Soms kruipt de tijd voorbij. Misschien valt het niet altijd te merken als mijn blogs voortdurend over feestjes en vakantietripjes gaan maar deze blog brengt daar verandering in. Ik ben tot dit besef gekomen sinds Sarah terug naar het verre Zuiden vertrokken is. Opeens word ik ermee geconfronteerd dat uitstellen geen optie meer is. Dat merken vooral mijn vrienden die niet het geluk hebben hier een jaar te blijven en graag nog een aantal tripjes willen doen voor het winter wordt. In mijn geval gaat het vooral over een aantal taken die om aandacht schreeuwen. Tot spijt van wie het benijdt maar deze blog gaat niet over fiesta y siesta. Voor de verandering schrijf ik eens over serieuze zaken.
Voor de mensen die het nog niet wisten: op 20 november gaan de Spanjaarden naar de stembus. En net zoals in Vlaanderen gaat dat gepaard met verkiezingskoorts. Affiches, debatten, discussie's in de les en taakjes. Degenen die mijn blogs vanbuiten kennen, herinneren zich ongetwijfeld nog al mijn vakken en weten dat een van die vakken “Política y Gobierno de España” is. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn de verkiezingen zeer relevant voor dit vak. Deze week moest ik het grote debat tussen Rajoy en Rubalcaba analyseren. En gezien de gemiddelde kennis over Spanje in ons landje zal ik dat even verduidelijken.
In Spanje heb je twee grote politieke partijen: de Partido Popular (PP) en de Partido Socialista Obrero Español (PSOE). Eigenlijk valt het vrij goed te vergelijken met het Britse systeem: je hebt een conservatieve en een socialistische partij die door het kiessysteem bevoordeeld worden waardoor steeds een van de twee de plak zwaait. De laatste zeven jaar was het de beurt aan de PSOE met Zapatero aan het roer. Aanvankelijk was Zapatero heel populair maar sinds de kredietcrisis ging het bergaf. Het ongenoegen hieromtrent uitte zich onder meer in de beweging van Los Indignados die in mei dit jaar opeens vanuit het niks de Puerta del Sol in Madrid bezette met duizenden mensen. Ikzelf was er ooggetuige van toen de beweging in augustus de Sol probeerde te heroveren. Helaas stootten ze op een overmacht van oproerpolitie en barricades die er niet voor terugdeinsden het grootste plein van de stad te blokkeren. De zingende meute was indrukwekkend en mijn Spaans vaarde er wel bij toen ik de liedjes probeerde te verstaan. Een enkeling vond mij zelfs een inconsequente neoliberaal omdat ik, ondanks mijn blijkbaar neoliberale overtuiging, toch toegaf dat dit een interessant fenomeen is. Jazeker, het debat vond van in Spanje helemaal zijn weg tot op het forum van de VGK. Niet dat dat iets wil zeggen natuurlijk.
Opvallend is de afwezigheid van Los Indignados in het huidige verkiezingsdebat. Toen ik in september aankwam in Salamanca stonden er vijf tentjes op de Plaza Mayor met enkele slogans. Niet echt indrukwekkend, eerder een teken aan de wand dat de beweging in Spanje een stille dood sterft. Momenteel staat de PP, met Rajoy als kandidaat-premier, ruim op voorsprong in de peilingen. Weinig spanning dus in de verkiezingen. Dit vertaalde zich in een heel mak kopstukkendebat waarbij Rubalcaba de zwakke punten in het programma van zijn rivaal zocht terwijl Rajoy hem voordurend confronteerde met de barslechte situatie van de Spaanse economie en de schuld hiervoor zoveel mogelijk in de schoenen van de socialistische regering, waar Rubalcaba deel van uitmaakt, schoof. Gezien de opiniepeilingen lijkt dit hem vrij goed te lukken.
U ziet het, er zijn nog wel landen met problemen buiten ons kleine belgenlandje.
Ook terwijl ik deze blog schrijf, tikt de tijd traag verder. Ik ben artikels aan het lezen voor mijn bachelorpaper in de hoop maandag iets behoorlijk te kunnen indienen en daarna wachten nog wel wat andere papers. Er zit dus niks anders op dan de leuke dingen te beperken. Morgen vlucht ik er een dagje tussenuit om Zamora te bezoeken maar dat is slechts een opmerking in de marge. Er zit niks anders op dan de dagen af te tellen tot 23 november.
En dat zijn er nog 12...
Hasta pronto!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten