Dat laatste maakt dus dat we de afgelopen dagen wat meer moeite staken in het ontmoeten van nieuwe mensen. Florian kwam op bezoek met een paar vrienden en Gabriel nodigde een vriendin uit die ons meesleurde naar een heel tof kotfeestje. Daar waren maar liefst 50 mensen op een appartement. Met minstens tien mensen heb ik een gesprek kunnen aanknopen en ze waren allemaal fantastisch.
Een van de mensen die we ontmoet hebben is de sympathieke Kelsey. Een Amerikaans meisje dat binnen twee weken naar huis gaat en daarom bezig is met een heel tof herinneringsproject: het afnemen van interviews. Samen met Prakriti werd ik door haar geïnterviewd en het resultaat daarvan wil ik heel graag met de lezers van deze blog delen.
En u bedankt voor het lezen.
Hasta luego!
- Wat is het beste deel van ons leven in Salamanca? Ons appartement. Daarover waren we het direct eens. En wat daar zo fantastisch aan is? De diversiteit. Amerikanen, Canadezen, Mexicanen, Indiërs, Belgen... Noem maar op, het komt hier allemaal over de vloer.
- Wat is het slechtste deel van ons leven in Salamanca? Voor Prakriti was dat duidelijk: Spaanse mannen. Veel te direct en ze begrijpen niet wat het woord nee betekent. Ik moest even nadenken en kwam dan uiteindelijk bij het weer. Naar Spaanse normen valt het weer hier echt tegen, en dat bleek een antwoord te zijn dat veel mensen op deze vraag geven.
- Wat we niet hadden verwacht aan ons leven in Salamanca? Voor Prakriti het gebrek aan mensen die Engels spreken, wat ook zijn voordelen had gezien je verplicht bent Spaans te leren. Voor mij het hoge aantal Belgen dat hier op Erasmus bleek te zitten in het eerste semester. Het aantal Belgen is in verhouding bekeken echt wel hoog.
- Beste herinneringen? Prakriti begon direct weer over ons appartement maar dat was natuurlijk niet origineel meer. Carnaval in Ciudad Rodrigo kwam ter sprake, net zoals Lunes de aguas maar voor mij zijn de reizen sowieso de beste herinneringen. Het Baskenland, Andalousië, Madrid, daguitstapjes naar Segovia en Bejar. Allemal fantastische herinneringen.
- Waar ben je het meest enthousiast over om terug naar huis te gaan? Het Indische eten en de vrienden thuis waren de twee antwoorden. Clichés dus, mijn excuses voor ons gebrek aan originaliteit.
- Favoriete uitdrukkingen in het Spaans? Mijn favoriete vraag. Vrij populair in Spanje, en dus bekend bij iedereen na drie dagen in Salamanca, zijn “no pasa nada” en “no te preocupes”. Ze zijn enorm tekenend voor het relativisme in Spanje (door een cultuurpessimist ook wel laksheid genoemd) en worden voortdurend gebruikt op ons appartement. Maar mijn persoonlijke favoriet blijft “Quien a buen árbol se arrima, buena sombra le cobija”, wat zoveel betekent als “wie dicht bij een goede boom staat, wordt bedekt door goede schaduw”. De mensen met een goed geheugen herinneren zich nog dat een van mijn blogs zo getiteld was en dat het erop neerkomt dat wie goede vrienden heeft, zich nergens zorgen over moet maken.
- Tips voor mensen die in het buitenland willen studeren? Eerst en vooral niet luisteren naar mierenneukers die je bang maken voor de bureaucratie. Ik denk dat Gent op dit vlak zelfs gerust iets kan leren van Salamanca. En een goede tip van Prakriti was om emotioneel goed voorbereid te zijn. Het goede is fantastisch maar het slechte is verschrikkelijk. Want als het slecht gaat, heb je niet je vertrouwde, comfortabele omgeving om op terug te vallen dus je moet het dan wel eens op je eentje doen. En dat kan ik ook helemaal bevestigen, je moet soms sterk in je schoenen staan. Maar ondanks dat kunnen we het iedereen aanraden: open staan voor nieuwe ontmoetingen en alles komt goed.
- Wat heb je over jezelf geleerd of hoe ben je veranderd? Prakriti is een sterker persoon geworden. Ze dacht dat ze sterk was, maar leerde al rap dat dat niet zo is. En ik? Ik heb geleerd belangrijke zaken te onderscheiden van onbelangrijke. Het leven is te kort je met onbelangrijke zaken of mensen bezig te houden.
- Dank u voor het interview
En u bedankt voor het lezen.
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten