In mijn vorige blog stelde ik vast dat mijn tijd hier beperkt is. Ik besloot dan ook om mijn week in België te zien als een poging tot re-integratie in mijn geboorteland. Het resultaat was niet gegarandeerd. Mijn vorige bezoekjes aan ons belgenlandje voelden telkens aan als vakantie. Want zeg nu zelf: een lustrum van de VGK en eindejaarsfeesten, dan is het nogal moeilijk je niet in vakantiesfeer te voelen.
Zaterdagavond kwam ik aan in de luchthaven om vervolgens naar Oostende te gaan. Pasen was een rustige bachelorpaperdag met Parijs-Roubaix als tussendoortje en een heerlijk diner als afsluiter. Maandag trok ik naar het Waasland om mijn familie en vrienden daar op te zoeken. Ik genoot er enorm van om nog eens bij te praten, een boterham te eten (klinkt zo banaal voor Vlamingen maar hier in Spanje is het een en al stokbrood) en 's avonds uiteraard een paar lekkere biertjes te drinken.
Vanaf dinsdag was ik weer in Gent te vinden. Velen zeggen dat je pas weet wat je mist als je het niet meer hebt, bij mij was het omgekeerde waard: ik besefte wat ik gemist heb toen ik het weer voor mijn neus kreeg. De leuke momenten in de Korianderstraat, de vakbibliotheek en Café Amber: ze waren er allemaal weer en ik apprecieerde ze.
Twee bijzondere zaken blijven mij bij van de afgelopen week. Het eerste is het weerzien met enkele andere erasmussers die ik niet meer gezien had sinds afgelopen zomer: Michiel en Maaike. Het was geweldig om eens bij te praten met mensen die vorig jaar samen met mij in het presidium zaten en net als mij besloten het studentenleven in Gent achter te laten voor een buitenlands avontuur. Dat schept een band die gesprekken mogelijk maakt die je met anderen niet zou kunnen hebben.
Het tweede dat mij bijblijft, was de vrijdagavond in de Amber. Onze goede vriend Jacques werd 80 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden. De opkomst was talrijk, de verrassing voor Jacques compleet. Zelfs een deel van de studentenfanfare liet ondanks hun kiescantus die avond van zich horen. Net als de bijdrages aan het gigantische cadeau: een vliegticket naar het enige continent waar Jacques nog niet geweest was: Oceanië. En met een budget van €1040 komt dat wel heel dichtbij!
En zo kwam er een einde aan mijn week in België. Voor de eerste keer vond ik het jammer terug op het vliegtuig naar Spanje te moeten stappen. Dat ging overigens niet van een leien dakje: de vlucht had een uur vertraging waardoor ik in alle haast een taxi moest nemen in Madrid om mijn laatste bus te halen. Een taxi die zowaar... 35 euro kostte. Dank u Ryanair!
Op studievlak was de week een matig succes. Voor mijn bachelorpaper ziet het er goed uit, maar HP2 zal de deadline van eerste zit niet halen. Daarvoor was de week te kort en de opdracht veel te onduidelijk. Het enige dat er opzit is mij eerst op de belangrijke zaken focussen: eerst Spanje, daarna Gent. Jammer dus dat het voornemen van eerste zit mislukt maar misschien is maar beter zo.
Balans van de week: reïntegratie geslaagd. Ik voel mij klaar om terug naar Vlaanderen te komen. Af en toe krijg ik wel eens een gevoel dat ik het hier wel gehad heb in Salamanca en dat het dus maar best is dat ik niet te lang meer blijf. Gelukkig word ik er nog regelmatig aan herinnerd dat dit niet ook niet helemaal waar is. Vandaag bijvoorbeeld werd in Salamanca el lunes de aguas gevierd. De hele stad zakte af naar de Tormes voor een gigantische picknick. Deze traditie dateert uit langvervlogen tijden waarbij op deze dag de hoeren terug de stad inmochten. Tijdens de Goede Week werden ze immers weggestuurd, waardoor de mannen van Salamanca moesten kinnenkloppen en collectief gingen kijken naar de hoeren die de brug over kwamen. Toch wel een rare, lichtjes vieze traditie zelfs. Spanjaarden, het blijft een ras apart.
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten