We schrijven woensdag 12 oktober. Geen enkele les gaat door want het is een feestdag. Exact 519 jaar geleden zette Columbus zijn voet op Amerikaanse bodem en dat wordt in Spanje vandaag de dag gevierd als “el día de la Hispanidad”. De cynicus in mij vraagt zich af of de inwoners van Latijns-Amerika blij zijn om onder de noemer Hispanidad te vallen, of zij deze dag ook een feestje waard vinden en of de indianen in 1492 wel zo blij waren om ontdekt (lees: uitgemoord) te worden. Maar kom, elke reden is goed om een dagje les minder te hebben dus waarom ook niet.
Gisterenavond begon het feest echter in mineur. Na een tevergeefse zoektocht langs de cafés van Salamanca en een half uur gepruts op de laptop, konden we eindelijk naar Duitsland-België kijken. Helaas, het stond toen al 2-0 dus niet zo'n reden tot feest. Het verdriet was slechts van korte duur. Dankzij de vele pizza's, goedkope cava en enkele hilarische filmpjes op Youtube kwam de sfeer er direct weer in. Daarna trokken we de stad in, langs enkele koten waar de nodige alcohol gedronken werd, om uiteindelijk in het uitgaansleven te belanden. Het was weer een van die vele toffe avonden. Een speciale dank hiervoor aan de blonde française die mij eigenlijk niet interesseerde (ik val nog steeds niet op blond, wat jullie ook mogen zeggen), de vuist van Wout, de jarige Matthias, de scheldende restauranthouder, chupitos con tequila en de Cubic.
Vandaag heb ik dan naar goede, oude gewoonte een siesta gehouden aan de Tormes om daarna nog even met ijsje te genieten van het spektakel op de Plaza Mayor. Want ja, we moesten toch even vieren dat er 500 jaar geleden een nieuw continent uitgemoord werd. En hoe kan dat beter dan door wat dansende latina's met een valse slang op te voeren.
Er moest ook een beetje gewerkt worden. Ik voelde mij terug in het koopcentrum in Kortrijk waar ik enquetes afnam voor onze aller Jacques Pottie toen ik de straat opging om de Salamantinos enkele vragen te stellen over het Centro Documental de Memoria Histórica. Die kleine taakjes helpen mij om inspiratie te zoeken voor mijn bachelorpaper. Het belooft een hele klus te worden maar ik zie het helemaal zitten. Zonet op skype was mijn vader zo attent om mij er eens aan te herinneren dat ik in Spanje ben om te studeren. Wel ja, de lessen verstaan zal misschien wel eens lukken tegen december. Ondertussen probeer ik mij zoveel mogelijk te smijten op de teksten in de hoop dat het zo ooit wel eens lukt. Maar je weet hoe dat gaat in een zuiders land.
Mañana, mañana, no te preocupes!
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten