“And now the end is near...”
Zondag was 1 april. De dag der grappen was voor mij echter pure realiteit. Dat bleek jammer genoeg trouwens ook over het nieuwe parcours van Vlaanderens mooiste, die ik desondanks met veel plezier live volgde op het internet.
Diezelfde dag deed ik ook enkele vaststellingen:
Eerste vaststelling: de berg schoolwerk. De bachelorpaper gaat met trage stapjes vooruit en tussendoor probeer ik nog eens een blik op andere taken (wees vervloekt, HP2) te werpen in de hoop alles in eerste zit te kunnen indienen. Als het even kan ook HP2. Vorige week kondigde ik reeds aan dat de grote reisplannen er grotendeels opzitten. Er zal allicht nog wel eens een daguitstapje zijn, maar voor de rest is het bittere ernst tot 8 juni. Dan is het officiële einde van de eerste zit in Salamanca en dus, als het een beetje meezit, ook van mijn studies hier.
Tweede vaststelling: de paasvakantie. In Gent is deze al bezig maar deze week begint ook Salamanca zachtjes aan leeg te stromen. Vele studenten keren de stad een week de rug toe en gaan elders genieten van hun vakantie. Ik heb nog les tot en met woensdag, zaterdag stap ik op het vliegtuig richting Charleroi.
Derde vaststelling: enkele van mijn beste vrienden vertrekken al binnen een maand. En helaas hoort mijn kotgenoot Forrest daar ook bij. Hij kwam zondag terug na twee weken reizen met het droeve nieuws dat hij vervroegd naar huis vertrekt. Samen met hem steken ook onze goede vrienden Taylor en Veronica begin mei al de grote plas over.
Vierde vaststelling: de programmatie van Rock Werchter staat online, waardoor ik met mijn vrienden al volop keuze's aan het maken ben welke concerten we allemaal zullen zien op de epische dag die 28 juni belooft te worden.
Bon, tot zover de vaststellingen. De wetenschappelijke vormgeving van deze blog verplicht mij uit deze vaststellingen conclusies te trekken. En dan zegt de captain obvious in mezelf: verdorie, het is al april! Het grootste deel zit er al op en binnenkort ben ik hier niet meer. Ik kan er dus maar beter dubbel en dik van genieten.
Tevens begin ik ook meer en meer de balans op te maken van een jaar in Salamanca. Maar die balans, mijn beste lezer, krijgt u pas gepresenteerd als het er definitief opzit. Een tipje van de sluier kan ik alvast oplichten.
“I did it my way”
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten