantisch veel moeite voor moest doen, heb ik een 5/10. Een 6 en een 7 vervolledigen het rijtje waardoor mijn punten hier gemiddeld iets hoger liggen dan in Gent vorig jaar. Maar dat is op zich wel gerechtvaardigd door het feit dat ik, volgens iemand die mij toch wel zeer goed kent, flinker studeer dan ik vorig jaar deed.

Na wat achteraf dus een succesvolle examenperiode bleek te zijn, vertrok ik een weekje op vakantie. In Sevilla zag ik de eerste avond Annelien en Koen, die genoten van hun laatste dagen in Spanje voor ze terug naar Gent trokken. De volgende dag kwamen Adriaan en Hanna aan en beleefden we samen twee zonnige dagen in Sevilla. Zij die achterbleven in de vrieskoude in België of Salamanca mogen best jaloers zijn op de 25 graden die wij hadden.

In Sevilla kwamen we ook de VGK tegen. Ze waren zo vriendelijk ons twee dagen mee te nemen, waardoor onze rondrit naar Cordoba en omstreken volledig gratis was. Ik heb er enorm van genoten om enkele vrienden een paar dagen terug te zien en samen met hen te genieten van de zon en de pracht van Andalousië. Bedankt Jacques en Lise voor de gastvrijheid en de mooie reis en bedankt ook Adriaan en Hanna voor het aangename gezelschap.

Donderdagochtend zijn onze wegen gescheiden. De VGK trok naar Granada, Adriaan en Hanna naar Malaga en ik naar Almería waar ik opgewacht werd met veel knuffels, kussen en tapas. Het werden drie dagen afscheid nemen van Sarah haar Erasmus, valiezen pakken, een afscheidsdiner maken, achteraf de rommel opruimen maar hetgeen mij voor altijd bij zal blijven was onze dagtocht in het natuurgebied van Cabo de Gata. Ik zag er natuur en stranden waarvan ik dacht dat ze niet bestonden in Europa. Zonder twijfel een van de mooiste Erasmusuitstappen die ik al gemaakt heb.

Gisteren was een keerpunt. Mijn Erasmus is halfverwege en het tweede semester stond voor de deur. Sarah nam het vliegtuig naar Brussel, ik de bus naar Salamanca. Het afscheid was zwaarder dan gewoonlijk en het besef dat ik nu nog steeds in Salamanca ben terwijl de Vlamingen in Spanje allemaal teruggekeerd zijn naar Gent, Leuven of Antwerpen sijpelt pas beetje bij beetje door.

Deze ochtend had ik mijn eerste les van het tweede semester. Dit semester gaan mijn vakken allemaal over Spanje en Latijns Amerika en gezien mijn Spaans al een pak beter is dan in september, kan ik vanaf de eerste week de les goed begrijpen en zie ik het volledig zitten. Bovendien bleken er enkele bekende gezichten in de les te zitten, Spanjaarden en enkele Erasmussers die een jaar blijven, waardoor een eventuele noodlijn voor notities misschien wel mogelijk is.

Eindigen doe ik met een paar mooie plannen voor het tweede semester.

• Deze week zal er gefeest worden en leer ik hopelijk wat nieuwe mensen kennen. Straks ga ik in elk geval al tapas eten met Sarah, een Vlaams meisje dat net toegekomen is in Salamanca. 
• Zaterdag is het carnaval in Ciudad Rodrigo, een stad op een uur van Salamanca. Stiergevechten gegarandeerd! 
• Vrijdag 9 maart komt Sarah terug naar Spanje en gaan we een paar dagen Jochen bezoeken, een naamgenoot die in het Baskenland verblijft dit jaar. 
• 22 maart komen Stijn, Emma en Kimmy mij vijf dagen bezoeken. Feestjes en roadtrips gegarandeerd met Stijn als chauffeur. 
• De tweede week van de paasvakantie ben ik in terug in België en op 10 april ga ik naar Pete Doherty in de Vooruit. Beste cadeau ooit. 
• Ergens in de loop van de maand juni keer ik Spanje voorgoed de rug toe en op 28 juni ga ik dat uitgebreid vieren op Rock Werchter. 
• Tussendoor zou ik ook graag mijn bachelorpaper schrijven. 

Hasta luego!

Como cambia la vida

Het is begin februari, ik woon ondertussen reeds een dikke vier maand in Salamanca en ik blijf nog eens even lang. Er is dus helemaal nog geen sprake van afscheid, ik zit nog maar aan de helft van mijn Spaans avontuur. Toch heb ik sterk overwogen om deze blog “la despedida” te titelen.

In december was er al het afscheid van enkele taalstudenten. Zo was er Ruben, de sympathieke Nederlandse jongen wiens cursus Spaans erop zat, en de sympathieke Amerikanen met wie ik in december eens uitging.
Nu de examenperiode erop zit, zeggen ook een hele hoop Erasmusstudenten vaarwel aan hun leven van fiesta y siesta. Valiezen worden gepakt waardoor de nodige stress over het maximum aantal kilo's weer een feit is, afscheidsdrinks gegeven, Spaanse vlaggen gesigneerd en als er eens niet gestaakt wordt, vertrekken er vluchten uit Madrid en Valladolid naar alle uithoeken van Europa om studenten terug thuis te brengen. Bij dezen zeg ik tegen alle mensen die ik het afgelopen semester ontmoet heb en die nu Salamanca achter zich laten een welgemeende:

Hasta luego!

Maar het einde van iets is telkens het begin van iets nieuws. Het nieuwe semester staat voor de deur met tal van uitdagingen. Nieuwe vakken, nieuwe mensen, nieuwe oorden. Deze drie dingen staan mij te wachten.

Beetje bij beetje komt de toestroom van nieuwe studenten op gang. Tijdens de kerstvakantie besloot Sam, mijn Vlaamse kotgenoot te verhuizen. Dit betekende dus de zoektocht naar een nieuwe kotgenoot. Uiteindelijk viel de keuze op Forrest, een Amerikaanse jongen uit Princeton die voor hij aan de universiteit begint nog rap wat Spaans komt studeren. Tevens is er Gabriel, een Canadees die in het tweede semester een uitwisseling doet en al ruim op tijd aangekomen is.
Engels begint meer en meer mijn eerste taal te worden, gevolgd door Spaans en Nederlands. Die laatste taal zal door het vertrek van de meeste Vlaamse studenten deze week meer en meer beperkt worden tot mijn “skypetaal”. Ik probeer mijn Frans ook wat op punt te houden maar helaas bengelt dat momenteel een beetje achterop.

Maar voor het tweede semester definitief van start kan gaan, staan er nog twee dingen op het programma. Eerst en vooral mijn laatste examen afleggen morgenvroeg. Daarna stap ik op de bus richting Sevilla en kan ook voor mij de intersemestriële vakantie beginnen. Op mijn trip door Sevilla, Cordoba en (nogmaals) Almería zal ik enkele oude vrienden terugzien. Dat kan enkel maar fijn zijn. En eens ik terug in Salamanca ben, kan er een heel nieuw semester beginnen. Nieuwe oorden, nieuwe vakken en nieuwe vrienden. Het zal weer met vallen en opstaan worden, maar van een ding ben ik zeker. Het zal het weer helemaal waard zijn.


Hasta pronto, segundo semestre!