Het afscheid

Tot voor kort leek Erasmus een mooie, verre droom die ooit werkelijkheid zou worden. Maar dan opeens kwam het allemaal dichtbij. Vanaf de maand september begon ik weer Spaanse lessen te volgen die me confronteren met de grenzen van mijn taalkennis. De 'profesora' was heel makkelijk te verstaan maar zelf iets zeggen bleek toch een hele klus te zijn. Veel woordjes leren was de boodschap. En grammatica uiteraard, je kan nu eenmaal niet zonder. Al zou ik het wel graag willen want echt, fuck de subjunctivo!

Maar leren verschoof al rap naar de achtergrond, want er zijn wel leukere dingen om je laatste weken in Vlaanderen mee te vullen. Naar Crammerock gaan, nog eens gezellig samen gaan eten in de Amadeus, veel te veel avonden in de Amber spenderen en nog een paar gezellige avonden op kot. Enderzijds heel leuk, anderzijds dubbel omdat het allemaal een beetje aanvoelde als langzaam afscheid nemen. Vooral de afscheidsfeestjes van andere erasmussers herinnerden mij eraan dat ook mijn dagen in Gent geteld waren. Eerst was er het Spaanse feestje van Sarah en Annelien, daarna de avond in de Amber voor Maaike die naar Istanbul vertrok en last but not least: het feestje van Ellen in het verre Zele met alle mensen van Kazou.

Ondertussen was mijn zus in het geniep alle voorbereidingen aan het maken om ook mij een onvergeetelijk afscheid te bezorgen. Het plan was om dit te doen buiten mijn medeweten om maar zoals iedereen weet: het enige geheim in de VGK is een publiek geheim. Het was dus nog augustus toen ik al doorhad wat het plan was. Dat kon de pret natuurlijk niet bederven want ik was toch nog steeds verrast toen ik zag wie er allemaal was komen opdagen. Nooit had ik gedacht dat zoveel mensen de moeite zouden doen om speciaal naar Sinaai te komen en mij zo'n toffe cadeaus te kopen. Vooral de aanwezigheid van Jacques, wiens agenda steeds overvol zit, was een verrassing en ook Cynthia, die die avond nog een optreden had, had ik niet echt verwacht. Maar het was een waar plezier te zien dat ze er waren. Verder was het tof om nog eens mee te kunnen rijden met de Jacquesmobiel om de delegatie uit de Kempen op te halen in Sint-Niklaas. Het afscheid was zwaar, maar de avond onvergetelijk. Ook nog een speciale dank aan mijn kotgenoten Riet, Iris (helemaal uit fucking Assenede en Nederland, respect!), Mathieu en Adriaan met hun leuke brieven.

En dan komt natuurlijk het onvermijdelijke: mijn kot leeghalen, de sleutels afgeven en de valies pakken. Dat laatste zal pas het allerlaatste moment vervolledigd worden. Ik hoop nog zoveel mogelijk cadeaus mee te mogen nemen, maar helaas: 20 kilo is 20 kilo. Morgen nog even mijn verjaardag vieren, afscheid nemen van de familie en woensdagochtend het vliegtuig op. Het is dubbel: enerzijds kijk ik er enorm naar uit, maar anderzijds zie ik er ook tegen op. Zeker de eerste weken beloven niet eenvoudig te zijn: alles in het Spaans, de administratie, een onbekende stad waar ik bijna niemand ken. Eigenlijk weet ik wel dat dat allemaal best wel meevalt maar toch zorgt het voor een zekere stress. Ter voorbereiding van dit alles, en op aanraden van Nicolas, heb ik alvast “L'auberge espagnol” bekeken. Een heel erg leuke film over wat Erasmus met een mens doet. Of kan doen, want niet alles is evenzeer aan te raden ;)

Voila, dit was officieel mijn eerste erasmusblog. Ik hoop dat jullie hem leuk vonden.

Hasta la proxima!