Er zijn van die momenten waarop je je ondanks je jonge leeftijd toch al oud en volwassen voelt. Tijdens mijn laatste dagen in Salamanca voor de kerstvakantie had ik zo enkele momenten.
De zoektocht was uiteraard hopeloos. Naar de busmaatschappij bellen bleek aanvankelijk niet te lukken en in het busstation konden ze ook niet veel doen. De man achter het loket was wel zo vriendelijk om... een telefoonnummer te geven. Ironie kent geen grenzen.
Iedereen herinnert zich nog de aflevering van Basta met de containter op de oprit van Mobistar? Wel, je denkt misschien dat dat een parodie op de werkelijkheid was, maar ik zeg u: de werkelijkheid is nog veel beter. Op nummertjes duwen kennen ze hier nog niet. Je moet de optie die je wenst nazeggen. Oh ja, plezier verzekerd maar effectief geholpen worden zat er helaas niet in.
Mijn voorlaatste dag in Salamanca spendeerde ik als toerist. Het was tof om 'mijn stad' eens aan enkele Vlamingen te tonen. We deden dingen die ik zelf nog nooit gedaan had, we bezochten de oude universiteit en beklommen de kathedraal. Ik was best onder de indruk en kijk er naar uit de kathedraal nog eens te beklimmen, maar dan wel als het terug wat mooier weer begint te worden.
Zaterdag was een belangrijke dag: Kerstavond. Vroeg genoeg opstaan om op tijd thuis te zijn. Dat bleek het plan van vele Belgen in Spanje die dag. Zo zat ik op een vliegtuig vol pretwijven uit Valladolid die blij waren terug naar hun mama te gaan gezien die voor hen kookt en poetst. Laat dat nu niet direct een van de redenen zijn waarom ik met plezier nog eens terug naar mijn Heimat keerde.
Nee, ik ben met plezier twee weken terug in het land om nog eens een paar toffe dingen te doen. De toerist uithangen in eigen land bijvoorbeeld, maandag stond er een bezoekje aan Gent gepland. De bedoeling was om de stad te tonen aan Prakriti, die een weekje in België is, maar door omstandigheden ging dat niet door en werd het dagje vrienden bezoeken en rondkuieren in de stad (ook niet slecht dus).
De volgende dag kwam Prakriti dan naar Sinaai. En omdat daar niet veel te zien valt en ook wel omdat het haar laatste dag in België was, bezochten we Antwerpen. De stad aan de Schelde die ook voor Sarah onverkend terrein bleek te zijn. Het is soms toch raar om te beseffen hoe weinig je weet over de mooie plaatsen in je eigen land. We zagen de Groenplaats, de kathedraal, de kerstmarkt op de Grote Markt (waar we een lekkere wafel aten) en het Hendrik Conscienceplein. Als een echte gids vertelde ik in het Engels over Brabo die zijn hand verloor en over het belang van Hendrik Conscience in de emancipatie van Vlaanderen.
Toerist zijn is leuk. Je ziet dingen die je anders niet ziet. Toch is het ook leuk om je nog eens thuis te voelen. De kerstboom, de warme haard, een lekker kerstdiner en morgen nog eens een avondje in de Amber. Een en al gezelligheid, dat apprecieer ik in ons koude landje. En dus ben ik blij om nog eens twee weken 'thuis' te zijn.
Hasta el nuevo año!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten