Johnny, la gente esta muy loca. What the fuck?

Ik weet niet of u het al wist maar Spanjaarden zijn soms wel rare jongens. Mensen hier zijn veel directer, beleefdheidscultuur is onbestaande en ze houden er rare gewoontes zoals siëstas op na. Ook hun feestdagen zijn maar bizar. Ze vieren de ontdekking van Amerika, de onbevlekte ontvangenis en kennen Sinterklaas niet terwijl die net uit hun land komt. Het meest bizarre is dan nog steeds niet gezegd want ze snappen hier ook niet dat 2012 pas op 1 januari begint. 

Op 15 december vierden we hier Nochevieja universitaria. Gezien Salamanca een studentenstad is en de meeste studenten in de kerstvakantie thuis zijn, vieren ze twee weken voor datum Nieuwjaar. En met succes, bussen kwamen uit heel Spanje toe om er een onvergetelijke nacht van te maken. Om middernacht telde heel de Plaza Mayor tot 12 (aan aftellen doen ze hier niet mee) en bij elke tel moest je... zoals ik al zei, rare gewoontes... een druif in je mond steken. 

Helaas was de nacht voor mij al om 2u beëindigd gezien ik de dag erna een paper van minimum 15 pagina's moest indienen. En die was uiteraard nog niet af. Grappige anekdote is dat nadat een bevallige assistente al de taalfouten eruit had gehaald, er eentje vergeten bleek te zijn. Oh jawel, er stond een fout in de titel. Ach ja, kan gebeuren zeker? 

Naast Spanjaarden is er nog een volk dat echt wel een ras apart is. Ze komen over heel de wereld en zijn zelden gewenst, hun Spaans trekt vaak op geen bal en hun beeld over Europa is doorgaans dat van een groot pretpark waar alles klein en schattig is. Rarara, wie zijn het? Amerikanen, uiteraard. Verder zijn ze heel erg goed in een drama te maken van alles. En dan denken we op dit appartement direct aan Anna. Anna is 28 jaar oud, Amerikaans en is ervan overtuigd dat geen enkele jongen nee tegen haar kan zeggen. Nochtans is haar linker neusvleugel groter dan haar rechter en kan ze geen vet eten (Serieus, waarom weet ik dit?). Verder loopt ze helemaal gek van (oh ja, dit is geen grap) Alfie. Je weet wel, mijn homoseksuele kotgenoot. Het hoeft allicht niet veel extra uitleg om aan te tonen dat Amerikanen in onze ogen ronduit gestoord zijn. Maar zoals bij elke regel zijn er ook uitzonderingen.

Zaterdagavond was een van die avonden waarop ik mij een beetje verveelde. Nu moet je weten dat in Gent zoiets mij zelden overkomt omdat je altijd wel goede vrienden in de buurt hebt om iets mee te doen. Gezien ik echter nog maar enkele maanden hier ben en gezien Erasmus soms een beetje oppervlakkig is, heb ik hier nog niet dat soort supergoede vrienden en dat stemde mij een beetje triest. Maar het kan verkeren. Heel toevallig was er die avond een Amerikaanse vriend van Sam uitgenodigd om te eten. En het werd een geweldige avond. Het was heel tof om weer eens een zeer interessante, sociale, open van geest zijnde persoon te ontmoeten. Je weet wel, dat soort mensen die je thuis eigenlijk amper tegenkomt. 

Uiteindelijk eindigde de avond pas om 5u 's ochtends toen ik afscheid nam van enkele Amerikanen met wie ik een heel toffe uitgaansnacht had beleefd in clubs waar ik daarvoor nog nooit geweest was. Helaas steken ze donderdag al weer de grote plas over, maar een ding was direct afgesproken: we zien elkaar nog wel eens voor ze vertrekken. En dan besef je weer waarom je op Erasmus bent en waarom ik na de kerstvakantie heel veel zin zal hebben om terug te keren. 

Feliz Navidad y hasta pronto!