De gelijkenissen met de eerste week in september waren er. Ik ging weer op zoek naar de juiste aula, zocht een zitplaats ergens eenzaam in het auditorium, keek rond mij op zoek naar mensen om mee kennis te maken en wachtte ondertussen op de prof die uiteraard te laat was.
Er waren ook verschillen. Ik wist welke lessen ik zou nemen, af en toe bleek er al eens een bekend gezicht in de les te zitten en de prof sprak een taal die ik ondertussen wel vrij goed begreep. Deze keer panikeerde ik ook niet bij het horen van een taakje zoals menig ander buitenlandse student wel doet.
Ik ontmoette sympathieke mensen, had een beetje smalltalk en bekeek wat mij te wachten stond. Vier nieuwe vakken: Política y violencia en la España de los años 30, Estado y nación en la España Contemporánea, Historia de la España Actual en Historia de América Latina actual.
Ze bleken allemaal interessant en ook doenbaar. Niet te veel taakjes en een haalbaar examen. Wel geen cursussen of powerpoint waardoor ik aangewezen ben op twee zaken: mijn sterke wil om lessen bij te wonen en te noteren of mijn vermogen tot netwerken om notities te bemachtigen. Allicht zal het een combinatie van beide worden.
Maar een ding onthield ik uit het eerste semester. Je hebt twee soorten mensen. Mensen met wie je in de les zit en mensen met wie je uitgaat en toffe dingen doet. Ook voor het tweede deel was ik aangewezen op twee zaken: mijn reeds bestaande vriendenkring en onze gezamelijke sociale vaardigheden. Een ideale combinatie. Zo ontmoetten we twee Waalse meisjes, een Zwitser en een hele hoop Amerikanen bovenop de Mexicaan, Indiër, Canadees, Brit, Amerikaan en mezelf die we reeds hadden. Samen vormt dat een diverse, jolige bende om een stapje in de wereld te zetten en carnaval te gaan vieren in Ciudad Rodrigo. Dat is een dorp op een uurtje van Salamanca waar we genoten van stierengevechten, kermis en het amusement bezorgd door dronken Amerikanen.
Een andere vaste waarde die ik hier opgebouwd heb zijn de luie zondagen. Vandaag was echter een uitzondering. Na uit te slapen en wat te lezen bleek het weer te mooi te zijn om binnen te zitten. Samen met Forrest ging ik een terras doen, daarna frisbee spelen met een hele hoop Amerikanen om af te sluiten met een lekker Belgisch biertje in Revolutum, de bar waar Alfie werkt en waar ook Mathieu en Charlotte bleken te zitten. De dag eindigde in de zetel met de film 'De Zaak Alzheimer' met Engelse ondertitels, een introductie Belgische cultuur voor Forrest.
Hasta luego!
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten