I like to be in America

Er was een tijd waarin we allemaal droomden over Amerika. In Europa was er oorlog, ellende, honger en verdrukking. In Amerika was er vrijheid, verdraagzaamheid en rijkdom. Generaties lang verlieten mensen alles wat ze hadden in de oude wereld en werden ze bij aankomst in New York verwelkomd door het Vrijheidsbeeld. Immigranten bouwden er een nieuwe samenleving op die beter en grootster zou zijn dan wat ze ooit gekend hadden. En toen het in de oude wereld helemaal vierkant draaide en fascisme het hele continent inpalmde, waren het de Amerikanen die ons kwamen bevrijden met chocolade, sigaretten en Coca Cola. 
Tijden zijn veranderd. In plaats van vrijheid brengt de VS ons vandaag oorlog en economische crisis. Men is er bang van alles. Van hun eigen regering die te veel macht krijgt met de 'health care bill', van de groei in China, van de oorlog, van terrorisme en vooral van buitenlanders. Het land dat ooit opgebouwd werd door immigranten bouwde zelfs even muren aan zijn grens met Mexico en kruipt beetje bij beetje terug in zijn schelp. Amerikanen worden niet meer bewonderd maar uitgelachen. Ze worden gemeden wegens te luid, te dronken en hun onwil/onkunde om Spaans te praten. En als ze het al kunnen is het met meest vreselijke accent dat je je kan inbeelden.

Nu, het dient gezegd te worden: er zitten er ook wel toffe tussen. Mijn kotgenoot Forrest bijvoorbeeld beantwoordt slechts op weinig vlakken aan het stereotiepe beeld dat wij erop nahielden van Amerikanen. Hij is een rustige, sympathieke jongen die goed Spaans spreekt en helemaal geen probleem heeft om met mate te drinken. 

Via hem en Prakriti heb ik er een heel pak ontmoet. De ene beantwoordt enorm aan het cliché, de andere amper of niet. In elk geval: ze zijn doorgaans wel vrij sympathiek.

Afgelopen zondag deed ik met drie Amerikanen een tripje into the wild. Het werd een fijne dag met enkele pittoreske dorpjes en een fikse wandeling. Het deed mij soms verdacht veel aan de Ardennen denken. Overal bos, nog een beetje herfstkleuren in het landschap, hier en daar een klein watervalletje en op het einde een dorpje waar er in het enige café een aantal bejaarden zaten te kaarten en een beetje later naar voetbal te kijken.

Het was dus eens iets anders de laatste twee weken. Eerst een klein, charmant, typisch dorpje met stierengevechten en de week erna een tripje in de natuur. Maar genoeg daarvan. Als de tussentijdse deadline voor mijn bachelorpaper op 1 maart erop zit, wordt het eindelijk tijd voor de stad der steden. Madrid, de hoofdstad van Spanje. Stad van de hitte in de zomer, de kunst in het Prado, de aangename sfeer in de barrios en de fiesta en indignados op de Puerta del Sol. Tot nu toe ben ik er slechts heel even geweest, tijd dus om de stad volledig in mij op te nemen. 

Hasta luego!