Primera semana de clases

Maandagochtend om 9u begon ook in Salamanca het nieuwe academiejaar. Tot mijn grote verbazing verstond ik de professor en kon ik de les grotendeels volgen. De reden hiervoor werd al rap duidelijk. De professor is een Argentijn, die praten doorgaans trager en duidelijker dan de Spanjaarden hier die heel rap praten en het einde van hun woorden inslikken. Dat ondervond ik in de andere lessen, waar de prof jammer genoeg telkens wel een Spanjaard was. Ik deed mijn uiterste best maar meestal had ik slechts met moeite door wat het onderwerp was, laat staan dat ik de uitleg kon volgen.

Ik vrees ook dat ik mijn oorspronkelijke plannen een beetje ga moeten bijschaven gezien een prof hier toch wel een beetje veeleisend is. Een heel pak verplichte teksten, verplichte aanwezigheid in de les, een paper van minstens 15 pagina's in het Spaans en dan nog een examen in januari. En van die prof had ik dus twee vakken gekozen. Nee, dank u!

Het is tamelijk opvallend dat de meeste professoren hier wel staan op het maken van taken en de participatie in de les. Het examen staat dan vaak op niet meer zoveel punten. Er valt wel iets voor te zeggen. Je bent niet meer zo afhankelijk van die paar vragen in januari die dan bepalen of je wel of niet geslaagd ben. Anderzijds vraagt het natuurlijk wel een hoop inspanning gedurende de loop van het jaar. Helaas dus, de kans dat ik in november op het lustrum van de VGK geraak wordt wel een pak kleiner. Maar nog niet te vroeg getreurd, misschien valt er wel iets te regelen.

Ondertussen gaat ook het uitgaansleven rustig verder. Uitgaan in Salamanca is doorgaans niet zo duur als je de juiste momenten en plekken weet uit te kiezen. Op de Plaza Mayor worden vaak gratis bonnetjes uitgedeeld om mensen naar de clubs in de buurt te lokken. De Medievo en de Irish Rover, twee gekende erasmuscafé's, houden ook één keer in de week barra libre. Dit houdt in dat je een hele avond voor de prijs van €5 uit een beperkt aanbod (bier, sangria, calimocho,...) zoveel kan drinken als je wil. Amusement gegarandeerd!

Gisterenavond was het een feestje in de Posada de las Animas. Daar heb ik voor het eerst ook eens echt Spanjaarden leren kennen, ze kwamen speciaal naar een Erasmusfeestje om buitenlanders te ontmoeten. Heel erg leuk feestje en toffe mensen ook!

Deze ochtend kreeg ik dan nog goed nieuws uit Gent. De promotor van mijn bachelorpaper ziet het helemaal zitten om het onderwerp toe te passen op Spanje. Mijn werk zal dus gaan over de herinnering van de Tweede Wereldoorlog in Spanje. Dat klinkt een beetje bizar gezien het Spanje van Franco neutraal was maar dat op zich is natuurlijk ook een interessante invalshoek. Ik zie het alvast zitten en de suggesties die ik kreeg waren heel erg interessant.

Morgen is het weekend en het zou dom zijn daar geen gebruik van te maken om er even tussenuit te trekken. We hebben twee auto's gehuurd en rijden daarmee naar Porto, zondagavond zijn we weer terug. Het belooft een tof weekend te worden met een zalige bende in een hopelijk even leuke stad. Maar dat is dus voer voor een volgende blog.

Hasta luego!

Los últimos días de vacaciones

Zaterdag was weer een grote dag. Met de bus reden we naar Pelabravo, een dorp in de buurt van Salamanca, voor de “Erasmus open air welcome party”. Het concept ging als volgt: een hele dag gratis drank, een zwembad, een mini-stierengevecht en Olympiades. We maakten er ook kennis met beerpong, een spel dat hier vrij populair is. Voor degenen die het niet kennen: je moet gewoon een pingpongballetje in de bekertjes aan de andere kant van de tafel gooien. Wanneer alle bekertjes van je tegenteam aangegooid zijn, en dus ook leeggedronken, heb je gewonnen. Ik en Hannelore ontdekten dat we er beter in waren dat gedacht. Al rap kregen we het idee om mee te doen aan het beerpongtoernooi in de Irish Rover, benieuwd wat dat gaat geven!

Voor de rest waren de Olympiades een matig succes voor de Belgen. Annelien en Laure-Anne deden hun uiterste best bij Twister, ik sumoworstelde met een Portugees meisje, het zakkenlopen met vijf personen was een grote flop maar de estafette op het einde was dan weer wel succesvol. Uiteindelijk kaapten de Italianen de hoofdprijs weg: een VIP-avond in de Music Factory en een fles champagne.

 

Maar helaas is het hier niet enkel fiesta en siesta zoals een alerte vriend reeds had opgemerkt. Soms moet er ook wel eens gewerkt worden. Zondag was de dag waarop een lessenrooster samenstellen niet meer kon uitgesteld worden. In een vorige blog schreef ik al dat elke erasmusser de administratie vervloekt. Een lessenrooster samenstellen is echter iets dat simpelweg elke student vervloekt, zo kon ik dezer dagen ook lezen op het forum van de VGK.

Na wat zoeken in de bundels van de faculteit heb ik dan toch 8 vakken gevonden die niet overlapten en zeker de moeite lijken.

Historia de América II

Hª Comparada de los Imperios Coloniales

Historia del Brasil

Sistemas políticos de Europa

Historia de América Latina actual: (desde 1960)

Historia de la España Actual

Estado y nación en la España Contemporánea

Política y violencia en la España de los años 30

Deze lijst van interessante vakken heeft voor het eerste semester een pijnlijke conclussie: elke dag om 9u 's ochtends les. Misschien valt het dus nog te overwegen een vakje te vervangen maar ik hoop deze lijst toch zo ongewijzigd mogelijk te laten. Dat een lessenrooster samenstellen geen pretje is ondervonden enkele vrienden die er 5 uur over deden om die van hen op te stellen. Ik mag dus best van geluk spreken dat het bij mij nog relatief vlot ging.

Eens de lessenrooster opgesteld was, ging ik nog even van de zon genieten met mijn kotgenoten. Het wordt misschien eens hoog tijd om hen voor te stellen.

Alfie, voluit Alfredo maar geen kat die hem zo noemt, is een Mexicaan die al vier jaar in Salamanca woont. Hij werkt 's nachts in hostel Revolutum. Zijn homoseksualiteit en zijn voorliefde voor gin tonic maken dat hij mij heel erg aan iemand in Gent doet denken.

Laura is een zeer sociale Engelse die in juni afgestudeerd is als juriste. Ze komt een jaar Spaans studeren en Engelse les geven in een taalschool hier. Ze woont al een paar maand in Salamanca. Het ultieme bewijs van haar integratie hier is toch wel haar relatie met de Braziliaanse barman van de Chupiteria.

Anna is een Spaanse doctoranda in Spaanse literatuur. Haar heb ik nog niet zo vaak gezien dus veel meer kan ik over haar niet zeggen.

Morgenvroeg heb ik het vak Historia de América II. Toeval of niet maar toen ik zonet tapas ging eten met de Vlamingen hier, bleek dat enkele vrienden die vertaler-tolk studeren hetzelfde vak gaan volgen. En gezien zij al Spaans kunnen, wil dat zeggen dat er toch iemand mij zal kunnen vertellen waarover de les gaat. Wat een meevaller.

Hasta luego!

Los primeros días

Woensdag 21 september was het dan zover. De wekker om 6 uur 's ochtends, valiezen in de auto en op naar de luchthaven! De valies woog een kilo te veel, de mama mocht dus net voor het afscheid nemen nog even 20 euro betalen en alles was geregeld. Na een hele dag gesleur met valiezen in de luchthaven, de metro van Madrid en uiteindelijk door de straten van Salamanca kwam ik aan waar ik moest zijn: mijn kot op de Plaza de San Justo. Na een beetje gepruts met het zoeken van de juiste sleutel stond ik dan eindelijk op mijn kamer voor het komende jaar. Uitgeput plofte ik me neer op mijn piepende bed en langzaam aan begon ik mijn valiezen uit te pakken.

Wanneer ik uitgerust en opgefrist was en even met mijn kotgenote Anna had gesproken, ging ik Annelien opzoeken in café Cervantes op de Plaza Mayor. Meteen maakte ik ook kennis met nog twee andere erasmussers. Na wat lekkere tapas en een ijsje keerde ik terug naar mijn kot en ontmoette ik Laura, mijn Engelse kotgenote. Het klikte direct, facebook en gsmnummer werden uitgewisseld en de eerste uitgaansplannen waren al gemaakt.

De volgende dag was het dan tijd voor hetgeen elke Erasmusstudent vervloekt: de administratie. Uiteindelijk viel die veel beter mee dan verwacht. Het echte werk komt pas na 4 oktober als ik mijn learning agreement moet indienen. Voorlopig moet ik enkel proberen een lessenrooster samen te stellen, hetgeen beetje bij beetje begint te lukken.

Maar uiteraard zijn er wel leukere dingen te doen. Op een terras ontmoetten we Laure-Anne, een studente psychologie die ook uit Gent komt. Diezelfde avond nog gingen we toevallig naar dezelfde rondleiding en daarna gingen we tapas eten met Italianen, een Mexicaanse, een Braziliaanse en een Zweedse. Daarna was het tijd voor een eerste Erasmusfeestje. Al rap vormde zich daar een groepje van een tiental Belgen en het werd een lange nacht die duurde tot in de vroege uurtjes.

Vandaag was het een rustige dag: gezamelijk een siësta houden aan de Tormes en daarna een hopeloze zoektocht in de stad naar een zwemshort. Want uiteraard is er morgen een nieuw Erasmusfeestje, met zwembaden zowaar. We trekken met de hele Belgische delegatie naar een dorp in de buurt van Salamanca waar er een hele dag gefeest zal worden. Dat belooft!

Afsluiten doe ik met een beetje praktische informatie voor degenen die mij willen bereiken.

Mijn adres hier is:

Plaza de San Justo 1, Portal 2, 1 º C

37001 Salamanca

Mijn Spaans gsmnummer is 0034 696404387. Je kan nog steeds sturen naar mijn Belgische nummer (hetgeen vanuit België sowieso het goedkoopst is), maar ik heb hem enkel bij mij op kot.

Hasta luego!

Het afscheid

Tot voor kort leek Erasmus een mooie, verre droom die ooit werkelijkheid zou worden. Maar dan opeens kwam het allemaal dichtbij. Vanaf de maand september begon ik weer Spaanse lessen te volgen die me confronteren met de grenzen van mijn taalkennis. De 'profesora' was heel makkelijk te verstaan maar zelf iets zeggen bleek toch een hele klus te zijn. Veel woordjes leren was de boodschap. En grammatica uiteraard, je kan nu eenmaal niet zonder. Al zou ik het wel graag willen want echt, fuck de subjunctivo!

Maar leren verschoof al rap naar de achtergrond, want er zijn wel leukere dingen om je laatste weken in Vlaanderen mee te vullen. Naar Crammerock gaan, nog eens gezellig samen gaan eten in de Amadeus, veel te veel avonden in de Amber spenderen en nog een paar gezellige avonden op kot. Enderzijds heel leuk, anderzijds dubbel omdat het allemaal een beetje aanvoelde als langzaam afscheid nemen. Vooral de afscheidsfeestjes van andere erasmussers herinnerden mij eraan dat ook mijn dagen in Gent geteld waren. Eerst was er het Spaanse feestje van Sarah en Annelien, daarna de avond in de Amber voor Maaike die naar Istanbul vertrok en last but not least: het feestje van Ellen in het verre Zele met alle mensen van Kazou.

Ondertussen was mijn zus in het geniep alle voorbereidingen aan het maken om ook mij een onvergeetelijk afscheid te bezorgen. Het plan was om dit te doen buiten mijn medeweten om maar zoals iedereen weet: het enige geheim in de VGK is een publiek geheim. Het was dus nog augustus toen ik al doorhad wat het plan was. Dat kon de pret natuurlijk niet bederven want ik was toch nog steeds verrast toen ik zag wie er allemaal was komen opdagen. Nooit had ik gedacht dat zoveel mensen de moeite zouden doen om speciaal naar Sinaai te komen en mij zo'n toffe cadeaus te kopen. Vooral de aanwezigheid van Jacques, wiens agenda steeds overvol zit, was een verrassing en ook Cynthia, die die avond nog een optreden had, had ik niet echt verwacht. Maar het was een waar plezier te zien dat ze er waren. Verder was het tof om nog eens mee te kunnen rijden met de Jacquesmobiel om de delegatie uit de Kempen op te halen in Sint-Niklaas. Het afscheid was zwaar, maar de avond onvergetelijk. Ook nog een speciale dank aan mijn kotgenoten Riet, Iris (helemaal uit fucking Assenede en Nederland, respect!), Mathieu en Adriaan met hun leuke brieven.

En dan komt natuurlijk het onvermijdelijke: mijn kot leeghalen, de sleutels afgeven en de valies pakken. Dat laatste zal pas het allerlaatste moment vervolledigd worden. Ik hoop nog zoveel mogelijk cadeaus mee te mogen nemen, maar helaas: 20 kilo is 20 kilo. Morgen nog even mijn verjaardag vieren, afscheid nemen van de familie en woensdagochtend het vliegtuig op. Het is dubbel: enerzijds kijk ik er enorm naar uit, maar anderzijds zie ik er ook tegen op. Zeker de eerste weken beloven niet eenvoudig te zijn: alles in het Spaans, de administratie, een onbekende stad waar ik bijna niemand ken. Eigenlijk weet ik wel dat dat allemaal best wel meevalt maar toch zorgt het voor een zekere stress. Ter voorbereiding van dit alles, en op aanraden van Nicolas, heb ik alvast “L'auberge espagnol” bekeken. Een heel erg leuke film over wat Erasmus met een mens doet. Of kan doen, want niet alles is evenzeer aan te raden ;)

Voila, dit was officieel mijn eerste erasmusblog. Ik hoop dat jullie hem leuk vonden.

Hasta la proxima!